–στα λόγια η Κατερίνα Κουνάβη /
φωτογραφία: paranoiko_xaos
Πόσο ταχύτατα περιπλανιέται ο νοῦς
θλιμμένα άλματα στις βόλτες
τ’ απόβραδα αποκάμνει
κάτω απ’ το κόκκινο
καθημαγμένο φως
σαν ξεπροβάλλει το φεγγάρι·
πόσο μόνα τους είν’ τα κλαριά
παραμελημένα στέκονται
μεσ’ της άνοιξης το χιόνι·
και τόσο αστραπιαία
που περνά ατέλειωτα ο καιρός
μετακινείται
η καρδιά μου παγωμένη
σ’ άλλο μέρος
σ’ άλλης νιότης εποχή
κι όλο λιώνουνε
τα αξιοθέατα
μπρος στην ένταση του ήλιου
κι όλα στο κύκλο της στιγμής
γυρνάν στην αίσθηση ζεστά·
ζεστά/ θερμά
όπως θερμόαιμοι το ίδιο
κι οι παλμοί μου·
στίξη 