Οι καλύτερες μέρες θα ‘ρθουν | Ισμήνη Κατσάβαρου

-Καλημέρα
-Καλημέρα, νωρίς σηκώθηκες σήμερα
-Ήθελα να αδράξω την μέρα
[γέλια και από τις δύο με χαμόγελα λίγο πιο σφιγμένα και πιο διστακτικά]
-Έλα κάτσε μαζί μου να πιούμε έναν καφέ στο μπαλκόνι, να βγάλουμε τις κάλτσες μας και να βάλουμε τα πόδια μας μέσα στις εσοχές από τα κάγκελα, να νιώσουμε λίγο καλοκαίρι όσο μακριά και αν φαντάζει.
-Πάμε
-Είσαι η καλύτερη

 

[Ο ήλιος εκείνη την μέρα μάς έκανε την χάρη και οι ακτίνες του γαργαλάγανε το κορμί μας. Εκείνη η μέρα με έκανε να ονειρεύομαι τα καλοκαίρια μου λίγο περισσότερο, τις βόλτες με φίλους, τις συναυλίες μας, τις μπύρες, τα γρήγορα σνακς και τις καντίνες που ανέκαθεν λάτρευα. Τις παρέες, που η μία περίμενε την άλλη να δώσει και το τελευταίο μάθημα για να κλείσουνε εισιτήρια και να φύγουνε όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Τις ετοιμασίες του τελευταίου βραδιού για να βάλουνε στην βαλίτσα τα απαραίτητα. Τα τελευταία τηλέφωνα, τα μηνύματα στο messenger να χτυπάνε μανιωδώς και η μουσική να παίζει από το μεσημέρι χωρίς να έχει σταματήσει. Τα τραγούδια άλλαζαν, οι βαλίτσες ετοιμάζονταν, τα μηνύματα στέλνονταν, το τρένο για τον Πειραιά έφτανε, η μέρα ξημέρωνε, τα τελευταία φιλιά και χαιρετούρια στα πάτρια εδάφη δίνονταν με μπόλικο ενθουσιασμό και οι τελευταίες γκριμάτσες με τα νευρικά γέλια άφηναν την τελευταία τους πνοή. Όλες οι αναμνήσεις σαν να αναπηδούσαν στο μυαλό, άλλοτε με χρονική ακολουθία και άλλοτε διάσπαρτες, σαν να τσακώνονταν για το ποια θα θυμηθώ πρώτη. Οι συζητήσεις στα μπαλκόνια πάντα με γέμιζαν μια δόση χαράς και αισιοδοξίας σαν να ανακούφιζαν λίγο το δικό μου «τώρα». Πάντα, όμως, σταμάταγαν σε ένα σημείο, στο σημείο της εκκίνησης. Η κάθε έναρξη πάντα είναι διαφορετική. Πάντα κάθε ταξίδι δεν μπορεί να φαντάζει ίδιο με το προηγούμενο γι’ αυτό και πάντα την αφήγηση την σταμάταγα αυτόματα στο πλοίο του δικού μου γοητευτικού ξεκινήματος. Δεν ήθελα ποτέ να προδικάσω καταστάσεις και ταξίδια. Μπορεί νοερά να το έκανα πού και πού αλλά ποτέ γραπτά γιατί εκεί οι λέξεις είχαν περισσότερο θόρυβο. Πολλές φορές οι καταστάσεις μας οδηγούν να προδικάζουμε το αποτέλεσμα είτε από απερίγραπτη χαρά είτε από ματαιόδοξη λύπη. Αγωνιούμε τόσο πολύ για την πολυπόθητη λήξη που θέλουμε να τη νιώσουμε πριν ακόμα συμβεί στην σφαίρα του δικού μας σύμπαντος. Σαν να θέλουμε κι εμείς όπως οι αναμνήσεις να αναπηδήσουμε στην χρονική κάψουλα του εαυτού μας. Βέβαια αυτό δεν μπορεί να γίνει με επιτυχία και μεταξύ μας δεν θα το ήθελα, χάνει λίγο την μαγεία της αέναης προσπάθειας να αγωνιστούμε για την ακατόρθωτη ανύψωση των γεμάτων φλόγα κραυγών μας. Όπως και τα λουλούδια πάντα θα φαντάζουν λίγα και δεν θα κατορθώνουμε ποτέ να τα βάλουμε στα μαλλιά μας χωρίς τα φύλλα τους να μαραθούν και να πέσουν στο έδαφος πάνω από τα καφέ παπούτσια μας.

-Κορίτσια μεσημέριασε ελάτε να φάμε, το τραπέζι είναι έτοιμο.
-Ερχόμαστε
-Μισό λεπτό δεν τελείωσες την αφήγηση
-Μαζί την διηγηθήκαμε και μαζί θα την τελειώσουμε το φετινό καλοκαίρι
– Να αναμένω συνέχεια δηλαδή;
-Εννοείται
[Μπήκαμε μέσα καθίσαμε στο τραπέζι και τα ψάρια που είχε ετοιμάσει η μητέρα, μάς θύμιζαν πως το καλοκαίρι ίσως είναι ακόμα πιο κοντά-ίσως στο μπαλκόνι ενός σπιτιού στο κέντρο της Αθήνας που μοσχοβολάει από βασιλικούς και τηγανιτά ψάρια, να είναι το ίδιο το καλοκαίρι-.]

 

[Γέλια από σπίτια σε κάθε γωνιά της πόλης ακούγονται καλωσορίζοντας το δικό τους καλοκαίρι. Μπορεί να αργεί εκείνη η μέρα που θα νιώσουμε λιγότερο άγχος λιγότερη ανασφάλεια αλλά μάντεψε θα είμαι στο απέναντι παράθυρο και θα σου κλείνω το μάτι γιατί το περάσαμε μαζί και αυτή είναι η δικιά μου καλοκαιρινή νίκη]