-στα λόγια και στη φωτογραφία
η Ειρήνη Μαρκάκη
Το στήθος μου μένει γυμνό μπροστά σου
ενώ εσύ το γυροφέρνεις με τις απατηλές κινήσεις
νερό αναβλύζει από τα στόματα
πνιγμένοι θεοί
χρησμοδοτήσεις πάνω στους αμμόλοφους
έλα πιο κοντά
να μεταλάβεις·
.
Η καμπύλη της πλάτης σου με υγροποιεί
καθώς τείνεις προς το σώμα μου·
είναι ο όγκος που δε βλέπεις
που κάνει τα πράγματα να υπάρχουν·
δε θέλω να εξατμιστώ
θέλω να μείνω υγρή και εύκαμπτη
να είμαι ταυτόχρονα εδώ και όπου με ρίξεις
να είμαι ταυτόχρονα πόσιμη
και να σου καίω τα σωθικά.
.
Ήθελες να ξεδιψάσεις·
ήθελες να ξαπλώσεις,
γυμνός και υγρός και ξαναμμένος απ’τ’αρώματα πλάι μου
εδώ
στον ομφαλό της πόλης·
σε κούρασε η ξεραμένη σιωπηλή σου ολονυκτία
πάνω από τη λεωφόρο.
.
Οι συνετές μου αποφάσεις
αχόρταγο στόμα
αχόρταγο αίμα
κλαδιά κληματαριάς στον αστράγαλο
φύγε όσο προλαβαίνεις
τρέχα
θα σε προλάβω στο δρόμο
θα κάνω κουτσό αν πονώ και θα κραδαίνω τη γλώσσα μου
να σε προφτάσω αν ακόμη τρέχεις
και δεν λοξοδρομήσεις κι εσύ
αν δεν πάρεις εκείνη τη στροφή.
.
Αυτή η περιπλάνηση στο δάσος μου χρωστά
την απορροφώ
από άγνωστες διόδους
προπορεύομαι χωρίς να εκλογικεύω
πρέπει να ζητήσω από τις νύμφες νερό και τροφή
πρέπει να βρω τις φράουλες
και εσένα
και να φτύσω τον αντίστροφο λωτό
βλέπω το σώμα σου,
το σώμα σου που ποθώ και προσμένω
τρέχα, και θα ξανανταμώσουμε!
στίξη 