-στα λόγια ο Σπύρος Μάρκος
Η αδυναμία μου να φωνάξω
Πιέζει σαν μια ασήκωτη πέτρα
Το στήθος μου.
Το βάρος της με θάβει μες στις λάσπες.
Τα αόρατα δάκρυα μου
Έχουν γεμίσει το δωμάτιο μου
Και πνίγομαι σε αυτό το άγονο μέρος
Που ονομάζω «σπίτι».
Στο δωμάτιο μου μετράω τις αναπνοές που θα μου χρειαστούν για να δώσω μια τελική μεγάλη κραυγή.
Ξέρω όμως ότι ποτέ δεν θα έρθει κανείς
Γιατί οι κραυγές μου ποτέ δεν είχαν ήχο.
Κι έτσι σήμερα θα κρυφτώ
Και θα γλείφω τις πληγές μου
Όπως ένας βρεγμένος γάτος
Κι έτσι αύριο που θα χρειαστεί να βγω έξω
Θα γαυγίζω
Σαν τρομαγμένος σκύλος.
-Φωτογραφία από Pinterest–
στίξη 