–στα λόγια η Κατερίνα Κουνάβη
Άφησα την ανάσα μου
πάνω στα ουράνια σώματα
διστακτικά να ξεψυχήσει
μέτρησα τα λάθη
μου βγήκαν αναρίθμητα
και κόκκινα βάφτηκαν·
ο άνθρωπος
άνευ νοήματος
άνευ υπόστασης
ανήκει μονάχα
στην ματαιότητα
εκεί είναι η εποχή του
εκεί καρδιοχτυπά·
κάτι μυστικές σκοτεινές εκλείψεις
πλησιάζουν
κι εγώ φεύγω
με βήματα γοργά
έτσι
θέλω να κρύβουν οι αλήθειες
τις αλήθειες μου
και εγώ να κάνω δήθεν
πως σπεύδω μακριά απ’ αυτές.
–εικαστικό: Andrea Torres Balaguer–
στίξη 