-στα λόγια η Εβελίνα Κόλλια
Και εγώ αγχωμένη πήγα μην νομίζεις. Φοβόμουν ότι στην όψη καθετί διαφορετικού και ακραίου, θα αρχίσει να παίζει σε λούπα ο λόγος του πατέρα μου για τα «φυσικά», τα «φυσιολογικά», τα «πρέπει» και τα «καθωσπρέπει». Πήγα με σφιγμένο στομάχι, φοβούμενη τον ίδιο μου τον εαυτό μήπως δεν τα πάει καλά. Μήπως στην όψη μίας δαντέλας και λίγου γκλίτερ ξαναγίνω το κοριτσάκι που όδευε να γίνει φασιστάκι για να μοιάσει στον ήρωα της. Φοβόμουν ότι θα είμαι προσβλητική, ότι θα φαίνεται στα μάτια μου ότι ακόμα το δουλεύω καμιά φορά, ακόμα προσπαθώ να αποδομήσω τον φόβο μπρος σε όλα όσα έμαθα να φοβάμαι και να λυπάμαι. Φερέφωνο γονέων και μικροαστή, μεγαλωμένη σε τέσσερις τοίχους από την όμορφη/πανέμορφη πυρηνική υπέροχη οικογένεια φοβήθηκα, και μπρος σε όλα αυτά άρχισα να με αποδομώ, να με καταστρέφω για να έρθουν στην επιφάνεια τα δικά μου πιστεύω, οι δικές μου σκέψεις, να μάθω να αγαπάω. Τελικά δεν πήγα σε τίποτα από αυτά που φοβόμουν ότι θα φοβηθώ, ότι θα κοιτάξω με παραξενιά, ότι θα γελάσω. Πήγα στον παράδεισο, στην ουτοπία της ελευθερίας. Πήγα στο μέρος που νιώθεις αγαλλίαση και βγαίνεις από τα κουτάκια σου, τους βάζεις φωτιά και τα βλέπεις να καίγονται με ένα αυτάρεσκο χαμόγελο μικρού παιδιού. Χόρεψα, σήκωσα σημαία, δήλωσα με μικρά πλακάτ συνθήματα που στην αρχή νόμιζα ότι τα σηκώνω για χάρη άλλων, για κάποιους που δεν είμαι εγώ, απλά για την στήριξη, την υποστήριξη.
Εν τέλει κάπου ανάμεσα στον χορό, στα γκλίτερ και στα χρώματα, συνειδητοποίησα ότι τα σήκωνα για μένα, για κάθε εμένα, για όλες τις version μου που έμειναν παγιδευμένες. Για κάθε ομορφιά μου, ατέλεια μου, για κάθε φορά που άκουσα ότι εγώ δεν χωράω κάπου. Φαίνεται εκ του αποτελέσματος, ότι ξεπερνιέται το βροντοφώναγμα για την σεξουαλικότητα και ανάγεται σε μία κραυγή για κάθε εμένα και εσένα, ενάντια σε κάθε φορά που σιώπησες, δεν έδειξες, δεν αγκάλιασες, δεν φίλησες, δεν φώναξες. Πρώτη φορά είδα την λέξη «αγάπη» γραμμένη σε τόσα σημεία με τόσα πολλά χρώματα και αρώματα. Και αρώματα εννοείται γιατί λένε ότι το αίσθημα, η αγκαλιά, το χρώμα, έχει το δικό του άρωμα. Πρώτη φορά είδα τόσα μπαλόνια, αγκαλιές, φιλιά. Πρώτη φορά κανείς δεν κοιτούσε πώς χορεύεις, τι φοράς, τι καπνίζεις, από που είσαι, πώς φαίνεσαι. Ενδιαφέρον είχε μόνο το να είσαι στον χώρο, παρόν, εκείνη την στιγμή, για εκείνη την μέρα, για λίγες ώρες να βάλεις λίγο γκλίτερ στη ζωή σου και να μην σε νοιάζει αν θα πασπαλίσεις λίγο και τους άλλους. Εκεί. Κάπου εκεί με βρήκα.
στίξη 