-στα λόγια: Σταμάτης Παρασκευάς – Ελένη Γεωργίου
Η κάθε επικοινωνία δημιουργήθηκε με το να καταγράφει το απόσπασμά του το ένα άτομο και να αποκαλύπτει στο άλλο άτομο μόνο τις τρεις τελευταίες λέξεις, από όπου συνέχιζε το τελευταίο κ.ο.κ. Ήταν ένα παιχνίδι λέξεων, συνένωσης των κόσμων μας μέσα από δυο-τρεις μικρές πορτούλες που αφήναμε να περάσει το άλλο άτομο. Και τελικά έμοιασε σαν να μιλούσαμε για τα ίδια πράγματα. Γιατί η ποίηση είναι ένας τρόπος ανακωχής των παρεξηγήσεων των λέξεων.
Σ: Το φιλί ξεγλιστράει απ’ το στόμα μου στο στόμα σου σαν δραπέτης απ’ το Σπήλαιο του Πλάτωνα και σαν Οδυσσέας στην κάθοδο στον Άδη.
Ε: Αυτή η μυθική διαδρομή μοιάζει με εκτόξευση από το σκοτάδι στο φως και πάλι πίσω, λες και θα μπορούσαμε αιωνίως να ζούμε δυϊκά, μισοί ηλιόφωτοι – μισοί σκοταδένιοι.
Σ: Αυτά στην εγκάρσια τομή, γιατί μετωπιαία μοιάζει μόνο ολόφωτο ή ολοσκότεινο, μια βιαιότητα.
Ε: Με παρηγορεί η ιδέα της εναλλαγής φωτισμού, της μη οριστικοποίησης κι έτσι, αρνούμαι να σε κοιτάξω κατά πρόσωπο, ξεγελώντας με γραφική τραγικότητα τον γελωτοποιό χρόνο.
Σ: Γιατί όποιος του μέλλει να γελαστεί ποτέ του δε γελάει και προτιμώ να είμαι περισσότερο απ’ τη μεριά της γραφικότητας παρά της γραφής.
Ε: Αν, λοιπόν, μέσα στην γραφικότητά μου, γλιστράω εντός σου μέσα από πλατωνικά φιλιά, λέω πως πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά την εκδοχή της βιαιότητας.
Σ: Να την γνωρίσουμε απ’ την κόψη του φιλιού την τρομερή, να την γνωρίσουμε απ’ την όψη ενός φιλιού γυρισμένου σαν πανοπλία απ’ την ανάποδη.
Ε: Τα φιλιά είναι η αρχή της άλωσης, γι’ αυτό δέξου τα ταπεινά τα δώρα των εχθρών, αγνόησε τις προφητικές φωνές, που στο σκοτάδι ηχούν και μείνε εδώ μαζί μου, στο αρχαίο, κενταύριο ρήγμα.
–φωτογραφία από Pinterest–
στίξη 