-στα λόγια και την πλέιλιστ ο Νίκος Σταϊκούλης /
στη φωτογραφία η Θεοδοσία Κατσαρού
/ ο δρόμος κατάμαυρος και η δροσιά και η μυρωδιά της νύχτας / αν ανοίξουμε την οροφή μπορούμε να δούμε από πάνω μας τα αστέρια / να σταματήσουμε κάπου στην άκρη
να κοιμηθούμε πάνω στην εθνική και πριν κοιμηθούμε να μαντεύουμε από πάνω μας τον ουρανό / όπως περνάμε τα πορτοκαλί φώτα θυμίζουν κάτι από κεριά του καβάφη /
ο σπύρος τραβάει πλάνα στο πίσω τζάμι / κράτα καλά τη λωρίδα / στις 1 και 23 το βράδυ δεν υπάρχει άλλη πόλη στον κόσμο πέρα από την αθήνα /
την ίδια ώρα δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόλαυση
από το να οδηγάς στους άδειους δρόμους της / χτυπάς το χέρι σου ρυθμικά μια στο ταμπλό και μια στο πόδι σου /
όπως καλπάζουμε μας καταπίνει ο δρόμος μας καταπίνει η νύχτα / σε κάποιο σημείο μπλέκονται αναμνήσεις παιδικές από δρόμους με όνειρα ενηλίκων για ταξίδια / αχ! να οδηγούσαμε με φώτα σβηστά και με το φεγγάρι μπροστά μας / φώτα ή αστέρια χάθηκα /
δρόμοι επαρχιακοί εθνική οδός σκαρφαλώνουμε βουνά και περνάμε σκοτεινά δάση μήπως και φτάσουμε επιτέλους σπίτι / η νύχτα και πιο πολύ η οδήγηση τη νύχτα
κρύβει πάντα μέσα της ταυτόχρονα μια υπόσχεση ταυτόχρονα μια ολοκλήρωση / όσο κι αν τρέχουμε πάντως ο ουρανός μένει ακίνητος κοιτάζοντάς τον
από το μικρό άνοιγμα πάνω από τα κεφάλια μας /
όταν οδηγούσαμε σε βουνά ολοσκότεινα και έπαιξε το Wish you were here κι εσύ κοιμισμένη δίπλα μου έριξες ένα γελάκι και μουρμούρισες «σαν αμερικάνικη ταινία» /
στίξη 