–στα λόγια η Κατερίνα Κουνάβη
Άλλη μια νύχτα
που στην ψυχή μου πλημμυρίζει η μοναξιά.
Άλλο ένα Σάββατο
που οι σκέψεις βαραίνουν τον νου.
Φορώντας μαύρα,
έρχομαι μες στο σκοτάδι να σε βρω.
Βλέπω στο πλάι σου να στέκονται συμπονετικά δύο σκιές, τολμώ να πω πως μοιάζουν σαν αγγελικές.
Ύστερα σε ακούω με αναφιλητά να κλαις
και να τους λες :
«Όταν ο κόσμος καταλάβει,
όταν δεν θα έχουν λόγο να τραβήξουν την σκανδάλη,
όταν τα όνειρα μας δεν θα κλειστούν μες στο συρτάρι,
όταν το σύστημα δε θα μας κάνει χάλι,
όταν οι δαίμονες εξαφανιστούν απ’ το κεφάλι.
Όταν το χαμόγελο θα απλώνεται εδώ κι εκεί,
όταν το μίσος αφανιστεί.
Όταν η κοινή γνώμη δεν θα υπάρχει,
γιατί η κοινή γνώμη καταστρέφει τον ιδιαίτερα ευαίσθητο άνθρωπο.
Όταν δεν θα κλωτσάνε έναν αδύναμο με ήπιο τόνων χαρακτήρα.
Όταν δεν θα ‘μαστε γυμνοί από ελπίδα κι από αγάπη.
Όταν όλα αυτά θα είναι υπαρκτά σε αυτόν τον κόσμο, μονάχα τότε θα μπορώ να συνεχίσω. Μονάχα τότε θα μπορώ να αναπνεύσω, να δημιουργήσω.
Δεν έχω άλλη έμπνευση και λόγια άλλα είναι αδύνατον να βρω. Τέτοιο φορτίο στους ώμους μου, στην πλάτη μου, δε μπορώ να κουβαλώ. Πώς να αντέξει ένας ευαίσθητος την σκληράδα αυτή, ενός επίπλαστου κόσμου;»
–φωτογραφία: Jason M. Peterson–
στίξη 