-στα λόγια η Κατερίνα Αναστασιάδου
Ήταν ένα ανοιξιάτικο βράδυ,
όμως είχε την ζέστη του Αυγούστου.
Εγώ κι εσύ, μόνο εμείς,
ανάμεσα σε τόσο κόσμο,
χαμένοι ο ένας στα γέλια του άλλου.
Μπροστά μας η ήρεμη θάλασσα
κι απάνω μας εκατοντάδες αστέρια,
σα γιορτινά λαμπιόνια να κοσμούν τη στιγμή, την στιγμή μας.
Πίνοντας κρασί μεθούσες,
κι εγώ μεθούσα από εσένα…
Δεν σε χορταίνω…
Αλήθεια δεν μπορώ να σε χορτάσω!
Τίποτα από εσένα δεν μου φτάνει,
ούτε εσύ μου φτάνεις,
μήτε κι η στιγμή.
Σε θέλω.
Σε θέλω αδιάκοπα.
Σε θέλω για μένα.
Χαμογέλα μου, και δες πως με ανθίζεις
Κοίτα με, βαθιά,
όπως κοιτάζουν τα μελαγχολικά σου μάτια…
αχ αυτά τα μάτια σου…
Με κυριεύεις, έτσι εύκολα,
δεν το ζητάς μα το κάνεις.
Λες να τρελάθηκα;
Δεν με νοιάζει αν τρελάθηκα
φτάνει που το ‘παθα για σένα…
Κι αν είναι αυτό η ευτυχία;
τότε γιατί να μένω λογικός;
-φωτογραφίa από Pinterest–
στίξη 