-στα λόγια ο Νίκος Σταϊκούλης
Τα ποιήματά μου
μικρές πυριτιδαποθήκες στο κεφάλι μου.
Μπαίνεις φουριόζα
μ’ ένα αναμμένο σπίρτο.
Όταν συναντιούνται οι γραφιάδες
ρωτάνε ο ένας τον άλλον:
πώς το ξεκίνησες εσύ
και πότε;
Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη
ότι η ποίηση είναι ναρκωτικό.
Τυφλώθηκε η πόλη
ή μήπως έχει αρχίσει να χαράζει;
Αν είναι τελικά
να καταργήσουμε τα σύνορα
ας ξεκινήσουμε τότε
από αυτά που χωρίζουν
το σώμα σου
απ’ το σώμα μου
Όταν παρακολούθησα μια ολόκληρη ταινία
περιμένοντας στην ουσία να δω
μία μονάχα σκηνή
κατάλαβα
πότε τα πράγματα τελειώνουν.
Και νά ‘ναι οι στίχοι μου
σαν ένα φτηνό σαλόνι στου Ζωγράφου
κι εσύ να τους διαβάζεις
σαν να ξαπλώνεις άνετη
στον ξεχαρβαλωμένο καναπέ του.
στίξη 