-στα λόγια: Σταμάτης Παρασκευάς – Ελένη Γεωργίου
Η κάθε επικοινωνία δημιουργήθηκε με το να καταγράφει το απόσπασμά του το ένα άτομο και να αποκαλύπτει στο άλλο άτομο μόνο τις τρεις τελευταίες λέξεις, από όπου συνέχιζε το τελευταίο κ.ο.κ. Ήταν ένα παιχνίδι λέξεων, συνένωσης των κόσμων μας μέσα από δυο-τρεις μικρές πορτούλες που αφήναμε να περάσει το άλλο άτομο. Και τελικά έμοιασε σαν να μιλούσαμε για τα ίδια πράγματα. Γιατί η ποίηση είναι ένας τρόπος ανακωχής των παρεξηγήσεων των λέξεων.
Δεν καταλαβαίνω τι σημαίνει αγάπη
και πώς φύεται σε απόκρημνους γκρεμούς
και πώς καίει σε φλεγόμενες βάτους
και πες μου εσύ τι καταλαβαίνεις
Από το πηχτό σκοτάδι ανέρχεσαι, ακούγοντας τις ίδιες σου τις λέξεις
Να κάνουν κρακ σαν σωλήνας στην αλλαγή
θερμοκρασίας μες στην νύχτα
και να σου γνωρίζουν τον κόσμο είτε ξανά
αφότου ήδη τον έχεις γνωρίσει
είτε πριν
τον γνωρίσεις
Χτυπάς επίμονα το χρυσό λιονταρίσιο ρόπτρο, και -ω αυτός ο ήχος!- μυρίζεις ξαφνικά θυμάρι, πονάς στο χτυπημένο γόνατο, ζητάς λίγο ζεστό γάλα, κλαις και βλαστημάς που ακόμα επανέρχεσαι εδώ και ανασύρεις παιδικές θύμησες
Που μέσα τους κρύβεται και αυτό που σου δόθηκε
και αυτό που στερήθηκες
Αυτό που σε ξενυχτάει τα τροπικά βράδια (η ύψιστη ειρωνεία…), με δόξα και τιμή επιστρέφει, τότε που λιγότερο το χρειάζεσαι
Ίσως γιατί τότε είναι που περισσότερο σε χρειάζεται
Να ξέρεις εκείνη θα σε κοιτάζει πάντα, σταθερά και αμετανόητα κι ας καμώνεσαι πως δεν ριγάς κι ας αποστρέφεις με χάρη το κεφάλι.
–φωτογραφία από Pinterest–
στίξη 