-στα λόγια η Κωνσταντίνα Πορφυρού
Πρέπει να μάθω
να κολυμπάω στην απροσδιοριστία,
να πετάω στη λεπτή χαραμάδα ανάμεσα στην απουσία
και την παρουσία
και να έρπομαι χωρίς να ματώνω
στα κακότροπα εδάφη της άγνοιας.
Ένα «πρέπει» στα όρια της λοβοτομής.
Αναιδές και θρασύ.
Ένα πρέπει που μοιάζει γεννημένο μέσα απ’ τα σπλάχνα σου.
Δεν είναι το ότι έπαιξα κι έχασα που με οδηγεί σ’ αυτή τη διαπίστωση.
Είναι ότι να·
Για μία στιγμή, εκεί που τζόγαρα στο «κι αν»,
νόμιζα όντως η θλιβερή ότι είδα την τύχη να κοντοστέκεται στο παράθυρο
και να χαμογελά.
-φωτογραφία από Pinterest–
στίξη 