-στα λόγια η Ισμήνη Κατσάβαρου /
φωτογραφίες από τον Πάνο Βελισσάρη
Σιγά-σιγά πλησιάζουν οι πιο ζεστές μέρες του καλοκαιριού κι εσύ όλο παραπονιέσαι πως έχεις ξεμείνει Αθήνα για δουλειά, εξεταστική, αφραγκία και όλες αυτές τις λεξούλες που επιμένουν πεισματικά να μας κρατάνε το χέρι μη τυχόν και σαλπάρουμε προτού τις υπολογίσουμε. Δε βαριέσαι, σήμερα θα σε πάω εγώ νοητό ταξίδι. Κι άσ’ τες να γκρινιάζουν.
Λοιπόν, μπορεί αδιαμφισβήτητα η χρονιά που μας πέρασε να μην ήταν η καλύτερη και η ψυχική κούραση να μας έπεσε βαριά στο στομάχι, αλλά πάντα το ύπουλο το εισιτήριο θα φωνάζει από χαρά και θα σφύζει αλμύρα πριν προλάβουμε να πατήσουμε καν το πόδι στο λιμάνι.
«Άντε ξεκινάμε;»
«Καλά καλά μωρέ, τώρα έρχομαι».
Ένα ταξίδι πάντα αρχίζει να ξεδιπλώνει τα μάγια με την είσοδό του στο ρημάδι πλοίο της αγάπης, που δεν γίνεται να μη το ερωτευτείς όταν η νύχτα σκεπάζει τις φουρτουνιασμένες έγνοιες και δίνει τα ηνία στα φωτεινά αστέρια για όνειρα και γέλια μέχρι πρωίας. Εκεί πάνω, λοιπόν, οι άνθρωποι με ένα μαγικό κουμπάκι (κι όμως υπάρχει μερικές φορές) μεταμορφώνονται σε ηλιόλουστους αστερίες που ανοίγουν τα χέρια τους για να μαζέψουν κοχύλια στα πιο βαθιά νερά, εκεί λοιπόν ανάμεσα στα φύκια μπορεί να συναντήσεις κιθάρες ξεχαρβαλωμένες, νησιώτικα ακούσματα, ξυπόλυτα πόδια, χάρτες θησαυρών και αμετανόητους όρκους φιλίας, έρωτα και στόχων, ναι αυτούς που λέμε την νύχτα και είναι οι πιο απόκρυφοι-ελπιδοφόροι στίχοι που δεν λέμε να πάψουμε να πιστεύουμε. Σε αυτές τις μικρές Ιθάκες, άλλοι παίζουν επιτραπέζια για να περάσουν οι ώρες, άλλοι βουτάνε σε μυθιστορήματα, άλλοι λύνουν πολιτικά ζητήματα σε δύο ώρες, άλλοι δοκιμάζουν το εστιατόριο και άλλοι δεν λένε να χάσουν την ορατότητά τους από την θάλασσα. Σε αυτό το πλοίο το μόνο που δεν μπαίνει είναι το άγχος, βλέπεις του έχει απαγορευτεί η είσοδος, δεν υπάρχει εισιτήριο αναχώρησης παρά μόνο επιστροφής.
«Που πάμε όμως;»
Πλέουμε λοιπόν στα ανοιχτά του επίγειου παράδεισου, που ακούει στο όνομα Ικαρία, ναι καλά ακούσατε πάμε στο νησί της ξεκούρασης, του ζεν, του πανηγυριού, του ελεύθερου κάμπινγκ, των ιδιαίτερων γλυκισμάτων, της απενοχοποίησης και της απελευθέρωσης. Εν ολίγοις, στο νησί που θες να μείνεις για πάντα, γκρινιάζοντας όταν πηγαίνεις που δεν το έχεις ανακαλύψει ήδη, και όταν φεύγεις μετράς τις μέρες μέχρι να ξαναπάς. Ό,τι τύπος κι αν είσαι, είτε από αυτούς που αράζουν από το πρωί μέχρι το βράδυ παραλία και δεν λένε να κουνηθούν ούτε βήμα, είτε από αυτούς του τύπου πάω παντού μέσα σε μια ώρα, ντύνομαι χάρτης και πάω εκεί που δεν ξέρει ούτε ο ντόπιος ότι υπάρχει ζωή, να περάσεις καλά, να κολυμπήσεις στα νερά της, να ακούσεις τις ιστορίες (και ναι, είναι πολλές) των ντόπιων στα καφενεία, να πιείς ένα καφέ βρε αδερφέ και να σε πάρει νύχτα από τους όμορφους ανθρώπους που θα συναντήσεις.
