αν εμείς μοιραστήκαμε μια κουβέρτα ένα δίσκο με φαγητό ή έστω μια στιγμή ανθρωπιάς την ώρα που εσύ έκλαιγες κι εγώ έγραφα κρυφά -στα λόγια ο Νίκος Σταϊκούλης
Ετικέτα: vradina tsigara
Το δέρμα σου φρούτο ώριμο
και πώς να σου εξηγήσω ότι δεν έχω πλέον στόμα αλλά η ανάγκη μου να σε τρώω όλο και μεγαλώνει -στα λόγια ο Νίκος Σταϊκούλης
Η ποίηση επιτέλους με εγκατέλειψε
Τώρα είναι Αύγουστος - προχθές το βράδυ δεν είπα στην αρχή; Πως πέρασαν δυο μήνες; Φαίνεται πως η εγκατάλειψη αλλάζει το χρόνο- -στα λόγια ο Νίκος Σταϊκούλης
Κι απ’ το ποτήρι μας
Ήρθε στο τέλος κι η ποίηση και μας διέλυσε. -στα λόγια ο Νίκος Σταϊκούλης
Καλύτερα να μην
Κι όλα αυτά ενώ μπορώ με μια μικρή ματιά να σκύψω πάνω απ’ την κάμαρά σου και να δω με τα ίδια μου τα μάτια με ποιον τέλος πάντων ξαπλώνεις τη νύχτα σε ποιον ψιθυρίζεις -στα λόγια ο Νίκος Σταϊκούλης
Εσύ κι η γαμωάνοιξη
Μετά με ρωτάς τι γίνεται Τι θες να σου πω με πέθανες στην Άνοιξη πως όλο θα ‘ρθει, πως όλο θα ‘ρθει κι απ’ τις τόσες φορές που το πίστεψα ήρθε κι ούτε με νοιάζει.
Αν δεν έπινα
διότι αν δεν έπινα τα χείλη μου θα έκαναν μακροβούτι στο λαιμό σου αποδεικνύοντας περίτρανα την καύλα μου για σένα.
Μικρά ποιήματα
Η πιο ζεστή χώρα του κόσμου: ο λαιμός της
Πολύ πρωί – δεν θυμάμαι ποιο
το χειρότερο απ’ όλα είναι πως δεν σου μιλάω δεν σου στέλνω πια ποιήματα ούτε κι εσύ τραγούδια δεν γράφω πια
Αύριο
Κι η ποίηση θα μού ‘ρθει αύριο. Κι η σκέψη θα μού ‘ρθει αύριο.
