[…] Και στο μεταξύ οι μέρες περνάνε. Άλλοτε διασκεδαστικά αισιόδοξα με μπόλικη δόση ελπίδας, περισυλλογής, οικογενειακής θαλπωρής, συγγραφικής έμπνευσης και δημιουργικότητας. Άλλοτε πάλι οι μέρες είναι πιο δύσκολες με περισσότερο φόβο, περισσότερο άγχος, πολλά τηλεφωνήματα από άγνωστους αριθμούς. Είναι που βλέπω κάθε μέρα στις 6 η ώρα ειδήσεις και επαναλαμβάνουν ένα ακόμη δυσάρεστο νέο για όλους μας. Είναι που η κατάσταση είναι μουντή, είναι που δεν χαμογελάω συχνά, που δεν βλέπω τις φίλες μου και εκείνον, που δεν βλέπω την φύση, την θάλασσα, τα αυτοκίνητα και δεν ακούω εκείνα τα γέλια στις παιδικές χαρές, εκείνα τα χειροκροτήματα από την θεατρική σκηνή, τους ήχους του δάσους, τις κόρνες των φορτηγών, τις φωνές της γειτόνισσας επειδή τα παιδιά δεν διαβάζουν, είναι οι ορκωμοσίες στα Προπύλαια και οι συγκινήσεις των γονιών, είναι ο αέρας που μου χαλάει τα μαλλιά και η βροχή που πέφτει μανιωδώς πάνω μου, είναι που μου λείπει να τρέχω να προλάβω το μάθημα στις 9, είναι που μου λείπει ο κύριος στην παλιά Εθνική Βιβλιοθήκη που μου έδινε κάθε πρωί το κουλούρι μου ρωτώντας με ευγενικά που πάω, είναι οι κραυγές από μια φοιτητική πορεία και τα συνθήματα που θέλαμε να τρυπήσουν τα αυτιά του κάθε μικροαστού καραγκιόζη. Είναι που σταμάτησα να ζω όλα αυτά και (μου) λείπουν. Αυτά τώρα λείπουν ακόμα περισσότερο. Μου λείπει ο ήλιος και οι ακτίνες που έπεφταν στο πρόσωπο σου και ήταν τόσο όμορφα ιδιαίτερο που η ανάγκη μου να σε αγκαλιάσω ήταν ακόμα πιο δυνατή.
Η ανάγκη όμως της επιβίωσης μάς κρατάει αυτόν τον δύσκολο καιρό μέσα για να προστατευτούμε. Και μου φαίνεται αδιανόητο να σκεφτώ πόσο εγωιστικά φερόμαστε σαν κοινωνικά και πολιτικά όντα. Θα μπορούσαμε να μπούμε στην θέση του άλλου-να φανταστούμε τον εαυτό μας λίγα χρόνια αργότερα σαν γέρο, ηλικιωμένο ή με χρόνια νοσήματα-και να κάνουμε μια και μοναδική ερώτηση στον καθρέφτη μας: Θα μας άρεσε κάτι τέτοιο; Θα νιώθαμε φόβο και ανασφάλεια για εμάς και τους δικούς μας. Θα θέλαμε να κρατηθούμε στην ζωή, σε αυτό το πολύτιμο δώρο που μέρα με την μέρα το θεωρούμε τόσο αυτονόητο και προβλέψιμο και δεν θα μπορούσαμε. Είναι τόσο ασύμμετρα πολυπλοκώδης η ζωή που δεν μπορείς να μπεις καν στον κόπο να την εξηγήσεις. Και στο κάτω κάτω και οι εξηγήσεις δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου. Γι’ αυτό σου λέω-δες αυτόν τον υπέροχο εαυτό σου-και πείσε τον να παραμείνει μέσα, να γνωρίσει τον εσωτερικό του κόσμο, να του δώσει απαντήσεις, να τον μάθει και να τον εκμεταλλευτεί τώρα που έχει να σου διαθέσει όσο χρόνο χρειάζεσαι. Δες το σαν τρίτος, η ζωή προχωράει και είναι ωραία να βαδίζουμε μαζί. Όσο κι αν αργήσει αυτό θα το περιμένω και τότε θα μπορώ να σου πω και το παρακάτω :
Αυτό το [μαζί] κάνε το πραγματικότητα και πιάσε μου το χέρι.
Χαμογέλα και λίγο-έχει ήλιο έξω-και ξέρεις πόσο μου αρέσει αυτό[…]
στίξη 