-στα λόγια η Cherie
Δευτέρα 04 Ιανουαρίου 2021
Τις πρώτες ώρες του έτους, έδωσα στον εαυτό μου μία υπόσχεση: να είναι δικό σου το
πρώτο κείμενο
που θα γράψω φέτος. Αν το διαβάζεις τώρα σημαίνει πώς το τήρησα, δημοσιεύτηκε και
έπειτα «έπεσε» στα χέρια σου.
Λίγες ώρες μετά την αλλαγή, είδα το βίντεο της αδερφής σου. Εκείνο που έδειχνε μικρά,
μικρά κλιπάκια απ’το 2020, τόσο κινηματογραφικά, ως
σημείωμα αποχαιρετισμού στον χρόνο που έφευγε.
Ξαφνιάστηκα, όταν εμφανίστηκε. Δεν γνωρίζω γιατί.
Πάτησα να το δω και η αλήθεια είναι ότι δεν άντεξα μέχρι το τέλος. Δε θα στο κρύψω:
συγκινήθηκα.
Συγκινήθηκα πολύ, Μαρία. Ήταν ένα γλυκόπικρο συναίσθημα αυτό που ένιωθα. Δεν ξέρω
καν αν έχει
ένα όνομα. Δεν ήταν ζήλια, δεν ήταν στενοχώρια αυτή καθ’αυτή. Ίσως ήταν συγκίνηση. Δεν
είμαι σίγουρη πως να το πω, αλλά δεν μπορώ να βρω την κατάλληλη λέξη, οπότε την
κατοχυρώνω.
Σκέφτηκα τότε πως φορτίστηκα, πως συγκινήθηκα.
Σκέφτηκα πώς δεν πρόλαβα καλά καλά να διακρίνω το πρόσωπό σου μα μου βγήκαν
δάκρυα.
Δάκρυα που δεν ήξερα ότι ήθελαν να ξεχυθούν.
Δάκρυα που έφερναν σκέψεις, όπως το ότι θέλω
Να μάθεις για το πώς ένιωσα, αλλά χωρίς να θέλω να σε στενοχωρήσω.
Όπως το ότι θέλω να δω πώς μοιάζεις, στον έξω κόσμο:
Πώς θα μοιάζει το χαμόγελό σου,
Πώς θα ακούγεται το γέλιο σου,
Πώς θα αντηχεί η φωνή σου,
Τι σχήμα θα ‘χουν οι λέξεις καθώς βγαίνουν
Από σένα,
Πώς θα νιώθεται η αγκαλιά σου,
Πώς θα μοιάζει η χαρά σου,
Πώς θα ναι η θλίψη σου.
Πώς θα είσαι εσύ, στην πράξη, στην ζωή την ίδια.
Αυτό το κείμενο δεν βγήκε όπως το περίμενα. Δεν νομίζω πώς είναι
Ικανό να σου μεταδώσει το πώς ένιωθα εκείνες τις στιγμές. Ήθελα να βγει τόσο
καλό, που το σκέφτηκα ξανά και ξανά, που αγχώθηκα, που είχα δεύτερες σκέψεις σε κάθε
λέξη που έγραφα και έτσι δεν βγαίνει κάτι ακριβές, ποτέ. Δεν πάει έτσι με μένα. Δεν βγήκε
όπως ήθελα, αλλά τώρα που το ξεκίνησα, το έφτασα μέχρι εδώ και σου είπα τόσα άφησε με
να σου πω και άλλα λίγα: Το βίντεο το είδα ξανά και το κατάφερα όλο. Τότε έκλαψα ακόμα
περισσότερο και τότε δεν μπορεί να μην ήταν συγκίνηση. Συγκινήθηκα που είδα εσένα.
Ξέρω ότι κάποια στιγμή έκανα μεγάλη βλακεία και σε στενοχώρησα, σε απομάκρυνα, σε
θύμωσα. Όλα αυτά ή ένα ένα, εσύ ξέρεις καλύτερα, εγώ απλώς θυμάμαι ότι δεν ήμασταν
καλά. Μα δεν θυμάμαι μόνο αυτό:
Θυμάμαι το πώς αρχίσαμε να μιλάμε,
Θυμάμαι σχεδόν κάθε τι που είπες,
Θυμάμαι τα μαθήματα που μου δίδαξες,
Θυμάμαι πόσο τότε αλλά και ακόμα μ’αρέσει να μοιράζομαι
Πράγματα με σένα,
Θυμάμαι πόσο με στήριξες όταν μπήκα στη στίξη,
Το πόσο χάρηκες,
Θυμάμαι το πόσο ευχαριστιέμαι να σου μιλάω,
Θυμάμαι που μοιραζόσουν και συ και άκουγα
Και μου άρεσε.
Και δεν είναι μόνο όσα θυμάμαι, αλλά και όσα ξέρω:
Ξέρω ότι σ’αγαπάω,
Ξέρω ότι μ’αγαπάς,
Ξέρω ότι είμαι χαρούμενη που μιλάμε,
Έστω και λιγότερο από όσο παλιά,
Ξέρω ότι όσο εγωίστρια κι αν είμαι ώρες ώρες,
Πάντα θα θέλω να μαθαίνω για σένα,
Να σε ακούω,
Ξέρω ότι φοβάμαι μήπως άθελά μου σε απομακρύνω πάλι,
Ξέρω ότι μου είπες πράγματα για την αγάπη
Και με βοήθησες με τρόπο που κανένας άλλος δεν μπόρεσε,
Ξέρω ότι μου δίνεις ελπίδα να μην την εγκαταλείψω
Αλλά και ελπίδα να βλέπω την αγάπη, αλλιώς,
Πιο διαφορετικά, πιο αλλιώτικα και να παίρνω κουράγιο,
Ξέρω ότι δεν θέλω αυτά που νιώθω και γράφω εδώ να σε
Στενοχωρήσουν, ή να σε κάνουν να νιώσεις περίεργα
Και πραγματικά το εύχομαι.
Ξέρω ότι δεν θέλω τίποτα να σε στενοχωρεί, αλλά
Μάλλον αυτό δεν γίνεται, για πολλούς λόγους
Και ξέρω ότι είσαι μία ψυχούλα, όμορφη ψυχούλα.
Και για να κλείσω, θέλω να σου πω δύο ακόμα πράγματα
Που ξέρω:
Ξέρω ότι είσαι όμορφη, μέσα και έξω, με τον δικό σου τρόπο
Και ξέρω ότι πάντα θα έχεις ένα ξεχωριστό κομμάτι
Στην καρδιά μου.
Να προσέχεις πάντα τον εαυτό σου.
-φωτογραφία από Pinterest–
στίξη 