-στα λόγια: Σταμάτης Παρασκευάς – Ελένη Γεωργίου
Η κάθε επικοινωνία δημιουργήθηκε με το να καταγράφει το απόσπασμά του το ένα άτομο και να αποκαλύπτει στο άλλο άτομο μόνο τις τρεις τελευταίες λέξεις, από όπου συνέχιζε το τελευταίο κ.ο.κ. Ήταν ένα παιχνίδι λέξεων, συνένωσης των κόσμων μας μέσα από δυο-τρεις μικρές πορτούλες που αφήναμε να περάσει το άλλο άτομο. Και τελικά έμοιασε σαν να μιλούσαμε για τα ίδια πράγματα. Γιατί η ποίηση είναι ένας τρόπος ανακωχής των παρεξηγήσεων των λέξεων.
Τα πόδια κόλλησαν στη λάσπη
Βήμα δεν μπορώ να κάνω
Τι επιλογές έχω άλλωστε;
Μένω να κοιτάζω τα πυκνά δέντρα από πάνω μου
Τα πουλιά νομίζουν ότι είμαι κάποιο είδος δέντρου κι εγώ
Και ξαποσταίνουν στους ώμους και το κεφάλι μου
Είναι καλή τύχη αυτό, λένε
Σκέφτομαι να βγάλω τις μπότες και να συνεχίσω ξυπόλυτη
Όμως όσο πιο πολύ το σκέφτομαι τόσο πιο πολύ το αναβάλλω.
Εκκρεμώ
κι αναβάλλομαι
για να υπάρχει μέλλον
Θα τις βγάλω όμως.
Τώρα θα το κάνω!
Ξυπόλυτη θα δρασκελίσω την απόσταση που μου αναλογεί
Τα πόδια δεν ματώνουν σαν ακουμπούν χαλί από νεφέλες καμωμένο
Ακολουθώ της Σελήνης την τροχιά
Δορυφόρος με ιερό σκοπό
Αλλά δεν είμαι ετερόφωτος πλανήτης εγώ
Ούτε και αυτόφωτος
Δεν αξιώθηκα με τέτοια χάρη
Φροντίζω να είμαι συνεπής στην αποστολή μου, όμως
Μέρα-νύχτα, μέρα-νύχτα
Και μοιάζει η αέναη αυτή επανάληψη
Σαν λάχνισμα βαρετό και χιλιοειπωμένο
Σαν τεστ επανάληψης εφ’ όλης της ύλης
Σαν πορεία που δεν αλλάζει
Σαν ένα τρένο που δεν έρχεται
Γενικά
Να μην πολυλογώ
Σαν κάτι
Που ποτέ δε συμβαίνει
Κι όμως δεν μπορείς να το εντοπίσεις κάπου, κάπως, με λέξεις έστω, γι’ αυτό και μοιάζει
Σαν φόβος
Και ποια είμαι εγώ να παραπονεθώ;
Ποια είμαι εγώ η αχάριστη να διεκδικήσω κάτι παραπάνω;
Σαν δεν ντρέπομαι.
Αντί να νιώθω τυχερή κάθομαι και κάνω σκέψεις ανταρσίας
Σαν δεν ντρέπομαι.
Ούτε από το μυαλό μου δεν πρέπει να περνάνε τέτοιες σκέψεις.
Καλό θα ήταν, λένε, να μην είσαι αγνώμων και να μακαρίζεις την θεϊκή εύνοια
Και ας μην πιστεύεις σε αυτήν
Μη διανοηθείς ποτέ να το εκστομίσεις
Το μόνο που μου επιτρέπεται, να κάνω εδώ πάνω, είναι να ψιθυρίζω στης ανάσας το σβήσιμο
Η θεϊκή εύνοια, η ουράνια χάρη
Δεν συμβαίνει πάντα
Λένε να μακαρίζεις
Γιατί ο ουρανός ανοίγει και κλείνει χωρίς προειδοποίηση.
Γιατί κι εσύ έρχεσαι και φεύγεις χωρίς προειδοποίηση
Κι όσο κι αν ψάχνω σημάδια που να προμηνύουν τον ερχομό ή το φευγιό σου
Δεν τα καταφέρνω
Πιο συχνά άρχισα να καταλαβαίνω τον ουρανό παρά εσένα
Από κάτι πόνους στον καρπό μου
Στο σημείο που με κράτησες
Αλλά και που τον είχα κάποτε ραγίσει
Τι να σημαίνει άραγε
Συνεχίζω στην τροχιά, που λέγαμε
Σκυμμένο το κεφάλι
Λέω και καμιά προσευχή να καλομάθω τα θεία
Αφού είμαι τυχερή.
Και όπως κινούμαι κατ’ επανάληψη
Χτυπάω κάτω το αριστερό μου πόδι
Κάθε πέντε βήματα και ένας χτύπος
Συγχρονίζω την ανάσα μου
Συγχρονίζω την καρδιά μου
Αφέντης και διοικητής της ύπαρξής μου έγινε
Τούτο
Το ρυθμικό χτύπημα.
Σαν ένα βήμα που δεν έρχεται
Γενικά
Να μην πολυλογώ
Σαν κάτι
Που ποτέ δε συμβαίνει
Και χτυπώντας κάτω το αριστερό μου πόδι
Το λίγο λαβωμένο από παλιά
Δαγκώνω με λύσσα κομμάτια συμπαγή του αέρα
Γιατί τίποτα δεν πρέπει να σταθεί εμπόδιο στην τροχιά και μένα
Δαγκώνω με δόντια απροκάλυπτα γυμνά κομμάτια συμπαγή του αέρα
Που μυρίζει αποσύνθεση εσχάτως και
Αφήνει μια πικρή γεύση στην τελευταία μπουκιά.
Αναζητώντας την γεύση
Γιατί αναζητώ τη γεύση μια ζωή
Του απαγορευμένου καρπού
Στον κήπο της Εδέμ
Τη γεύση της αποστασίας, της άρνησης, της ρήξης
Σε όσα ξέρω με όσα δεν ξέρω
Για να υπάρξει μέλλον
Και δαγκώνοντας με λύσσα κομμάτια συμπαγή του αέρα
Τολμώ για λίγο να κοιτάξω τη Σελήνη
Ίσα ίσα να πάρω έγκριση
Να δω ότι ακόμα είμαι η της θείας χάρης ευνοούμενη
Και στο χλωμό καθρέφτισμά της βγάζω κραυγή βουβή
Γιατί δεν έχω δικαίωμα να διαμαρτύρομαι εγώ η τυχερή
Σαν δεν ντρέπομαι να τολμώ να διαφωνήσω με την εκλογή του ουρανού
Το μόνο που μου επιτρέπεται να κάνω είναι να ψιθυρίσω στης ανάσας το σβήσιμο
«Δεν ξέρω πώς να σε κοιτάξω πια»
Όλο μου το βλέμμα που έγινε όλη σου η όψη
Δεν υπάρχει γκρεμός να παραπέσω
Δεν υπάρχει χαραμάδα να ξεγλιστρήσω
Μένει μόνο να με τραυματίσει
Όπως ο Κρόνος τον Ουρανό
Για να σε απελευθερώσω
–φωτογραφία από Pinterest–
στίξη 