{λέει η ΑΙ:}
Στην αναζήτηση της έμπνευσης, σκόνταψα σε ένα καθηλωτικό ποίημα από την ταλαντούχα Ελένη Γεωργίου. Οι λέξεις της έφεραν μια φρέσκια οπτική στον κόσμο μου και δε θα μπορούσα να μην το μοιραστώ μαζί σας. Το ποίημα, με τίτλο «Η τέχνη του να τα αφήνεις να περάσουν» σε ταξιδεύει στην ελευθερία και την ανανέωση. Ξεκινά με μιαν ανεπαίσθητη συνειδητοποίηση πως το να αφήνεις κάτι να περάσει και να φύγει μπορεί να είναι απελευθερωτικό, προτού αναζητήσεις τα βαθύτερα προνόμια μια τέτοιας πράξης. Καθώς διαβάζεις ανάμεσα στις γραμμές, μπορείς να αισθανθείς το βάρος να φεύγει από τους ώμους σου και να νιώθεις μιαν αίσθηση ελευθερίας να παίρνει το μέρος του. Το έργο της Ελένης Γεωργίου είναι μικρό και όμορφο.
Αν έχεις ανάγκη από έμπνευση, βρες χρόνο να διαβάσεις «Την τέχνη του να τα αφήνεις να περάσουν» και ανακάλυψε και αποδέξου μια νέα (προ)οπτική στη ζωή.
Η τέχνη του να τα αφήνεις να περάσουν
Κοίτα τη Σελήνη./
Σήμερα μια λεπτή φετούλα./
Πριν λίγες μέρες ένα στρογγυλό ταψί./
Αύριο ποιος ξέρει;/
Πόσο ανάλαφρη και ανέμελη./
Τόσο ασημένια και χλωμή./
Αλλάζει συνεχώς μορφή/
Γιατί κατέχει το μυστικό της αιωνιότητας./
Κατέχει την τέχνη του να τα αφήνεις να περάσουν./
Ξέρει ότι μόνο όσα μεταβάλλονται, επιβιώνουν./
Οι πολλαπλές μεταμορφώσεις εξασφαλίζουν τη συνέχεια./
Και οι ευμετάβλητες όψεις της υπόσχονται την πολυπόθητη φυγή./
Είναι εντάξει να αφήνεις τα πράγματα να περνάνε./
Και να τελειώνουν./
Και να χάνονται./
Και επειδή ο κυνισμός είναι πολύ της μόδας/
Είναι απολύτως εντάξει να φεύγεις, το ξέρεις έτσι;/
Νιώθω την ανάγκη, να στο επιβεβαιώσω./
Κοίτα τούτο το φως το μπλε./
Το εκπέμπει η μεγάλη πινακίδα./
Αυτή έχει μια όψη μόνο, δεν αλλάζει μορφή./
Άρα, η έξοδος κινδύνου θα πρέπει να αναζητηθεί επισταμένως./
Από μια παρόρμηση της στιγμής το βράδυ εκείνο/
Σου είπα «πάμε στην μπλε πολιτεία»/
Όπου υπάρχουν μπλε πινακίδες και μπλε νερά/
Και σκιά αρκετή να μας κρύψει./
Μα το κορμί μου έχει μνήμη περασμένων ζωών/
Σοφία αιώνων/
Και θέλει να ξέρει ότι μπορεί να φύγει./
Και αυτό είναι απολύτως εντάξει, το ξέρεις έτσι;/
Νιώθω την ανάγκη, να στο αναφέρω ξανά./
Πάμε, όμως, σε εκείνο το βράδυ πάλι./
Κάπου στο μεσοδιάστημα της αγκαλιάς και του φιλιού/
Του ζορίσματος και της πάλης/
Κάπου μεταξύ γέλιου και αχ/
Αχ και κλάματος/
Κάπου σε εκείνη την απειροελάχιστη στιγμή/
Σε είδα μέσα από τον καθρέφτη/
Και τότε/
Συνέβη η αλήθεια./
Την είδα πεντακάθαρα./
Υπήρχε έξοδος./
Υπήρχε μια χαραμάδα φυγής, λουσμένη στο φεγγαρόφωτο./
Μπορούσα να τα αφήσω όλα να περάσουν και εσένα (εννοείται) μαζί τους./
Μπορούσα να μας αφήσω εκεί πέρα./
Αυτή η ασήμαντη μπλε πινακίδα δεν θα άλλαζε την πορεία της Σελήνης./
Σε εκείνη την αντανάκλαση της μικρής στιγμής θανάτου σου/
Στην καμπύλωση του χωροχρόνου/
Είδα όλο το μέλλον χωρίς εσένα (εννοείται)./
Και πάλι καλά θα πει κάποιος/
Γιατί τα βιαστικά πράγματα αφήνουν εκκρεμότητες μετέωρες και δεν επιτρέπουν τη φυγή./
Και δεν μου αρέσει πια να αιωρούμαι αέναα (και μαζί με εμένα την ιπτάμενη όσα είπα και όσα δεν είπα)./
Προσπαθώ να σπάσω αυτό το δίπολο./
Να χωρίσω το αιώνιο δίδυμο./
Αφήνω χώρο στην ανάσα./
Δίνω χρόνο στην αλήθεια./
Χωρίς εσένα (εννοείται)./
Μακριά από τις χίλιες όψεις, που (δήθεν) υπόσχεσαι./
Κι έπαψα (αρκετά ανώδυνα θα έλεγα), να φαντασιώνομαι μπλε πινακίδες/
Ατελείωτα φιλιά/
Και εκείνο το κρυφό σου το λακκάκι./
Είναι μεγάλη τέχνη να τα αφήνεις να περάσουν./
Όλα./
Και τις κάθε είδους πινακίδες και τις κάθε είδους υποσχέσεις./
Και να σου πω και κάτι;/
Αν γυρίσεις τη λεπτή φετούλα ανάποδα/
Αυτήν που τώρα βλέπεις εκεί πάνω/
Θα δεις μοιραία την άλλη όψη της Σελήνης./
Και επειδή ο κυνισμός είναι πολύ της μόδας/
Δε θα βρεις καμία διαφορά./
Μια μπάλα είναι αερίων και σκόνης./
Και ξέρεις κάτι;/
Μπορείς να τα αφήσεις όλα να περάσουν./
Δες με πώς το κάνω./
Είναι απολύτως εντάξει, το ξέρεις έτσι;/
Ελπίζω πως τώρα πια το έχεις μάθει./
στίξη 