-στα λόγια ο Λευτέρης Χονδρός /
φωτογραφία: paranoiko_xaos
Διαβάζαμε – θυμάσαι; – την αλφάβητο.
Μόνοι σ’ εκείνο το στενό το μπαλκόνι
με θέα τον μικρό πολύ για μας ουρανό.
Πέρα οι λεύκες μες στην αστερωμένη νύχτα·
σε τρόμαζαν, σαν τις σκιές στο μέσα δωμάτιο.
Μα σε τυραννούσε η αλφάβητος, κι εκείνα
τα γράμματα που ήτανε αρχαία και για τους
δύο. Πώς να διαβάσει κανείς τα αρχαία;
Κι επειδή έβγαλε κρύο η βραδιά, σε σκέπασα
με ένα σεντόνι και σε κράτησα στα χέρια.
Όμως – θυμάσαι; – γέλασες λίγο, που
σ’ αγκάλιασα δειλά και σε φίλησα στα χείλη.
στίξη 