-στα λόγια ο moha le fou
Δε φύγαμε ούτε στιγμή
μα ούτε ήμασταν και εδώ ποτέ
πάνω απ’ τα σύννεφα σαν το φεγγάρι
που δεν το βλέπεις μα ξέρεις ότι υπάρχει.
Δεν ακουστήκαμε ούτε στιγμή
μα ούτε ποτέ μας σωπάσαμε
σαν τις συχνότητες που τα αυτιά μας δεν πιάσανε
σα μια ευθεία γραμμή.
Μια γραμμή που τέμνει τα πάντα στη μέση
και μια γραμμή που τα πάντα ενώνει
κι ας είμαστε μόνοι
κι ας μη σου αρέσει.
Ένα αιώνιο δίπολο που μας συνθλίβει τα σπλάχνα
μια διφορούμενη έννοια κι αφήνεις τη μια στη μπάντα.
Αυτοί είμαστε εμείς:
αγαπημένο μας χρώμα αυτό του νερού,
το πιο όμορφο σχήμα αυτό δίχως μορφή,
το πιο λατρεμένο μας μέρος στη Γη
αυτό που όταν το βρούμε θα πάψει πια να ‘ναι.
Κι αν όλα αυτά σου προκαλούν σύγχυση
απλώς κλείσε τ’ αυτιά και τα μάτια
ή μήπως δεν τα ‘χες ανοίξει ποτέ;
-φωτογραφία: εξώφυλλο των Sonic Youth–
στίξη 