-στα λόγια ο Νίκος Σταϊκούλης
Κυριακή μεσημέρι, διαμέρισμα. Πάνω στο τζάμι, που είναι μισάνοιχτο κι αφήνει λίγη δροσιά να μπει –αυτή της άνοιξης που κάπως εξαγνίζει–από μια θέα των υπόλοιπων γειτονιών–προς θεού όχι της δικής μας– υπάρχουν μερικές δαχτυλιές. Υπάρχουν επίσης τρεις μύγες που γυροφέρνουν. Κι αυτή είναι η σημαντικότερη παρατήρηση της ημέρας.
Ο καπνός κάνει στα πνευμόνια μου μακροβούτι και τα ορίζει ως νέο του σπίτι, ενώ το κεφάλι μου βαρύ, σαν μολύβι, πάνω στα γόνατά σου. Ορίστε κι η σημαντικότερη παρομοίωση των λέξεων : το κεφάλι μου σαν οβίδα που κοντεύει να εκτοξευτεί, κι αν δεν εκτοξευτεί, τουλάχιστον να σκάσει, κι εσύ, στρατιώτης πιστός που δεν μιλά, δεν ρωτά και δέχεται τις εντολές, να το κρατάς στοργικά προτού γεμίσεις την κάννη και μάθεις τι τελικά από τα δύο θα συμβεί.
Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για την κούρασή μου. Τα πράγματα είναι απλά, ελαφρά όσο μια μικρή τούφα από τρίχες του Ιάσονα, κι όμως δεν έχω νιώσει τους ώμους μου βαρύτερους από τώρα.
Τον τελευταίο καιρό η έκφρασή μου έχει πάρει μια ασύντακτη χροιά, όμοια με αυτή που με ταλαιπωρούσε πριν κάποια χρόνια. Κόβω το κεφάλι μου ότι θα φταίει που γέμισαν πάλι τ’ αυτιά μου φωνές και το γεγονός ότι ονόμασα τρία ή τέσσερα ζεστά σώματα «σανίδες σωτηρίας». Αυτή η έκφραση όμως δεν μου άρεσε και ποτέ κι είναι οπωσδήποτε καιρός να την αλλάξω. Να κάτι ακόμη που πρέπει να σκεφτώ.
Ο τρόπος που ζούμε μας κάνει πλάκα, δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. Τρεις φορές μας έχει τελειώσει η βενζίνη ως τώρα στο δρόμο κι όμως κάπως καταφέρνουμε να φτάνουμε στους προορισμούς μας, παραμένοντας πάντως μόνιμα αχόρταγοι για τον δρόμο. Η αίσθηση είναι η εξής: κερδίσαμε το τζόκερ κι αφού πανηγυρίσαμε για δυο νύχτες, μην μπορώντας να πιστέψουμε στην τύχη μας, το τρίτο πρωί που ξυπνήσαμε δεν είχαμε πια τίποτα το αξιοσημείωτο να πούμε. Ρίξαμε κέρμα και το κερδίσαμε αλλά κάτι μας τρώει να ξαναρίξουμε. Κλαίγαμε για φροντίδα κι όταν το βράδυ ήρθαν και μας περιποιήθηκαν, εμείς τους διώχναμε γιατί θέλαμε την ησυχία μας.
Αλλά μάλλον δεν έχει σημασία, αφού σκοπός εδώ είναι οι Ιθάκες ε, κι αφού τις φτάνουμε μία μία, κι αφού βρίσκουμε συντρόφους για την επόμενη ε, δεν έχει καμία σημασία, καμία σημασία.
Κι οι μύγες δεν λένε να μας αδειάσουν τη γωνιά.
–φωτογραφία από Pinterest–
στίξη 