–στα λόγια η Κατερίνα Κουνάβη
Σαν κουκίδες
κοντοσταθήκαμε
το απόβραδο
στις βάρκες·
τα κουπιά
βρεγμένα στην άμμο
την αλμύρα τους
ξαπόσταζαν
και τα θαλασσολούλουδα
άνθιζαν ιδεολογία
στο μυαλό μας
φεγγάρι μες στην
στάλα μελαγχολικό
και μαραμένο·
έπεφτε σιγά σιγά σιωπή
εδώ στα ήρεμα σιμά μου
στο πρόσωπο έρεε
σκοτάδι
νύχτα ασάλευτη
απάνω στο κορμί μου
τότε
ήταν που οι γύρω
θύμιζαν πλέον ξένοι
και η θάλασσα
πάντα παρόν
αποκτούσε το χρώμα
της αποβίωσης μου.
–φωτογραφία από Pinterest–
στίξη 