-Wanted Dead Or Dead
-στα λόγια ο Νίκος Σταϊκούλης
Πριν λίγο καιρό μού πρότειναν να δω μια ταινία, το Slow West, που μού την παρουσίασαν ως «ένα διαφορετικό, δραματικό γουέστερν». Όντως, μετά από κάμποσες αναβολές και λίγο λόγω καλοκαιριού, λίγο λόγω αρκετής βαρεμάρας, κάθισα να την παρακολουθήσω. Λοιπόν, δεν είμαι κριτικός ταινιών, ούτε γνωρίζω πολλά από κινηματογραφικούς όρους κλπ όπως ο Σπύρος, οπότε αυτό που ακολουθεί είναι απλά η άποψη ενός θεατή για μια ταινία.
Πρώτα πρώτα λίγα λόγια για την υπόθεση: η ιστορία ακολουθεί έναν νεαρό από τη Σκωτία, ο οποίος φτάνει στην Αμερική, στην «Άγρια Δύση», και έχει σκοπό να διασχίσει όλη την ήπειρο προκειμένου να συναντήσει μια κοπέλα που αγαπά. Στο δρόμο του θα συναντήσει έναν κυνηγό επικηρυγμένων, ο οποίος θα προσφερθεί να γίνει ο οδηγός και προστάτης του στο ταξίδι αυτό.
Η ταινία δεν αποκαλύπτει πολλά στοιχεία εξαρχής, ξεκινά από τη στιγμή που ο νεαρός βρίσκεται ήδη στην αμερικανική ήπειρο, χωρίς να μας αποκαλύπτει σχεδόν τίποτα για το υπόβαθρο. Αυτό το κάνει σταδιακά, με διάφορες αναδρομές, μέχρι να μας παρουσιάσει όλα τα γεγονότα που έχουν οδηγήσει στο σημείο αυτό της ιστορίας.
Επικεντρώνεται αρκετά στην σταδιακή ανάπτυξη της σχέσης ανάμεσα στους δύο συνοδοιπόρους, στον αφελή νεαρό και στον σκληραγωγημένο οδηγό του. Γενικά δημιουργεί εξαιρετικά πορτραίτα τόσο των βασικών χαρακτήρων όσο και των ηρώων που εμφανίζονται στον δρόμο τους έστω και για πολύ λίγο χρόνο. Τα μηνύματα για την κοινωνική πραγματικότητα της εποχής (και όχι μόνο) είναι πολύ δυνατά, ακριβώς διότι δεν τα φέρνει στο προσκήνιο, αλλά τα «σημαίνει», τα κρατά στο περιθώριο της βασικής ιστορίας, έτσι που να κεντρίζουν έντονα τον θεατή χωρίς να επικεντρώνεται σε αυτά.
Στη σκηνοθεσία, στις σκηνές δράσης, στην ανάπτυξη της ιστορίας, στη φωτογραφία και στην παρουσίαση των χαρακτήρων έμοιαζε πραγματικά να μην λείπει και να μην περισσεύει τίποτα.
Δεν μπορώ να πω πολλά άλλα για την ιστορία και την κατάληξή της αλλά μπορώ να πω αυτό: βλέποντας το Slow West έχεις την αίσθηση ότι βλέπεις μπροστά σου κάτι σαν αρχαία ελληνική τραγωδία. Αναδεικνύεται η τραγικότητα των χαρακτήρων, η ανατροπή, η άγνοια και η αφέλειά τους. Είναι η ενσάρκωση σε ταινία του ρητού «Όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελάει». Η ταινία δεν είχε, κυριολεκτικά, ούτε ένα κλισέ (ή τουλάχιστον εγώ δεν παρατήρησα κάποιο) και ακριβώς εκεί βασίζεται η ομορφιά της, στο ότι προχωρά από plot twist σε plot twist, ώσπου να καταλήξει σε μια τόσο πιθανή όσο και απίθανη τροπή της ιστορίας. Κάπου στη μέση έχεις μάλιστα την αίσθηση ότι σε τρολάρει, αλλά στο τέλος γίνεται κατανοητό πως ολόκληρο το έργο περιστρέφεται γύρω από αυτό το θέμα της τραγικής, αναπάντεχης τροπής, κι ότι το σημείο αυτό είναι κάτι σαν hint για την ίδια την κατάληξη της ιστορίας.
Τέλος πάντων, όπως καταλαβαίνετε πιστεύω ότι είναι μια πραγματικά πανέμορφη μιάμιση ώρα, οπότε το μόνο που μένει είναι να την δείτε κι εσείς (ειδικά τώρα, στο μπαλκόνι με λάπτοπ και ακουστικά) και να μου γράψετε στα σχόλια πώς σας φάνηκε!
στίξη 