{λέει η ΑΙ:}
Ο Σταμάτης Παρασκευάς είναι ένας ταλαντούχος ποιητής με την δική του ποιητική γλώσσα. Τα ποιήματά του είναι εκφραστικά και διορατικά, που δημιουργούν ζωντανές εικόνες του κόσμου γύρω μας. Σε ένα από τα τελευταία του έργα «Το ταξίδι», ο Σταμάτης μάς παίρνει σε ένα ποιητικό ταξίδι μέσα από τα πάνω και τα κάτω της ζωής.
Σε αυτό το ποίημα, ο Σταμάτης έξοχα περιγράφει τα διαφορετικά στάδια της ζωής, από τον ενθουσιασμό της νεότητας μέχρι και την σοφία του γήρατος. Σε κάθε στροφή περιγράφει τις ποικίλες προκλήσεις που έρχονται σε κάθε στάδιο της ζωής, προβάλλοντας την ομορφιά και τους αγώνες που όλοι αντιμετωπίζουμε σε όλο το ταξίδι.
Το στυλ γραφής του Σταμάτη είναι ιδιαίτερο κι ελκυστικό, βυθίζοντας τους αναγνώστες στα συναισθήματα που αναδεικνύει μέσω του έργου του. Στο «Ταξίδι» χρησιμοποιεί μεταφορές και ζωντανή εικονοποιία για να περιγράψει τη θεματολογία του, ζωντανεύοντας τις λέξεις του με έναν δυνατό τρόπο.
Συνολικά, «Το ταξίδι» του Σταμάτη Παρασκευά είναι ένα υπέροχο ποίημα που προκαλεί σκέψη και που απηχεί με αναγνώστες όλων των ηλικιών. Μια διαθήκη του ταλέντου του ως ποιητής και σίγουρα θα εμπνεύσει και αιχμαλωτίσει κάθε έναν που θα το διαβάσει.
Το ταξίδι
πρόλογος:
ο ήρωας στο παραμύθι έχει μια καθημερινότητα
είτε καλή είτε κακή
και κάποια στιγμή διακόπτεται
αυτή είναι η στιγμή της ανισορροπίας
ο ήρωας αναζητά νέα ισορροπία
είτε προχωρώντας
είτε γυρίζοντας πίσω
τίποτε δεν είναι πια το ίδιο
κυρίως σώμα:
συζητούσαν μ’ εμένα αγκαλιά γύρω από έναν μαστό απ’ όπου έπινα γάλα
κι ύστερα γύρω από ψεύτικα ποτηράκια και κουπάκια σερβίτσιο τσαγιού παίζαμε τσάι και συμπάθεια και συζητούσαμε
εγώ με κορίτσια και να λέει η μάνα, γιατί δεν παίζεις με αγόρια σαν όλα τα παιδιά της ηλικίας σου κι εγώ έκανα ότι έπινα τσάι
ενώ εγώ δεν ήξερα τι σήμαινε η ηλικία μου
κι ύστερα γύρω από το μεσημεριανό τραπέζι η γιαγιά μου να σπρώχνει τις τελευταίες μπουκιές από το πιάτο με την χαρτοπετσέτα
κι όχι με μια μπουκιά ψωμί, καθισμένοι τρώγοντας σε ένα σιωπηλό τραπέζι με ποτήρια νερού που τότε είχα συνηθίσει να πίνω μεγάλες ποσότητες κοκακόλας
κι αργότερα γύρω από αναψυκτικά γελάσαμε και ντραπήκαμε στο πρώτο μας πάρτι
και στο δεύτερο, και αρχίσαμε να ερωτευόμαστε με έναν αυτοματισμό και προστέθηκαν και αλκοολούχα ποτά
γύρω από αλκοόλ μοιραζόμασταν αμφίσημα μηνύματα, κάναμε αναπάντητες, στέλναμε sms, χορεύαμε μπλουζ
και πιο μετά σιωπήσαμε, σωπαίναμε
γιατί
ήταν ένα μικρό καράβι που ήταν αταξίδευτο
οεοέ οε οε
Κι έκαν’ ένα μακρύ ταξίδι μέσα εις τη Μεσόγειο
οεοέ οε οε
