Ηχώ

 

Σε μια απίστευτη στιγμή απελπισίας
μέσα στον δρόμο
θυμήθηκες τα μεσημέρια
και τις μέρες τις μικρές
με μια γαλήνη απλωμένη, σιγανή.
Έκανες να σκύψεις, να αγκαλιάσεις
αυτόν τον ήλιο τον αδύναμο
του χειμώνα,
να τυλιχτείς μαζί του
και να ακούς μονάχα κάτι ήχους μακρινούς
που δείχνουν πως τα πάντα κοιμούνται
και δεν έχει σημασία να ξυπνήσουν
-τα μακρινά σφυροκοπήματα των σκυφτών,
ένα- δυο σκυλιά να φωνάζουν
μερικά τιτιβίσματα.

 

Μόνο από μέσα γεννιέται το νερό
κι ανεβαίνει ως την πηγή
κοιτώντας στο παράθυρο μπροστά
τις μέρες να ξοδεύονται από το απόθεμα
που κάπου θα τελειώσει.

 

Οι άνθρωποι από τη δύση του ηλίου,
που δεν μιλάνε πια,
φωνάζουν μιαν ηχώ
κι εγώ σου λέω:
«Άνθρωπέ μου, ποιες είναι οι πιθανότητές μας;»

-Χτύπησα, όπως μου είπες, την πόρτα
αλλά δεν άνοιξε κανείς.
Ζήτησα το νερό, όμως κανείς δεν με ξεδίψασε.
Εμείς τώρα χτυπάμε,
όχι πλέον για να μας ανοίξουν μα,
για να σπάσουμε στο τέλος
ή το χέρι μας ή την πόρτα.