–στα λόγια η Μαρία Θεοφιλάκου
“Life itself like championship chess…”
Lawrence Ferlinghetti
Υπάρχει στην σκακιέρα πολύ άσπρο
και άλλο τόσο μαύρο,
άλογα άτεγκτα, πύργοι αδύνατο να σωριαστούν,
στρατιώτες που πάνε εν γνώσει στη σφαγή,
υπάρχει ένας νικητής κι ένας χαμένος,
και ο αφανής σχολιαστής
που σημαδεύει ανεξίτηλα τον πιο αδύναμο
με τις μικρές του στίξεις
δίπλα στην κάθε αβλεψία, ντροπιαστικά
ρωτώντας το γιατί, δηλώνοντας εσαεί
το πλην ενός μειονεκτήματος, θαυμάζοντας
την χάρη του αντιπάλου.
Υπάρχει στην σκακιέρα κρύο και ζέστη,
βήματα εμπρός που απομακρύνουν απ’ τη νίκη,
και μια φαντασιακή οπισθοχώρηση
του χρόνου των βημάτων,
που μόνο αυτή ελευθερώνει τον στριμωγμένο,
βάζει πολύχρωμα πουλιά στις πολεμίστρες,
ροδαλά αγόρια να ταΐζουν τα πουλιά,
χορτάρια πράσινα να ξεφυτρώνουν στο μεταξύ της πέτρας
απ’ τους πύργους,
κίτρινα άνθη να μπερδεύονται
στις ξιφολόγχες των τρελών,
λιβάδια γαλανού ουρανού απ’ όπου τα άλογα
ξεχάστηκαν να έρθουν στη μάχη.
Υπάρχει, στο τέλος της παρτίδας
μία θέση,
απ’ όπου ο νικημένος τραγουδάει
ακόμα καθισμένος στο τραπέζι,
βαμμένος κόκκινος για πάντα.
Η Μαρία Θεοφιλάκου οδηγεί το τρένο της ποίησης.
-φωτογραφία από Pinterest–
στίξη 