-Ένιωσα την καρδιά μου να σκάει σαν ρόδι, δίχως ήχο. Και τα ρουμπίνια να διαγράφουν τόξα, να σκοντάφτουν στους ώμους μου, να αναπηδούν στο πλακόστρωτο σαν πυγολαμπίδες
-Παρακάτω
-Με κοιτάζει και κ α ί γ ο μ α ι.
-στα λόγια ο Σπύρος Μάρκος
Ο Ελληνικός κινηματογράφος και η ηθογραφία είναι πάντα δυο έννοιες που τα πηγαίνουν πολύ καλά στον συνδυασμό τους· απόδειξη: η πληθώρα από ηθογραφικές ταινίες και τηλεοπτικές σειρές εποχής στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου. Νιώθω όμως πως η «Μικρά Αγγλία» του Παντελή Βούλγαρη πετυχαίνει κάτι πολύ παραπάνω από έναν καλό συνδυασμό ηθογραφίας και κινηματογράφου.
Ακολουθώντας την τραγική ιστορία της Όρσας, τοποθετημένη στο πλούσιο και περήφανο νησί της Άνδρου στην δεκαετία του 1930, γινόμαστε θεατές μιας ιστορίας έρωτα, πάθους, απώλειας, χαμένων ευκαιριών και καταπίεσης. Ένα κεντρικό θέμα γύρω από το οποίο περιφέρεται συνεχώς η ταινία είναι η γυναικεία ιδιοσυγκρασία, τόσο στις θερμότερες πτυχές της όσο και στις σκοτεινές. Μαζί με όμορφες εικόνες έρωτα, πάθους και ρομαντισμού διαγράφονται και θέματα κοινωνικά και πιο αισιόδοξα που μπορούμε να τα μεταφέρουμε ακόμα και στην σημερινή μας εποχή. Έχουμε, έτσι, μπροστά μας μία ταινία η οποία μεταπηδάει συνεχώς από συναισθήματα και καταστάσεις καθ’ όλη την διάρκεια της.
Αυτές οι μεταβολές ενισχύονται από την ιδιαίτερη κινηματογραφία της ταινίας, όπου πολλές φορές έχουμε μια αναλογία των συναισθημάτων των χαρακτήρων με στατικές εικόνες της θάλασσας, οι οποίες σε συνδυασμό με τους ποιητικούς διαλόγους της κάνει την «Μικρά Αγγλία» να αποκτά έναν ιδιαίτερα ποιητικό χαρακτήρα που την κάνει να ξεχωρίζει από άλλες ταινίες του είδους.
στίξη 