Για να τα πάρουμε όμως με την σειρά, το πρώτο πράγμα που θα συναντήσεις μόλις φτάσεις στο νησί του Ικάρου, είναι το λιμάνι του Αγίου Κηρύκου. Έλα πλησίασε να σου πω να μη τους ξυπνήσουμε:
Ο Άγιος Κήρυκος είναι η πρώτη εικόνα που θα δεις μόλις αφήσεις τα πόδια σου ελεύθερα να τρέξουν γρήγορα έξω από το πλοίο. Εκεί θα δεις μια σειρά καφενείων, εστιατορίων, φούρνων, παραδοσιακών ταβερνών και τουριστικών καταλυμάτων που με το βλέμμα τους και μόνο σου φωνάζουν πόσο μαγικά είναι. Η αλήθεια είναι πως η μαγεία των στενών, των νεοκλασικών κτιρίων, των καθαρών σπιτιών και των ανθισμένων αυλών θα κερδίσουν την καρδιά σου πριν προλάβεις να το καταλάβεις. Τα σπίτια εκεί είναι χτισμένα αμφιθεατρικά και περικλείονται από ψηλά πλατάνια, που νωχελικά σκύβουν πάνω τους λες και μαρτυρούν όλη την ιστορία από το γλυκό θρόισμα της σμίξης των φύλλων. Και τώρα που είπα για ιστορία, να σου πω πως στο μόλο του λιμανιού δεσπόζει και η Ικαριάδα, ένα επιβλητικό γλυπτό από μέταλλο που υπενθυμίζει τη σχέση του νησιού με το μύθο του Ικάρου, ναι αυτού που πίστευε πως μπορεί να πετάξει και μέχρι και σήμερα είναι το πρώτο πράγμα που θα ακούσεις από τους ντόπιους μέχρι τους καινούργιους τουρίστες θα την επισκεφτούν· εγώ θα σου εκμυστηρευτώ πως δεν πέταξε απλά πάνω από την θάλασσα και πνίγηκε, αλλά άφησε τα δεσμά να ελευθερωθούν και να πλεύσουν εκεί που τα κύματα, οι γοργόνες και οι γλάροι άκουγαν την μελωδική κραυγή του για λύτρωση.
Το δεύτερο πράγμα που θα συναντήσεις και αξίζει να πας (και δεν το λέω επειδή είναι το χωριό μου· καλά το λέω και λίγο γι’ αυτό) είναι ο Ξυλοσύρτης:
Ο Ξυλοσύρτης είναι περίπου 5 χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα, ένα χωριό με απέραντες παραλίες που σε γοητεύουν και θες να κάτσεις μέχρι το βράδυ, εκκλησίες με ιδιαίτερα περίτεχνα καμπαναριά και μύθους που μέχρι και σήμερα ακούγονται από τους ντόπιους από αυτί σε αυτί, μεταδίδονται από στόμα σε στόμα και φυλάσσονται στα βράχια για να μη ξεχνάνε οι παλιοί και να θυμούνται οι καινούργιοι. Εκεί, λοιπόν, κοντά στα βράχια της παραλίας στέκεται ακίνητη, ατενίζοντας το πέλαγος η Γριά του Κακοπέρατου. Η παράδοση αναφέρει ότι μια μάνα κατέβαινε κάθε μέρα στα βράχια της παραλίας περιμένοντας να επιστρέψει ο ξενιτεμένος της γιος κι αγνάντευε το πέλαγος. Κάποτε πληροφορήθηκε ότι το καράβι του γιου της βούλιαξε κι εκείνος πνίγηκε. Ήταν αβάσταχτος ο πόνος της και ο Θεός την λυπήθηκε και την «πέτρωσε». Εκεί, θα συναντήσεις πολλούς αγνώστους, που κάνουν ελεύθερο κάμπινγκ, γυμνισμό, λιάζονται υπό το φως του ήλιου και χορεύουν με τους ρυθμούς του κύματος. Εκεί θα ανακαλύψεις πέτρες με κρυμμένα ερωτικά μηνύματα, αφιερώσεις στους τοίχους, ταβερνάκια με αγαπημένα φαγητά, θέα από πλακόστρωτα, θαμμένα κοχύλια, ανθρώπους κοχύλια και πολλά ξυπόλυτα σώματα να ζητάνε έρωτα, αναστεναγμούς και φιλιά μέχρι πρωίας. Αυτό το μικρό χωριό, σε δελεάζει και σε αφήνει να καείς στην αμμουδιά από την γοητεία των ακτινών του ήλιου που ούτε αυτός της αντιστέκεται. Σε αυτήν την παραλία, θα κάνεις τις πιο παιδικές ευχές και τις πιο ενήλικες φαντασιώσεις, κάνοντας ένα συνονθύλευμα μικρών αφελειών ή μεγάλων νοημάτων.
