-στα λόγια η Ισμήνη Κατσάβαρου
Κάθε φορά το ίδιο μοτίβο
εγώ να προσπαθώ να βουτήξω έξω από το τρένο
και εσύ
και εσύ να με κρατάς μέσα επίμονα, σε αυτήν την θέση που τα δύο χερούλια με σφίγγουν όλο και πιο πολύ
με αυτές τις κίτρινες ξεθωριασμένες κουρτίνες να μου κρύβουν το πρόσωπό σου και να μη ντρέπονται
με τις αδιάφορες ευγένειες να μου τρυπάνε την ψυχή
κι εγώ να τρέχω να βρω λίγο φώς για να σε κοιτάξω πριν χαθείς
κι εγώ να τρέχω προς την έξοδο διαφυγής για να κατέβω κάτω
κι εγώ να τρέχω να προλάβω τις κλειδαριές στην πόρτα
τα κλειστά παράθυρα
τις κλειστές κουρτίνες
το συμβατικό σκοτάδι
τα λυπημένα βλέμματα
τα αδύναμα χέρια
Και όλο να σου φωνάζω να τρέξεις για να μη χαθούμε
Πιστεύοντας πως η φωνή μου θα υπάρξει η καλύτερος οδηγός σε έναν αχαρτογράφητο μέρος
Κι όλο αυτό ξέρεις τι κατάλοιπα μου άφησε;
Κάθε φορά που μπαίνω στο τρένο να υπάρχει το ίδιο μοτίβο. Αυτή η αίσθηση πως πρέπει να κατέβω κάτω για να σε ψάξω. Το βλέμμα μου να κολλάει στο παράθυρο. Με αυτήν την συνεχή αγωνία που βλέπω στον καθρέφτη του μπάνιου μου όταν αναφέρω την λέξη τρένο. Το δεξί μου χέρι να χορεύει συγχρονισμένα με τους παλμούς της καρδιάς, σαν να κάνουν αγώνες δρόμου. Έτσι πίστευα μικρή, τώρα ξέρω ότι είναι απλά ένα τρέμουλο από κακή διαχείριση από κακή αντιμετώπιση από κακή διατροφή, όλα αυτά σχετίζονται έτσι δεν λένε; κι όλα αυτά τα κατάλοιπα μου δημιούργησαν μια διαστρεβλωμένη εικόνα πως κάθε φορά βγαίνω από το σώμα μου και χορεύω στον αέρα παρατηρώντας τους άλλους.
Με βλέπω στο τρένο ανάμεσα στα δύο χερούλια να πιέζω όλο μου το σώμα και δίπλα από τις ράγες να τρέχει αυτός, αλλά εγώ να μη μπορώ να τον ακούσω και όλο να μπαινοβγαίνω ασταμάτητα.
Να μας κοιτάζω σαν τρίτος
Έτσι μας έμαθαν
Αλλά εγώ το παράκανα
Από τις τόσες φορές
Που πήρα τα λόγια σου τοις μετρητοίς
Που πήρα τις λέξεις σου στα σοβαρά
Και αυτά τα κατάλοιπα δεν βαρέθηκαν να αυξάνονται;
Την προηγούμενη φορά 3
Την άλλη 4
Τώρα προστέθηκε και 5
Αποπροσωποποίηση
Έμαθα και την λέξη
Έτσι για να τη συμπληρώνω σε τρίτους όταν θα με ρωτάνε
Σε αυτούς τους τρίτους λοιπόν
.
.
Και κάθε φορά το ίδιο μοτίβο εγώ να προσπαθώ να αγγίξω δύο κόσμους
Να υπάρξω σε δύο μέρη
Να σταματήσω ένα τρένο
Και να αφήσω το φώς να διατηρήσει την ιδιότητα του
Αλλά εν τέλει να μη μπορώ να καταλάβω αυτήν την χιλιομετρική απόσταση. Πόσο μακριά ή κοντά είμαστε. Να προσπαθώ να μετρήσω μια απόσταση ανάλογα με τον χρόνο, τα γεύματα που μας προσφέρουν, την ώρα του ύπνου, την εκφώνηση που ακούγεται γύρω στις 17:00 για τις ανέσεις που μας παρέχουν.
Α
Και για αυτά τα προσωπικά μας αντικείμενα
Ότι μπορεί κάποιος να τα κοιτάζει
«Να προσέχετε τα προσωπικά σας αντικείμενα κάποιος άλλος μπορεί να τα κοιτάζει»
Με την ίδια σειρά λέξεων πάντα και χωρίς χρωματισμούς στην φωνή
Που να ξέραν πως τα δικά μου τα είχα χάσει από την πρώτη απόπειρα που έκανα για να βρω την έξοδο διαφυγής σπρώχνοντας μανιωδώς τις όψεις όσων νόμιζα πως δεν θα με άφηναν να κατέβω κάτω.
Πάνω σε ένα τρένο που οι αφορμές του ήταν αρκετές για να με πείσουν να παραμείνω αλλά αρκετά ασήμαντες μπροστά στις μεγάλες αιτίες που είχαν παραμείνει σιωπηλές και αγεφύρωτες βλέποντας την παλμική κίνηση του τρένου.
Πόσα κατάλοιπα μετράμε τώρα; μου έσπευσαν
5
6
Μέτραγα τα δάχτυλα μου
Δεν βαριέσαι, κάπου έχασα το μέτρημα
Συνεχίσαμε να περπατάμε με τις αιτίες
και ας έριχνα πού και πού κανένα βλέμμα σε αυτές τις μαύρες σκιές που με κοιτούσαν πίσω από τις κουρτίνες του τρένου
στις λεγόμενες αφορμές που όλο και πολλαπλασιάζονταν στην προσπάθεια μου να τις μετρήσω.
Αυτές μου θύμιζαν τα προσωπικά μου αντικείμενα και αυτές με άφηναν επίτηδες να ξεχάσω που τα είχα αφήσει .
Με το τρένο να τρέχει να προλάβει να φτάσει στην ώρα του
Δίνοντας μας τον γνώριμο ήχο του
Έναν γνώριμο ήχο από τα μεγάφωνα να μας ενημερώνει για την λήξη του ταξιδιού, φρενάροντας διακριτικά σαν να μην ήθελε να ξυπνήσει τους επιβάτες
Κάποιοι βγήκανε γρήγορα ψάχνοντας το συμπλήρωμα των αφορμών τους.
Μάλλον τις αιτίες τους
που για αυτές είχαν φτάσει εκεί
Σαν ένα ζευγάρι παπούτσια
Να ψάχνει απεγνωσμένα το ένα το άλλο
για να μπορέσουν να συνεχίσουν
Κι όλα να ξαναρχίζουν από την αρχή
με τους επιβάτες να δίνουν τα εισιτήρια
και να βουτάνε ελπιδοφόρα μέσα στα βαγόνια
Που να ξέραν πως το ταξίδι έχει διαφορετική εξέλιξη
Που να ξέραν πως τα ταξίδια δεν έχουν την ίδια πλάκα με παλιά
Που να ξέραν πως κάποιοι άνθρωποι δεν έχουν ταίρι για να το διακρίνουν τόσο εύκολα στον τερματικό σταθμό
Που να ξέραν
Που να ξέραν
Που νά ξερα κι εγώ εν τέλει
-Φωτογραφίες από Pinterest–
στίξη 