-στα λόγια ο moha le fou
Ο χώρος μας τελείωσε και ο χορός επίσης.
Οι φωνές μας απόμειναν μονάχα να σιγοτραγουδούν
δίχως μουσική, χωρίς συναίσθημα και χρώμα.
Ασπρόμαυρες χροιές από ατσάλινα λαρύγγια και μεταλλικές χορδές.
Εξασθενούν όμως…
Εξασθενούν όπως οι λαμαρίνες που τις τσακίζει η αρμύρα,
αργοπεθαίνουν σαν τα κορμιά που τα ρημάζει ο χρόνος.
Άκου.
Άκουσε τους ψιθύρους που γίνονται σιωπή.
Κι οι ψυχές;
Αυτές πετάξανε,
έγιναν λευκός καπνός, που όπου αγγίξουν αφήνουν ένα μαύρο λεκέ.
–φωτογραφία από Pinterest–
στίξη 