–στα λόγια η Αλεξία Τερετίζη
Αποφάσισα να μιλήσω για ό,τι να ‘ναι, αρκεί αυτή η σημερινή σιωπή να τελειώσει. Θα περιγράψω λοιπόν τη στιγμή. Γράφω στο φως του φεγγαριού. Ίσως απλά γιατί μ’ αρέσει η αίσθηση τού να χειρίζομαι το στυλό ή γιατί πιστεύω πως κάτι αξιομνημόνευτο υπάρχει κάπου εδώ. Α ναι, είπα αρχικά πως γράφω για να τελειώσει η σιωπή. Ας το αφήσουμε έτσι –είναι πειστική απάντηση. Σε κάθε περίπτωση, το φεγγάρι φωτίζει τις καταγεγραμμένες σκέψεις μου. Μετά από τόσους αιώνες δεν είναι απίστευτο που επιμένει ακόμα αυτό το πράγμα;
«Το φως είναι του ήλιου».
«Επειδή είναι ετερόφωτο δεν μπορεί να φωτίζει κι αυτό;»
«Λες πάλι για ‘κεινη την παρομοίωση του ανθρώπου με το φεγγάρι…»
«Προσπαθώ να δω την αξία των ανθρώπων…»
Εντάξει, ίσως ξέφυγα λίγο από το αρχικό σχέδιο κι άρχισα να περιπλέκω τα πράγματα. Το σημαντικό όμως είναι να αποφύγουμε την σιωπή. Μην πάρετε σοβαρά ό,τι ακολουθήσει – είναι απλά για ν’ αποφευχθεί η σιωπή. Κι αυτή πειστική απάντηση. Ας την αφήσουμε έτσι, μισή. Λοιπόν, το βρίσκω ιδιαίτερα ενδιαφέρον να δω τι νομίζω. Μα το μόνο που μπορώ να πω τέτοια στιγμή, είναι πως αργά το απόγευμα, το καλοκαίρι, το μπλε του ουρανού σε περιβάλλει καταπραϋντικά και τα μάτια μου κάπως ησυχάζουνε.
«Πώς μπορεί να σ’ ησυχάζει κάτι τόσο ταπεινό που δεν δίνει απαντήσεις και δεν λάμπει αρκετά, ώστε να το εμπιστευτείς για θησαυρό;»
«Δεν είναι άλλωστε όλα τα φώτα φως. Δεν είναι ορατό σ’ όλα τα σκοτάδια σκότος.»
«Είναι επικίνδυνοι οι γενικοί κανόνες.»
«Κάποτε είναι πιο επικίνδυνο να λείπουν.»
Αυτό που σκέφτομαι συχνά, δεν είναι πως μπορεί να με ησυχάζει κάτι τόσο ταπεινό, αλλά πώς είναι δυνατόν, συχνά, να μην το καταφέρνει. Επειδή δεν του επιτρέπω; Ιδέα δεν έχω για τον εαυτό μου. Ξέρω μόνο πως μ’ αρέσει το πράσινο φόρεμα με τα λευκά λουλούδια, γιατί θυμίζει την αθωότητα. Μου θυμίζει και μία –που κοιτάζει το σχήμα των ποδιών της, με το φοβερό προνόμιο να στέκονται– χαρά.
«Είναι άραγε στην φύση μου να παλεύω ασταμάτητα ή να ησυχάζω πάντοτε έτσι;»
«Αυτή την ηρεμία μοιάζει να την γνωρίζω κάθε φορά σαν ξαφνικά.»
«Αν μείνω λίγο ακόμα σ’ αυτή την αδράνεια θα πεθάνω.»
«Δεν πείθεσαι από την έξω ηρεμία, αγνοώντας την μέσα τρικυμία.»
Είναι αυτό που βιώνω αδράνεια ή ηρεμία; Πάλι εκτός του εαυτού μου αναζητώ τις έσω απαντήσεις. Άραγε είναι μόνο η οκνηρία που με κάνει να γνωρίζομαι τόσο καλά με την αδράνεια και τα συναφή; Κάποτε εύχομαι οι γρήγορες ερμηνείες των ανθρώπων να μου αρκούσαν. Είναι αποκαρδιωτικό να μελετάς τις δομές της ύπαρξης από παιδί και τίποτα να μην έχεις πράγματι καταφέρει. Ίσως φταίει που αγαπώ να πολεμώ. Και πάντα τ’ αφήνω για αύριο…
«Δεν αναρωτιέσαι τι σε σταματάει πιο πολύ; Η περιφρόνησή σου για όλα αυτά ή ο φόβος για ό,τι περιέχει η απλή ζωή…»
«Όποιος δεν κάνει τίποτα, σίγουρα φοβάται τα πάντα.»
«Αν είχες όντως αγαπήσει, δεν θα θυμόσουν να φοβάσαι.»
