-στα λόγια ο Νίκος Σταϊκούλης
Ααα το Shadyside. Μια μικρή, κλασική, πανέμορφη αμερικάνικη πόλη. Κι όταν λέω κλασική εννοώ ότι έχει όλα όσα περιμένει κανείς να έχει μια τέτοια πόλη: γλυκές μονοκατοικίες με κήπο και γκαράζ· μεγάλους δρόμους και καταπράσινα πάρκα· ένα σχολείο χτισμένο με τούβλο, με ντουλαπάκια στους διαδρόμους του και δάσος απ’ έξω· έναν μανιακό δολοφόνο που σε κυνηγά τα βράδια.
Η ιστορία του «Fear Street» ξεκινά από την κατάληξή της. Σχεδόν. Είμαστε στο 1994, εποχάρα που μεσουρανεί η ποπ κουλτούρα και η ρέιβ μουσική, αναδεικνύονται σαν γίγαντες τα video games και τα νέον φώτα σε μωβ, πράσινες και μπλε αποχρώσεις βρίσκονται παντού. Σαν να έχεις τριπάρει φουλ, αλλά ωραία.
Στο μικρό εμπορικό κέντρο της πόλης, η νεαρή Heather Watkins δολοφονείται άγρια από έναν συνάδελφό της, που δεν είχε δείξει το παραμικρό σημάδι παραφροσύνης μέχρι στιγμής (δεν είναι σπόιλερ, το δείχνει στα πρώτα δέκα λεπτά της ταινίας, μην τρελαθείτε). Από το σημείο αυτό, ολόκληρη η πόλη μπαίνει σε κατάσταση συναγερμού και ανακαλύπτουμε πως φόνοι σαν και αυτόν έχουν επαναληφθεί στο παρελθόν και μάλιστα με μια συχνότητα αρκετά ύποπτη. Μια ετερόκλητη παρέα νεαρών, προσπαθώντας κυρίως να σώσουν τη φίλη τους, αναλαμβάνουν να εξιχνιάσουν το μυστήριο μια και καλή.
Στο δεύτερο μέρος, μπαίνοντας όλο και πιο βαθιά στο μυστήριο των δολοφονιών, φτάνουμε στο 1978. Εδώ το σκηνικό αλλάζει κάπως: καλοκαίρι, ανεμελιά, κάμπινγκ αλά Κρίσταλ Λέικ, μπούλινγκ και εφηβεία. Στο καμπ Nightwing του Shadyside οι μαθητές ετοιμάζονται να περάσουν ξέγνοιαστες διακοπές από το σχολείο, όμως ένας ξαφνικός φόνος έρχεται και πάλι να μετατρέψει τα πάντα σε αγώνα για επιβίωση.
Τώρα για το τρίτο μέρος θα κάνουμε ένα τεράστιο χρονικό άλμα στο παρελθόν. Μεταφερόμαστε στο 1666, όπου συναντάμε τη νεαρή Σάρα Φίερ (όπως Fear, αλλά με ειλικρινή αγγλική προφορά) όνομα που μας κυνηγά κατά τη διάρκεια όλης της τριλογίας. Εκεί βρισκόμαστε σε ένα Shadyside που και πάλι ενσαρκώνει όλα τα στερεότυπα μιας τυπικής αμερικανικής πόλης της εποχής: εκτάσεις με καλλιέργειες, άνθρωποι του μόχθου και της πίστης, ένα κεντρικό εκκλησάκι για να λαμβάνονται οι αποφάσεις, σκοτεινιά , πυρσοί και κακό. Και φυσικά κυνήγι μαγισσών. Σε ένα γραφικό φολκ πανηγυράκι μέσα στο δάσος, με την αφορμή μιας γιορτής, δύο νεαρά κορίτσια έρχονται λίγο πιο κοντά απ’ όσο θα έπρεπε. Κι αυτό, σε μια κοινωνία που ο σατανάς θερίζει ψυχές με το τσουβάλι, είναι αρκετό για να θεωρηθεί πως τον υπηρετείς.
Η τριλογία «Fear Street» ξεχωρίζει για την εξαιρετική ατμόσφαιρα που δημιουργεί, πράγμα που φαίνεται μέχρι και στα πόστερ της κάθε ταινίας. Η ιστορία, παρόλο έχει μερικά σημεία πολύ ενδιαφέροντα, γενικά παραμένει μέσα στο πατροπαράδοτο πλαίσιο των ταινιών τρόμου με μία, κυρίως, διαφοροποίηση: καταφέρνει να συνδυάσει το μεταφυσικό στοιχείο τόσο με το κοινωνικό, όσο και με το «δολοφόνος-που-σε-κυνηγά-και-δεν-πεθαίνει» στοιχείο, και μάλιστα με τρόπο έξυπνο και ικανοποιητικό.
Αντλώντας πολύ έντονα στοιχεία από τον μάστερ Στήβεν Κινγκ (στον οποίο δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι αναφορές μέσα στην ταινία), αλλά και από το πολύ σύγχρονο και εξίσου νοσταλγικό Stranger Things, καταφέρνει με τρόπο μοναδικό να αποτυπώσει έντονα την ατμόσφαιρα της κάθε εποχής που καδράρει, δίνοντας την αίσθηση πως βλέπεις μια ταινία εποχής αποκομμένη από κάθε συνέχεια. Ένα μεγάλο ακόμη συν στα χιουμοριστικά στοιχεία των ταινιών, στον αυτοσαρκασμό του σεναρίου και στο παιχνίδισμα που σε κάνει να θες να τις δεις μόνο και μόνο για την καλτίλα τους. Αν είστε φαν των παραπάνω στοιχείων, των κλασικών ταινιών τρόμου και θέλετε να ζήσετε για λίγο ταυτόχρονα στο 1994, το 1978 και το 1666, τότε να ένας τρόπος να περάσετε τη νύχτα σας απόψε.
στίξη 