Το τρίτο πράγμα που πρέπει οπωσδήποτε να πας είναι στις Σεϋχέλλες (πάμε για τρέλες στις Σεϋχέλλες που λένε):
H παραλία είναι εξωτική και δεν γίνεται να μην την επισκεφτείς και να πείσεις και την παρέα που βαριέται να πάρει τα πόδια της να πάτε. Εκεί, τα κυανά νερά της, η λευκή άμμος και οι εντυπωσιακοί βράχοι που την περιβάλλουν, συνθέτουν ένα ειδυλλιακό περιβάλλον. Θα σε μαγέψουν πριν προλάβεις να ακουμπήσεις τις τσάντες και να βάλεις μαγιό, εν ολίγοις θα θες να βουτήξεις πριν προλάβεις να πεις κύμινο. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, αυτή η παραλία δημιουργήθηκε πριν από αρκετά χρόνια από την κατολίσθηση βράχων κατά τη διάνοιξη τούνελ για τη δημιουργία δρόμου προς και από το χωριό του Μαγγανίτη. Η παραλία έχει ανάμικτο ψιλό βότσαλο και άμμο και δεν είναι οργανωμένη. Έχει πολλές υποθαλάσσιες σπηλιές δίπλα απ’ την παραλία που περιμένουν να τις εξερευνήσεις αμέσως. Η αίσθηση από το μικρό αυτοσχέδιο καφενείο -που είναι λίγο παραπέρα- με τις πρόχειρες λιχουδιές που τρυπάνε την μύτη, θα έχει άλλα σχέδια για εσένα και σίγουρα πρέπει να πας έστω για μια τυρόπιτα, ένα παραδοσιακό γλύκισμα, έναν ελληνικό καφέ, έστω κάτι-και ναι μην απορείς που αυτό είναι πάνω ακριβώς στην άμμο, αφού είναι τρελοί οι Ικαριώτες λέμε-. Οι άγνωστοι φίλοι που θα παίζουν κιθάρα θα σου πάρουν τα αυτιά και θα κάνουν και τα πιο πένθιμα ακόρντα να ακούγονται αισιόδοξα και μελωδικά, θα σε κάνουν να ψελλίσεις και εσύ αμήχανα τα ρεφρενάκια καθώς απολαμβάνεις τα κρύα νερά της θάλασσας και τις βουτιές όλο χαρά και γέλιο. Έχει βέβαια και έναν μεγάλο γρανιτένιο βράχο που μπορείς να κάνεις μια θεματική βουτιά καθώς την αποχαιρετάς, με προσοχή εννοείται βέβαια. Θα ‘ναι πανέμορφα πίστεψέ με. Και να μη ξεχάσεις να πάρεις μάσκα για καταδύσεις στον βυθό- μόνο μη σε μαγέψει τόσο και μείνεις εκεί κάτω για πάντα, να σου θυμίσω δεν είσαι ψάρι, όσο κι αν θες. Πρόσεχε! Θα μου πεις βέβαια πώς θα πάω εκεί ρε φίλε. Η πρόσβαση στην παραλία γίνεται με τα πόδια μετά από 7 λεπτά περίπου περπάτημα από τον κεντρικό δρόμο, μέσα από ένα δύσβατο μονοπάτι και κατάβαση. Καλό θα είναι να φοράτε αθλητικά, μη μου πάτε με την παντόφλα. Βέβαια μπορείτε να πάτε και με το καραβάκι που η βόλτα είναι πανέμορφη και ο καπετάνιος πολύ φιλικός και ευδιάθετος.
