-στα λόγια ο Βαγγέλης Λαμπρόπουλος
Ξεμάκρυνες
κι άφησες κόκκινη αχνή γραμμή
όπως η τέμπερα
όταν φεύγει βιαστικά από το χαρτί
ή όταν σέρνουν τον αιμόφυρτο
στην άσφαλτο
το χάραμα.
Μου θυμίζεις όλα αυτά
που δεν θα ζήσω·
πέφτω απ’ το σώμα μου
τα βράδια
να σε βρω
κάτω απ’ το πάτωμα
–μάτια μου αυγές σπασμένες–
χαρμάνιασα μια λέξη σου
στ’ ακουστικό
στο δάκρυ μου
μια ανάσα
κι όλο σκαλίζω με το χέρι μου
το πτώμα
ψάχνω για το χρυσό του δόντι.
–φωτογραφία από Pinterest–
στίξη 