«Φοβάμαι την αγάπη πιο πολύ από τον φόβο.»
Όσο για την ηρεμία που προσπαθώ να με ξεγελάσω πως βιώνω, δεν ξέρω καν πώς μοιάζει. Εντάξει, ίσως αυτό να ‘ναι ένα ψεματάκι που μου λέω καμιά φορά. Όμως έτσι κι αλλιώς δεν με νοιάζει η ηρεμία. Την θυμήθηκα μόνο γιατί κάποιος ρώτησε αν την ξέρω κι άρχισα να δακρύζω. Δεν μπορεί βέβαια να ‘ναι θέμα αυτό, γιατί όπως είπα δεν την σκέφτομαι ποτέ. Το θέμα είναι πως τώρα, θα ‘πρεπε να ‘ναι δω, αφού δεν έχω καμιά στο μυαλό μου σκέψη. Θα ‘πρεπε να ‘ναι εδώ –πού είναι; Φυσικά και περίμενα πως δεν θα ‘ρχόταν. Αλλά γιατί; Για να μου αποδείξει πως δεν ταυτίζεται με την έλλειψη κίνησης; Ωραία τό ‘μαθα κι αυτό. Όπως κι έμαθα ότι δεν μπορώ να την κάνω ό,τι θέλω…
«Όπου κι αν είναι η ηρεμία, εγώ ποτέ δεν πήγα εκεί.»
«Πολλές φορές διέσχισες την συμπαγή καταστροφή. Κι έβλεπες ένα μέρος φωτεινό που όλοι σου ‘λέγαν πως είναι το καταφύγιο εκεί. Δεν τόλμησες να πλησιάσεις. Γιατί πάντα κατέληγες στον ίδιο αυτό τόπο. Κι αυτό σ’ απογοήτευε γιατί δεν μπορούσες να διανοηθείς πως τόσο κόπιαζες για μια λύση που σε περίμενε από την αρχή. Δεν δεχόσουν μια απάντηση να μην περιλαμβάνει και το εγώ σου μαζί…»
«Ίσως νομίζω πως είμαι το μόνο σπίτι, ίσως τα σπίτια να μην είναι άξια εμπιστοσύνης…»
«Πώς λαχταράς να είναι κι αυτός ένας ακόμη τόπος, να κρυφτείς με όλη την κλειστοφοβία σου μέσα. Πώς σε τρομάζει που δεν καταλαβαίνεις την γεωμετρία του, που δεν σε απομονώνει αλλά έρχεται στο χάος κοντά σου, πώς φοβάσαι που δεν κατανοείς αυτή τη χαρά, πώς αγωνιάς πως θα τελειώσει! Χλόμιασες. Πήγα να φτάσω κάπου και σκιάχτηκες ξαφνικά;»
«Καλύτερα να μην μιλάμε τώρα γι’ αυτά…»
Το ‘χω δεδομένο πως ποτέ δεν καταλήγω πουθενά. Ανάλγητη όμως μελέτη! –ξέρω ότι είναι μια παραληρητική σκέψη. Δεν έχω ιδέα τι συμβαίνει, μα ξέρω πως χρόνια λέω ότι δεν αντέχεται άλλη μέρα μ’ όλα αυτά! Κι είναι απ’ τις συχνότερες παγίδες να φοβάσαι να ελπίσεις δυνατά…
«Κάποτε προσπαθώ να μαντέψω όλα τα νοήματα του κόσμου. Άλλοτε που είμαι εξυπνότερη, ψάχνω τα όρια –να μπω πάλι μέσα.»
«Δεν έχεις καμιά εμπιστοσύνη στην πραγματικότητα.»
«Γι’ αυτό η συμμόρφωση με τα όρια είναι μια πράξη πίστης.»