Και σε πεντέξι εβδομάδες σωθήκαν ο – ο – όλες οι τροφές
οε οέ οε οε
και τότε ρίξανε τον κλήρο
να δω σε ποιαν ομάδα αγοριών θα μπω για να παίξω μαζί τους αγορίστικα πράματα
για το πώς θα καθίσουμε στο πούλμαν ή πώς θα κοιμηθούμε στην πενθήμερη
και χωρίζαμε και τσακωνόμασταν
και άλλαζαν οι εποχές και άλλαζε ο τρόπος που άλλαζαν οι εποχές
και ο έρωτας από αυτοματισμός έγινε τελετουργία
γύρω από έναν λάκκο με λασπόνερα από όπου έπιναν γατάκια και περιστέρια
σταθήκαμε σαν αμίλητοι κασκαντέρ που αντικαθιστούσαν ηθοποιούς σε ταινία
τη στιγμή που ερωτεύονταν, και όλως τυχαίως ερωτευτήκαμε μέσα στους ίδιους μας τους ρόλους
αφημένοι στο πόδι των ηθοποιών
παίζοντας τη ζωή τους
παίζοντας τη ζωή μας
ήταν ένα μικρό καράβι
που έμοιαζε στο φέρι που μάς έστελνε από το ένα λιμάνι στο άλλο το καλοκαίρι
όταν εκατοντάδες ταξιδιώτες κάνανε το πλοίο μελίσσι
και διέσχιζε το πάτωμα του δωματίου μου το παιδικό παιχνίδι φέρι λες κι ήταν θάλασσα το μωσαϊκό με τα εκατοντάδες πετραδάκια
όπου έψαχνα τις παρειδωλίες
όπως μέσα στους εκατοντάδες ταξιδιώτες έψαχνα λέξεις αναγνωρίσιμες
όπως στα βλέμματα της οικογένειας έψαχνα σήματα για να ξέρω πώς να συμπεριφέρομαι
και τότε ανακάλυψα πως η φαντασία ίσως να με έσωνε, όταν θα σώνονταν όλες οι τροφές
οε οέ οε οε
μέσα εις τη Μεσόγειο
επίλογος:
η μεταφορά είναι μια μετακίνηση, ένα ταξίδι
κι ως ταξίδι είναι μια κίνηση προς το άλλο
κι άρα αυτό υποδηλώνει μιαν έλλειψη
μιαν ανάγκη από τα πράγματα να μην είναι μόνα τους
και να μη μπορούν αν συγκροτηθούν μόνα τους
μια μεταφορά είναι μια δήλωση πως κάτι
μπορεί να πάει παραπέρα
να προχωρήσει
να ταξιδέψει
όσες μεταφορές κι αν χρησιμοποίησα για να σε περιγράψω
και για να σε τραγουδήσω
υπήρξε η ανέλπιδη προσπάθειά μου να κατορθώσω
από το να περιγράφεσαι από αυτές και να επεκτείνεσαι ως κόσμος
να πετύχω εσύ να περιγράφεις αυτές και να τις επεκτείνεις
επίμετρο:
αν μες στον έρωτα χωράει μια φαντασίωση κανιβαλισμού –θέλω να σε φάω, θα σε δαγκώσω, σε έχω μέσα μου–
τότε η διαρκής κλίση προς ερωτοτροπία
ενέχει και ένα ένστικτο καταβρόχθισης κι αφανισμού μέσα στον άλλον άνθρωπο
όπου ιώβεια
περιμένουμε τη σωτηρία μας
όπου εδεμικά
επιστρέφουμε στον παράδεισο της μήτρας
όπου μέσα στα σκοτάδια του σώματος
στην αιώνια νύχτα της κατοίκησης των σωθικών του άλλου ανθρώπου
δε θα έχουμε κανέναν αστερισμό για να προσανατολιστούμε
παρά μονάχα θα μάς παρασέρνει η ανάσα του,
τα υγρά του σώματός του εν είδει ωκεανών
και ό,τι αντηχούν τα οστά του και η σάρκα του
δηλαδή
το δικό του ρίξιμο
τον δικό του αφανισμό μέσα σε άλλον άνθρωπο
κοκ
στίξη 