-στα λόγια ο Νίκος Σταϊκούλης
γίνονται θάλαμοι εξομολόγησης.
Τόσοι άνθρωποι
ένας εδώ, ένας πάνω, ένας κάτω
μόνο ένα τσιγάρο για παρέα
τόσοι άνθρωποι μαζεμένοι
πρώτη φορά τόσο μόνοι
ο νους τους στον καπνό που καίει
και ό,τι ψιθυρίζει στον καθένα.
Η συνειδητοποίηση ότι η ζωή
κατέληξε σε λάθος
σε ό,τι προσευχόσουν με πίστη να μη φυτρώσει
κι η συνειδητοποίηση ότι είσαι ανήμπορος να κάνεις
οτιδήποτε για αυτό, γι’ αυτά που πέρασαν
-ορίστε η κόλαση, τη βρήκα.
Φοβάμαι
όσα δεν μπόρεσα
φοβάμαι όσα δεν είμαι
κι όσα έχω γίνει.
Γι’ αυτό σου λέω
ας εξομολογηθούμε απόψε
κι ας πνιγούμε στον καπνό
μπορεί κιόλας έτσι
κάτι να σκοτώσουμε μέσα μας
μπορεί να συμφιλιωθούμε
να σταματήσει η αιματοχυσία
κι ο ιδρώτας
και το βλέμμα του φόβου
μπορεί ακόμη να περπατήσουμε παρέα
πού ξέρεις
ούτως ή άλλως δεν μας έμειναν
κι άλλες επιλογές
ή ο φόβος
ή η εξομολόγηση
κι ό,τι θέλει ας γίνει.
Το όνομά μου φωνάζω στην έρημο
-ή το όνομά σου;-
και δεν ξέρω τι περιμένω
ίσως μια λύτρωση
ώσπου να αντιληφθώ
πως όλη η έρημος είμαι εγώ
πως το όνομα είμαι εγώ
η φωνή δεν μου ανήκει
η όαση που λένε δεν είναι πουθενά
δεν υπολόγισαν οι ηλίθιοι
ότι την έθαψα εγώ
με τα χέρια μου μες στην άμμο
(και τώρα στέκομαι και λέω
«τι φωνάζεις;
σκάβε»)
Γι’ αυτό σου λέω
ας εξομολογηθούμε
στην τελική ας γράψουμε
η μόνη λύση που μας έμεινε
μπας και εκπνεύσουμε.
Δεν με καλεί η όαση
με προχωρά η φωτιά που
μου καίει την πλάτη
η ανάμνηση των καμένων
κι έχω διδαχτεί καλά από το μύθο
και δεν γυρνάω το πρόσωπο
να δω τη φωτιά
-την εμπιστεύομαι εκεί είναι-
μήπως και τελικά εξαφανιστεί
μήπως και σταματήσω να προχωράω.
στίξη 