«Θεωρείς λοιπόν τον εαυτό σου επαναστάτη. Έχει μια ηρεμία η επανάσταση, σωστά;»
«Ξέρω πως μιλάς πάλι για ‘κείνο το σπίτι. Όλο πιέζεις να κάνω πιο πολλά. Θες να το τολμήσω για τα καλά; Με μόνο κίνητρο την επανάσταση; Και μόνη εγγύηση τον λόγο σου πως δεν τελειώνει πουθενά;»
«Έτσι δεν κάνουμε τα μεγάλα βήματα της ζωής μας τελικά;»
Η νύχτα εγκαταστάθηκε προ πολλού στον καλοκαιρινό μας ουρανό. Εγώ όμως μόλις που το παρατήρησα. Σταμάτησα να γράφω, γιατί ένιωσα παραδόξως πως βρήκα κάποια απάντηση. Ο άλλος λόγος είναι ότι ο εαυτός μου τώρα, αποφάσισε να με ελέγξει για πράγματα που δεν θέλω να ξέρετε –για πράγματα που έκανα με το να μην κάνω άλλα. Τέλος πάντων, ας πούμε ότι σταμάτησα γιατί κάπου θα έπρεπε να σταματήσω. Ας το αφήσουμε έτσι. Πειστική απάντηση για σας που ίσως διακρίνατε στην συζήτηση με τον εαυτό μου μια άρνηση ή ξεροκεφαλιά. Απορείτε κι εσείς που, παρά τα τόσα ψέματα που έχω πει σε όλους μας, δεν βαστιέμαι, πρόταση παρά πρόταση να υπονοώ την αλήθεια; Μου φαίνεται πως ο άνθρωπος έχει μια πολύ δυνατή τάση να θέλει όχι μόνο να ψάχνει, αλλά και να λέει την αλήθεια. Έτσι πρέπει να ‘ναι, γιατί αλλιώς δεν θα τα ‘γραφα όλα αυτά. Θα πω λοιπόν μια αλήθεια, έτσι για να συμβαδίσω μια φορά με την ζωή που αμφισβητώ τόσο αποφασιστικά. Η αλήθεια είναι πως καμιά φορά, βρίσκω μέσα μου καλές απαντήσεις, χρηστικές. Ίσως παρατηρήσατε κάποιες προηγουμένως. Άλλες φορές πάλι, το μυαλό μου λέει κάτι απίστευτες χαζομάρες, αλλά το πιο απίστευτο είναι πως μόνο τότε το πιστεύω! Αναρωτιέμαι πότε εκτίμησα τον εαυτό μου τόσο πολύ, ώστε ν’ ακούω κάθε του σκέψη. Αναρωτιέμαι πότε σταμάτησα να προσέχω αυτή την εσωτερική φωνή που έμοιαζε πάντα πρόθυμη να με προστατεύσει. Ίσως αυτά τα δυο να έγιναν την ίδια στιγμή… Θέλετε άλλη μια αλήθεια; Ήταν μάλλον ευκαιρία η απελπισία αυτής της σιωπής, κάτω απ’ αυτό το πανέμορφο φεγγάρι που δεν κατάφερνε να με συγκινήσει σπιθαμή… Απελπίστηκα τόσο, που άφησα την συνείδηση να μου μιλήσει σοβαρά. Δεν ξέρω τι έγινε εκεί μέσα γιατί είναι πολύ βαθιά, όμως τώρα κλαίω κι αυτό είναι κάτι που συμβαίνει σπάνια πια. Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει και δεν θέλω να πάω κόντρα σ’ όλα αυτά. Εγώ πάντα πηγαίνω κόντρα… Οπότε καταλαβαίνετε ότι είναι μάλλον χρήσιμες τέτοιες συζητήσεις με τον εαυτό μας, που λαμβάνουν όμως υπ’ όψιν τους και τον υπόλοιπο κόσμο. Υποθέτω βέβαια, πως ακόμα κι αν κανείς πειστεί απ’ όλα αυτά, πάλι θα αποτύχει θεαματικά. Δεν έχω να σας πω πολλά εδώ…
«Φυσικά και είναι ψέμα αυτό.»
«Που να είναι ευγενικά εννοώ.»
«Αυτό εντάξει, είναι αληθινό.»
Σκέφτομαι απλώς… Ας αποτυγχάνει θεαματικά. Περισσότερες πιθανότητες έχει από αυτόν που δεν καταδέχτηκε την προσπάθεια τελικά… Θέλω να πω –δεν είναι καμιά τρομερή σκέψη– πως αν χτυπάς με όλη σου την δύναμη την πόρτα, κάποια στιγμή θα ανοίξει να μπεις μέσα… Συγχωρέστε με –δεν προσπαθώ να σας διδάξω. Απλώς, έχοντας θέα αυτόν τον υπέροχο ουρανό, μέσα σε αυτή την γλυκύτατη καλοκαιρινή ηρεμία που δεν μπορώ να χαρώ, συνειδητοποίησα ότι λέμε τόσα ψέματα, που πια δεν είμαστε σίγουροι πώς μοιάζει η αλήθεια. Αποφάσισα να πω την αλήθεια. Συγχωρέστε λοιπόν το θρασύδειλο και δύσμορφο του πράγματος –είναι που δεν την λέω συχνά. Ελπίζω να βελτιωθώ σιγά σιγά… Κι αν έγραψα και κάτι ειλικρινές, ελπίζω –νομίζω– πως χάρη στην αλήθεια του θα καταφέρει να σας απαλύνει την καρδιά…
(Λαχταρώ αυτήν την γαλήνη που σε κάνει να κοιτάζεις το φεγγάρι ή τον εαυτό σου, γνωρίζοντας πως είναι ετερόφωτα και να στέκεσαι απολαμβάνοντας την ταπεινή στιγμή, χωρίς καμιά ταραχή στην καρδιά σου… Πιστεύω μια μέρα θα ‘ρθει.)
–artwork από την Katrien de Blauwer–
στίξη 