-στα λόγια ο Σταμάτης Παρασκευάς
ω, η σιγή που καλύπτει τον όλεθρο και το θαύμα
ω, η ποίηση δε θα μπορούσε καν να αντισταθμίσει
τη σιγή
ίσως, ω, ίσως, θα έλεγα
πως η ποίηση να είναι ένα άλλοθι του ολέθρου και του θαύματος
ότι κάτι ειπώθηκε για κάτι
κι ο κόσμος συνέχισε
αντί να διαλυθεί
αν ό,τι δε λέγεται / είναι μια μορφή απ’ όσα λέμε τελικά
τότε είμαι / κι απ’ όσα δεν είμαι
κι αν έγινα βασιλιάς της λέξης / η λέξη μ’ εκθρονίζει
κι αν ό,τι δεν είπαμε / δεν ειπώθηκε ποτέ
τότε ό,τι είμαι κι ήμουν δίπλα σου / δεν έγινα στιγμή
/ και το φθονώ.
με την αφή
άφες ημίν
όπως αφήνεσαι
κι όπως αφήνεις
σα φήμη
αυτό που δε λέγεται
έφερες ένα καλοκαίρι
που δεν είχα ζητήσει
κι έμαθα πόσα πολλά ζητάμε
απ’ όσα τελικά αποδεχόμαστε
ακουμπώντας με το δάχτυλό σου το στέρνο
εκείνο άνοιξε σαν την Ερυθρά
κι από μέσα αναδύθηκε αυτό
που εσείς αποκαλείτε καρδιά
μια βόμβα που σκάει καταμεσής της Αθήνας
μια αυτοσχέδια μολότοφ
στο κάτω-κάτω μια αυτοσχέδια καρδιά
για να λέω πως κάπου κι από κάπου νιώθω
μια βόμβα που σκάει
και ναι, αλλά για το άλλο που κάνουν / κάναν οι τάδε
δε λέτε τίποτε
και όχι στο όχι στη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται
και ναι στη βία από τους καταπιεσμένους
και τι είναι αυτό που λες πως
θα μπορούσαμε ν’ αλλάξουμε τον κόσμο
όταν ο κόσμος έχει ανοίξει σαν
οφθαλμός
αντί οφθαλμού
–φωτογραφία από Pinterest–
στίξη 