-στα λόγια η Ελένη Γεωργίου
1. Ψίχουλα Νοέμβρη
Κλείστρο ανοίγει, κλείστρο κλείνει.
Λίγες μέρες βροχής, κάμποσες μέρες φωτός.
Γιορτές και γενέθλια και συναντήσεις στον μήνα της αλήθειας.
Εγώ συνελήφθην Νοέμβριο, με τις μικρές μέρες και τις μαγικές νύχτες.
Πάντα τους Νοέμβρηδες ξαναγεννιέμαι.
Πάσχω και πασχίζω.
Χάσκω και σαστίζω.
Μπρος στην ασημαντότητα του χρόνου και στη δύναμη της στιγμής.
Τα μαλλιά μου μακραίνουν.
Η Α. ανθίζει ξανά, ολόφωτη, αστραφτερή και εγώ βουρκώνω από ευτυχία.
Κλικ: η Μ. φεύγει ταξίδι. Το πάρτυ έκπληξη μου θύμισε τι θα πει «οικογένεια φίλων». Η Μ. είναι οικογένεια.
Κλικ: γενέθλια της Κ., εγώ στην Πατησίων περπατάω μόνη, νιώθω όμορφη, νιώθω να γεννιέμαι.
Αναρωτιέμαι αν εκείνος με σκέφτεται, πολύ λιγότερο πια, σχεδόν καθόλου.
Θεωρώ δεδομένο μάλλον πως δεν.
Στέλνω ευχές, για να κλείσω την εκκρεμότητα.
Οι Νοέμβρηδες γεννάνε εκκρεμότητες –μία απ’ αυτές κι εγώ.
Φέρνουν το αναίτιο ξύπνημα, λίγο πριν το επιθανάτιο καλωσόρισμα του χειμώνα.
Κλικ: η Τ. κι εγώ βγαίνουμε βόλτες τις Κυριακές. Την επέλεξα πριν 13 ολόκληρα χρόνια κι εξακολουθώ να την επιλέγω κάθε μέρα.
Κλικ: Παρασκευές με ήλιο ακόμα. Παρασκευές στο Παγκράτι, να αναπνέω, να σώζομαι.
Η Ε. είναι σανίδα σωτηρίας στα σκοτάδια. Και αυτή τη σανίδα θα την κουβαλώ μαζί μου εσαεί.
Η κοιλιά γεμάτη στάχτη
άρα πριν
γεμάτη φωτιά.
Τα χέρια τραχιά, χωρίς ίχνος φροντίδας.
Το ψωμί σώθηκε
η πείνα παραμένει.
Κάνοντας κύκλους εντός
πάσχω και πασχίζω
το κλείστρο να ρυθμίσω
να σταματήσει αυτό το σπαστικό κλικ κλικ.
Στριφογυρνώ εντός
και αυτή η έσω κίνηση δημιουργεί ζαλάδες και
ίσως να ευθύνεται για κάποιες εκπλήξεις, που ονειρεύομαι τα βράδια.
31 Νοέμβρηδες
κι ακόμα ο χειμώνας αργεί.
Κλείνω εκκρεμότητες με το καταραμένο κλείστρο.
Κλικ, κλικ, κλικ.
Δεν έχω κάτι να περιμένω –αυτή τη φορά το εννοώ– τις άλλες όχι τόσο.
Η στάχτη κάνει καλό στα χώματά μου.
Οι ρίζες διασχίζουν ελικοειδώς το κορμί μου
σαν κισσός απ’ την ανάποδη.
Όλα ανάποδα συμβαίνουν στα εσώτερα, στα μυστικά και βρώμικα κι έρχονται τα πάνω κάτω.
Στριφογυρνώ εντός και ψάχνω τοίχο να τρυπήσω, να δω τι άλλο θα μου βρω, τι άλλο θα φυτέψω.
Εγώ συνελήφθην Νοέμβριο κι έχω να λογοδοτήσω.
Κλείνω εκκρεμότητες.
Το ψωμί σώθηκε.
Ή θα μάθω να ζω χωρίς αυτό
ή θα μάθω την τέχνη να ζυμώνω.
2. Ξύπνημα Δεκέμβρη
Το κλείστρο χάλασε.
Συμβαίνει αυτό με τα παλιά πράγματα.
Το πήγα για επισκευή σε μάστορα ειδικό
να φτιάχνει παρελθόν και να σκαλίζει παρόν.
Το μέλλον δεν είναι στα εορταστικά μου σχέδια.
Ακόμα μάστορα γι’ αυτό δεν βρήκα.
(Βολεύτηκα με φωτογραφική μιας χρήσης)
Αρχίζει η άσκοπη καταγραφή.
Κλικ: σκούρα ποτά στον παλιό πάγκο. Εγώ γελάω, εγώ νιώθω ωραία. Είμαι ωραία, μου το λένε οι άλλοι, το βλέπω στα μάτια τους.
Κλικ: ο ξύλινος πάγκος, η μουσική και ο καπνός. Ο θεός Πάνας επισκέφτηκε την παρέα μας και γελάει βροντερά. Τον βλέπω στους καθρέφτες γύρω μας, τον αγγίζω πάνω στους τοίχους. Είμαι εδώ, αλλά και δεν είμαι.
Τα αναρριχόμενα εντός μου αρχίζουν κι ανθίζουν.
Μου συμβαίνει σχεδόν πάντα αυτή την εποχή του χρόνου.
Κλικ: ο δύσκολος καβγάς της χρονιάς έγινε δύο γυάλινα ποτήρια πάνω σε ξύλινο τραπέζι.
Αποφασίσαμε με τον Θ. ότι θα τον αφήσουμε πίσω μας οριστικά μαζί με τούτον τον Δεκέμβρη. Για επισφράγισμα, κρατήσαμε όλο το βράδυ ο ένας το χέρι του άλλου.
Εν μέσω πολεμικών εκρήξεων εκείνο το βράδυ, εγώ συμφιλιώθηκα με την ιδέα της παράδοσης.
(Η φωτογραφική μηχανή μιας χρήσης χάλασε και ο μήνας έχει μόλις 12).
Οτιδήποτε ακολουθήσει από ‘δω και πέρα, επιλέγω να μην καταγραφεί.
–φωτογραφία από Pinterest–
στίξη 