–στα λόγια η Κατερίνα Κουνάβη /
φωτογραφία: paranoiko_xaos
Τις νύχτες συνηθίζω να κοιμάμαι
με βρεγμένα μάγουλα
πρησμένα μάτια
με το διάφραγμα μισοπεθαμένο
σχεδόν δεν μπορώ να αναπνεύσω.
Φοβάμαι.
Μήπως δεν έρθει το αύριο
μην έρθει και δεν προλάβω να το πλάσω όπως εγώ επιθυμώ
μην τυχόν και με αλλάξουν
μέσα σε μια τόση δα στιγμή
φοβάμαι
που αλλάζει το «εγώ» μου
κάθε φορά που βιώνω κάτι
κάθε φορά που βρίσκομαι μέσα σε μία κατάσταση
φοβάμαι το εγώ μου.
Η ευαισθησία
μού κρατάει ακόμα συντροφιά
σαν να’ ναι πάνω μου
αιώνια κατάρα
σαν ρούχο μαυροφορεμένο
που δύσκολα απ’ αυτό
μπορώ να απαλλαγώ.
Τρομάζω.
Όταν μέσα σε χίλιους ανθρώπους
ο ένας δεν μπορεί να κατανοήσει
να δώσει ένα χέρι βοηθείας
όταν αυτός ο ένας στους χίλιους
δένει μάτια και χέρια με τόση απλότητα στην κίνηση του.
Φοβάμαι.
Όχι γιατί λιώνω μες στον ψυχικό μου όλεθρο άλλο ένα «απόψε»
αλλά γιατί αυτό που αισθάνομαι
οφείλεται σε ανθρώπους ανίκανους
που τα μαχαίρια τους είναι σκληρά
όπως και η αναίσθητη μικρή καρδιά τους.
στίξη 