-στα λόγια η Διονυσία
Βλέπω ένα στολισμένο δέντρο
Λαμπάκια, στολίδια, κουκλάκια όλα μαζί
Βλέπω φωτάκια να κοσμούν διάφορες γωνιές του σπιτιού
Βλέπω ανθρώπους γύρω από ένα τραπέζι
Να συζητούν
Να γελάνε
Να πίνουν
Να τρώνε
Βλέπω και ένα σκυλάκι δίπλα να περιμένει λιχουδιά
Βλέπω τα δώρα που ανυπομονούν τα παιδιά να ανοίξουν
Βλέπω τα γλυκά της οικοδέσποινας
Βλέπω το τζάκι αναμμένο
Και τέλος βλέπω εμένα σε μια ψυχρή γωνία να ονειρεύομαι και να αναπολώ εκείνα τα Χριστούγεννα
Εκείνη τη ζεστή αγκαλιά των συγγενών
Και να σκέφτομαι άραγε πότε θα μπορέσουμε να ξανά αγκαλιαστούμε ;
Πότε θα μπορέσουμε να μαζευτούμε όλοι οι φίλοι, γνωστοί , συγγενείς, γείτονες , προσκεκλημένοι και απροσκάλεστοι γύρω από ένα τραπέζι ;
Τότε που το μοναδικό μας πρόβλημα θα είναι ο αριθμός των καρεκλών ;
Κάποτε μετρούσαμε τις καρέκλες για να επαρκέσουν στις χαρές
Και τώρα μετράμε αντίστροφα μέχρι να ξαναζήσουμε αυτές τις στιγμές
Γιατί αυτές είναι που μετράνε
Κανένα υλικό αγαθό. Κανένα παιχνίδι.
Μόνο υγεία για όλον τον κόσμο και ναι
αυτή τη φορά
κι αυτήν την ευχή
την εννοώ πιο πολύ από ποτέ:
«Σε ευχαριστώ που υπάρχεις έστω και στο μυαλό μου αυτές τις κρύες και δύσκολες μέρες
Και πιο πολύ σε παρακαλώ να μου φέρεις αυτό το δώρο
Να μου φέρεις ξανά αυτήν την ζέστη αγκαλιά που τόσο έχω πεθυμήσει»
-φωτογραφία από Pinterest–
στίξη 