–στα λόγια η Αιμιλία Κάλτση
Έλα, σώπασε πια.
Ήρθε η ώρα να σταματήσεις ν’ αγγίζεις τις πληγές
που λάβωσαν το αερικό εκείνο
που κάποιοι αποκαλούν «ψυχή».
Αρκετά διαβρώθηκαν τα μάγουλά σου
από τα δάκρυα.
Αρκετά στροβιλίστηκες στα σεντόνια
μήπως κι αναβλύσουν τ’ άρωμα του.
Έλα, ξαπόστασε λίγο μαζί μου.
Ο ήλιος σού ‘καψε το δέρμα
και σου ζάλιζε το μυαλό.
Όλα έχουν ένα τέλος,
μη το φοβάσαι.
Πρέπει να καεί
μέχρι και ο τελευταίος
ζωντανός οργανισμός
που άγγιξαν τα χέρια του.
Θα πονέσει λίγο ίσως.
Μα ο πόνος είναι αυτός που μας θυμίζει,
πως είμαστε ανθρώπινοι.
Ερωτευόμαστε
κι αγαπάμε
και πονάμε
και πέφτουμε
και σηκωνόμαστε ξανά.
Και ξανά.
Και ξανά.
Ο κύκλος της ζωής.
Μην τον φοβάσαι.
Ξαπόστασε για λίγο μαζί μου.
Σώπασε πια.
-artwork από την Katrien de Blauwer–
στίξη 