-στα λόγια ο crossing.the.bridge
Πλοκή: Ο σερίφης μιας μικρής απομονωμένης πόλης αναγκάζεται να αντιμετωπίσει τη συμμορία ενός πρώην κατάδικου, ο οποίος επιστρέφει στη πόλη με το μεσημεριανό τρένο. Στο διάστημα που μεσολαβεί μέχρι την άφιξη του τρένου προσπαθεί να βρει συμμάχους για την αναπόφευκτη αναμέτρηση που ακολουθεί.
Στη ταινία του ο Zinnemann αναμετράται με την έννοια του καθήκοντος. Ο σερίφης Κέιν, είναι ένας ταγμένος άνθρωπος. Ένας σχεδόν Καβαφικός ήρωας, που ενώ γνωρίζει ότι εν τέλει θα διαβούν οι ορδές των βαρβάρων, εμμένει στη φύλαξη των δικών του Θερμοπυλών και γίνεται ένα σύμβολο πανανθρώπινο. Το τρένο που ολοένα και πλησιάζει δεν είναι τίποτα άλλο από το τέλος. Το τέλος ως συμβολική αναμέτρηση ζωής και θανάτου. Περιμένοντας το τέλος, ο ήρωας (ο άνθρωπος μπροστά στη προοπτική του τέλους) θα ψάξει στις αναμενόμενες ανθρώπινες σταθερές όπως είναι η συντροφική αγάπη, ο έρωτας, η φιλία, η θρησκεία και η ανθρώπινη αλληλεγγύη για την βοήθεια (ή αποκούμπι) που δεν έρχεται εύκολα, ή καθόλου, αναγκάζοντας τον να μετρήσει και να αξιολογήσει τη σημασία αυτών των σταθερών.
Η τελική αναμέτρηση δεν είναι τίποτα άλλο από ένα συμβολικό ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Ένα ξεσκαρτάρισμα κατά κάποιο τρόπο, της ίδιας της ζωής και των εσωτερικών ραγών (σαν το επικείμενο τρένο) πάνω στις οποίες κινούμαστε καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μας. Στο τέλος, με το πέταγμα του αστεριού του νόμου, ο ήρωας με βαθιά αυτοεπίγνωση πλέον, βρίσκεται σε πρώτο επίπεδο απαλλαγμένος από την έννοια του καθήκοντος και σε βαθύτερο επίπεδο έχοντας πια αποκαθηλώσει μέσα του τις αξίες, τα ιδανικά και όσα θεωρούσε ότι τον (μας) ορίζουν σε όλη του (μας) τη ζωή. Μπορεί επιτέλους να φύγει παίρνοντας μαζί του το μόνο που έχει πραγματική σημασία για τον ίδιο. Μια ιδιαίτερη ταινία, που ενώ είναι ντυμένη με τον μανδύα του γουέστερν είναι ουσιαστικά μια σπουδή πάνω στον ίδιο τον άνθρωπο και σε όσα θεωρούμε ότι μας ορίζουν. Μέχρι να έρθει βέβαια κάποιο τρένο…
στίξη 