-στα λόγια: Σταμάτης Παρασκευάς – Ελένη Γεωργίου /
φωτογραφία: paranoiko_xaos
Η κάθε επικοινωνία δημιουργήθηκε με το να καταγράφει το απόσπασμά του το ένα άτομο και να αποκαλύπτει στο άλλο άτομο μόνο τις τρεις τελευταίες λέξεις, από όπου συνέχιζε το τελευταίο κ.ο.κ. Ήταν ένα παιχνίδι λέξεων, συνένωσης των κόσμων μας μέσα από δυο-τρεις μικρές πορτούλες που αφήναμε να περάσει το άλλο άτομο. Και τελικά έμοιασε σαν να μιλούσαμε για τα ίδια πράγματα. Γιατί η ποίηση είναι ένας τρόπος ανακωχής των παρεξηγήσεων των λέξεων.
Κι εσύ, χαμογελαστέ ξένε, γίνε ο δικός μου μαθητευόμενος και γενναία επίτρεψέ μου να σου διδάξω την τέχνη της αφής
Που διδάσκει την αφή στα πράγματα που πιάνεις κι αυτά με τη σειρά τους μαθαίνουνε στο άγγιγμα την τεχνική της απουσίας τους
Η δική μας ιστορία δεν έχει ακόμα ειπωθεί από στόμα σε στόμα πάνω σε άσπρο βράχο νησιού, που τον βαράει αλύπητα ο αέρας,δεν θα τη διακρίνεις στα ηλιοκαμένα στήθη μου τα μεσημέρια του Ιούλη, ούτε θα τη βρεις σε εγχειρίδιο δακρύων λεπτομερώς καταγεγραμμένη
Μα όπως σε συνταγή της γιαγιάς λείπει πάντα ένα συστατικό
Μα όπως σε πρόταση για γλυκό του γονέα μπροστά σε κόσμο υπάρχει η χροιά της απαγόρευσης
Καλοδεχούμενη η μουσική σου στο άδειο μου κρεβάτι. Μέσα σε λίγες μόνο στιγμές συνέβη αυτό, που ήδη κρυφά είχα προβλέψει: το κρουστό μέταλλο της φωνής σου ηχεί παράξενα οικεία στα αυτιά μου
Ίσως είναι απ’ τις φωνές που επαναλαμβάνονται στο κεφάλι μου αιώνες τώρα και για αυτό είναι τόσο οικείο
κι αν είναι οικείο σημαίνει πως το έχω παρακούσει και άλλοτε
Περπατάω μόνη μου και εσύ κάπου παραπλεύρως -το νιώθω είσαι κοντά- και δεν αλλάζω μονοπάτι, τις δικές σου ιστορίες επιλέγω να πιστέψω και τις δικές σου οδηγίες θαρρώ θα ακολουθήσω πιστάγιατί κάπως έτσι θα σου δώσω την ευκαιρία να πεις, αν το θες, πως δεν ήξερες
στίξη 