Δεν σου είπα για τα περίφημα πανηγύρια που γίνονται κάθε χρόνο στο νησί. Ε δεν θα σε άφηνα παραπονεμένο. Η Ικαρία χωρίς πανηγύρια δεν είναι Ικαρία. Κάθε χρόνο γίνονται σε πολλά χωριά μικρά έως μεγάλα πανηγύρια, με απίστευτο αριθμό ατόμων, με απεριόριστο κέφι, χορό, μουσικά όργανα, φαγητό και πολύ ποτό. Οι άνθρωποι εκεί αγκαλιάζονται χωρίς λόγο, μιλούν με τον διπλανό τους κι ας μη το ξέρουν, βάζουν λουλούδια στα μαλλιά, φιλιούνται περισσότερο, αφήνουν γυμνά τα πόδια τους, χαμογελούν μέχρι να τους πονέσουν τα μάγουλα και δεν το κουνάνε ρούπι μέχρι ξημερώσει. Μην απορήσετε αν έρθει κανένας Ικαριώτης και σας πει «γιατί δεν χορεύεις εσύ, μην είσαι χαμένο, σήκω». Εν ολίγοις παιδιά δεν υπάρχουν δικαιολογίες «δεν ξέρω τα βήματα», «βαριέμαι» και όλα αυτά, σηκώνεσαι προτού το καταλάβεις. Οι άνθρωποι που συναντάς στα πανηγύρια είναι σαν αυτούς που συναντάς στα ταξίδια, μπορεί να μη τους ξαναδείς ποτέ, αλλά αυτό το «τώρα» που σας δένει είναι τόσο μαγικό που δεν κάνεις καν τον κόπο να ρωτήσεις ονόματα, ασχολίες , τίνος είσαι εσύ, αλλά με έναν περίεργο τρόπο τα χαμόγελα, ο τρόπος που κρατάς το χέρι του διπλανού, τα βήματά σας που προσπαθούν να συγχρονιστούν, λένε πολλά περισσότερα από αυτά που φαντάζεσαι. Οι άνθρωποι εκεί λένε καλημέρα, καληνύχτα και το εννοούν, μιλάνε γα την ζωή λες και είναι το πιο όμορφο γευστικό γλυκό, μιλάνε για έρωτα λες και είναι λουλούδι, μιλάνε για δυσκολίες λες και είναι ασήμαντα μυρμήγκια, μιλάνε για άγνωστους λες και είναι αδέρφια τους, μιλάνε για τα πανηγύρια λες και είναι γιορτή, λες και είναι η ζωή τους. Και τώρα βγάλε όλα τα «λες και» γιατί για αυτούς η ζωή είναι η απλότητα και το χάδι ενός μικρού παιδιού, ο καφές το πρωί ,το φιλί της μάνας, το χάδι του φίλου και η αγκαλιά του μέλλοντος.
Πολλά είπα ε; Ε τα άλλα να τα ανακαλύψετε μόνοι σας.
Όπου κι αν σας βγάλει το μέρος, να περάσετε όμορφα, γιατί τις ιστορίες, τα γέλια/ τους έρωτες δεν τα γεννάει κανένας τόπος από μόνος του, αλλά οι άνθρωποί του.
Φύγετε μακριά, γελάστε πολύ, αγκαλιαστείτε, μυρίστε την αλμύρα των μαλλιών σας και αφήστε τέλος πάντων την άμμο και την θάλασσα να σας ακουμπήσει και στα πιο απόκρυφα σημεία σας.
Κάντε μου μια χάρη, όμως, προτού κατέβω: κάντε την πιο χαζοχαρούμενη γκριμάτσα που έχετε και δείξτε σε όλους πώς είναι οι διακοπές στην Ελλάδα.
Αφήστε κινητά, ρολόγια και υποχρεώσεις στην Αθήνα, στις αποσκευές χωράνε μόνο τα εισιτήρια.
Ραντεβού στα πανηγύρια, για να μου μάθετε και τα βήματα! ❤
Πηγή: visit ikaria
στίξη 