-στα λόγια: Σταμάτης Παρασκευάς – Ελένη Γεωργίου
Η κάθε επικοινωνία δημιουργήθηκε με το να καταγράφει το απόσπασμά του το ένα άτομο και να αποκαλύπτει στο άλλο άτομο μόνο τις τρεις τελευταίες λέξεις, από όπου συνέχιζε το τελευταίο κ.ο.κ. Ήταν ένα παιχνίδι λέξεων, συνένωσης των κόσμων μας μέσα από δυο-τρεις μικρές πορτούλες που αφήναμε να περάσει το άλλο άτομο. Και τελικά έμοιασε σαν να μιλούσαμε για τα ίδια πράγματα. Γιατί η ποίηση είναι ένας τρόπος ανακωχής των παρεξηγήσεων των λέξεων.
Γράφω στο μαύρο τετράδιο αρειμανίως μέρα – νύχτα
Για τη μακρινή Δανία, το βασίλειο της σήψης
Μη με ρωτάς γιατί επέλεξα αυτό το θέμα, φαντάζομαι γιατί περίσσιο έχω
χρόνο για περισυλλογή και σκότωμα περισυλλέγω πτώματα που πέθαναν από λέξεις όπως πεθαίνει η Μέδουσα
μέσα από έναν καθρέφτη
Μετρώ με βλέμμα σταθερό την κίνηση του λεπτοδείκτη
Τικ-τακ, τικ-τακ
κάθε στιγμή που περνά, γερνάω λίγο περισσότερο
και αυτή η σκέψη εμποδίζει το νηφάλιο ύπνο μου.
Αναρωτιέμαι τι υπάρχει στην άλλη πλευρά, αναρωτιέμαι από τα άλλα πλευρά αν πάλι γεννιέται η Εύα
ή αν πνίγεται ο Νάρκισσος
Σε βλέπω μέσα από τον καθρέφτη
«ΑΣΘΕΝΟΦΟΡΟ»
Ακούω τις σειρήνες ενός στην άδεια λεωφόρο ξημέρωμα
Φοβάμαι πολύ μήπως γεράσω μόνη
Και κοιτάζω ανήσυχα πίσω από τον ώμο μου να δω αν ακολουθεί κανείς
Αλλά βάζω φρένο στις πένθιμες αναγγελίες
Και αν είμαι μόνη, τι πειράζει;
Μου επιτρέπω να φαντάζομαι μόνο όμορφα πράγματα
Γιατί δε βγαίνει αλλιώς το ήδη δυσβάσταχτο τώρα
Και δεν τολμώ να ξεστομίσω τη φρικτή συνειδητοποίηση:
Δεν χαράζει ποτέ για εμάς εδώ πέρα.
Και γι’ αυτό αρχίσαμε να μιλάμε σε μια γλώσσα άλλη από αυτή του ήλιου, άλλη από αυτή του κιρκαδιανού ρυθμού κι άλλη απ’ αυτή της νύχτας
Μιλάς για δυσκολίες, για εμπόδια και εγώ κουνάω το κεφάλι για να μην ζαλιστώ
Σε μια γλώσσα ανάρμοστη, ακόμα και μέσα στην καλλιεργημένη ευγένειά της
Όλα αυτά μοιάζουν εξοργιστικά προσχεδιασμένα
Και το τυράκι το είδα ήδη από το πρώτο δευτερόλεπτο και ήξερα την συνέχεια, τα καλά χορογραφημένα βήματά μας
Την είδα την γλυκερή παγίδα, αλλά γερνάω – δεν ξεγελιέμαι πια τόσο εύκολα
Λες λόγια κούφια και μετά τα γκρεμίζεις όλα με το μικρό σου δαχτυλάκι
Τόσο μεγάλη κρίθηκε η απόσταση μεταξύ μας, όσο το μικρό σου δαχτυλάκι
Και εγώ η γριά μειδίασα, γιατί το ήξερα και εξακολουθώ να ξέρω
Κρυφογελάω σκεπτόμενη την ασυνέπεια λόγων και πράξεων –
ίσως μακροπρόθεσμα αυτό να με συμφέρει
Σαν γονέας που σε ξεγελάει
Δεν είναι άνετα στο θάλαμο αναμονής όμως
Αποχώρησα ύστερα από βαρύγδουπες δηλώσεις στο δελτίο ειδήσεων των 20.00
Κρυφογελάω σκεπτόμενη το δήθεν μπέρδεμά σου
Συζήτησα καλά με τον εαυτό μου, περιττό να σε ενημερώσω σχετικά
Κάποια προνόμια απαιτούν αγώνα και προσφορά
Συζήτησα καλά και πολύ με τον εαυτό μου
Μου έδωσα χρόνο και διαβεβαιώσεις
Έχω μαντέψει τι θα γίνει κι έχω ήδη σχεδιάσει με κηρομπογιές πάνω σε ανθεκτικό χαρτόνι το τέλειο μέλλον μας
Σαν παιδί που παίζει
Και γυρίζει να κοιτάξει
Αν το κοιτούν
–φωτογραφία από Pinterest–
στίξη 