-στα λόγια ο Παρθένιος Νικόλαος
Οι περισσότεροι παίρνουν μια βαλίτσα φεύγοντας
γιατί θέλουν να μεταφέρουν.
Κάποιοι την τακτοποιούν ευλαβικά
βλέποντας εσοχές και προεξοχές
σαν να συνθέτουν ένα παζλ
απο πολυεστέρα, βαμβάκι και οδοντόκρεμα.
Τα κομμάτια αγκαλιάζονται σφιχτά
παρά την έλλειψη της τελικής εικόνας
που πολλοί χρειάζονται προς καθοδήγηση της νοητικής τους πορείας
σχεδόν αντανακλαστικά τα δόντια του φερμουάρ
τους προσφέρουν την ικανοποίηση
αφού μέσα τους πετυχαίνουν την αρμόνια με το γεωμετρικό τους πόνημα.
Είναι βέβαια και οι άλλοι
που στην εκπνοή του χρόνου στριμώχνουν
πράγματα αόρατα, τσαλακωμένα και περίτεχνα μπερδεμένα μεταξύ τους.
Όντας ξεχασμένοι δεν θα αντιληφθούν μέχρι την τελευταία στιγμή
το εισιτήριο στο τραπεζάκι με τα κλειδιά της εξώπορτας.
Πώς άλλωστε;
Έχουν ήδη φουσκώσει ανεπανόρθωτα την βαλίτσα τους∙
η πίεση στο εσωτερικό της ικανή να συνθλίψει κάθε κομμάτι της ύπαρξής τους.
Αυτοί παίρνουν μια βαλίτσα φεύγοντας
γιατί θέλουν να γυρίσουν.
στίξη 