–στα λόγια η Κατερίνα Κουνάβη /
φωτογραφία: paranoiko_xaos
Στη γη καθέτως
είναι κάτι βλέφαρα
απλωμένα μονοπάτια
εγκαταλελειμμένα κτίρια
κίτρινοι ετοιμόρροποι σοβάδες
δέντρα που πλάθουν σκιές
και σκιές που πλάθουν ανθρώπους
αποχρωματισμός δοντιών
με την πάροδο του χρόνου
ξεχωρίζω τους ανθρώπους καλά απ’ τα φυσικά τους δόντια
κι από κάτι πλασματικές μασέλες.
Είμαστε εμείς τα
ανθρώπινα όντα
ο κεντρικός άξονας της Γης
μαύρες αποχρώσεις
λεπτομερείς πινελιές
χρώμα βαθύ κόκκινο μπήγει την καρδιά
αναπόσπαστα χρυσαφένια φτερά
νοσηρός αέρας βαρά τα πνευμόνια μας
συρματοπλέγματα πάνω απ’ τα κεφάλια μας αιωρούνται
βυθισμένοι σε ρηχά νερά ριγμένοι
ψάχνουμε για ανύψωση
στον ουρανό
στην NASA και παρά πέρα
αλμύρα θάλασσας δροσίζει τα χείλη μου
ή
μήπως είναι αλμύρα
απ’ την απότομη ῥῖψιν δακρύων;
στίξη 