-στα λόγια η Έλενα Ζιάβρα
17-18/08/2019
Πριν ξεκινήσω την προσωπική μου αφήγηση για το πώς βίωσα την εμπειρία μου στη Δρακόλιμνη Τύμφης, κρίνω σκόπιμο να πω δυο λόγια για αυτές τις λίμνες ιδιαίτερης ομορφιάς. Με τον όρο Δρακόλιμνη εννοούμε τις αλπικές λίμνες στα βουνά της Ηπείρου. Οι πιο γνωστές δρακόλιμνες είναι η Δρακόλιμνη της Τύμφης ή αλλιώς Δρακόλιμνη της Γκαμήλας, η Δρακόλιμνη του Σμόλικα, η αλπική λίμνη Γκίστοβα του Γράμμου, οι αλπικές λίμνες Φλέγκες στο Μαυροβούνι και η αλπική λίμνη Βερλίγκα στον Λάκμο. Η Δρακόλιμνη Τύμφης βρίσκεται στα 2.050 μ. Η επιστήμη θεωρεί αυτές τις λίμνες ως απομεινάρια παγετώνων. Η μυθολογία, όμως, έχει τη δική της εκδοχή.
Στις δυο μεγάλες Δρακόλιμνες, της Τύμφης και του Σμόλικα, κατοικούσαν δύο δράκοι, οι οποίοι ήταν οι εχθροί και πετούσαν πέτρες ο ένας στον άλλον. Για αυτό το λόγο, σύμφωνα με τους ντόπιους, οι όχθες της Δρακόλιμνης του Σμόλικα έχουν άσπρο χρώμα με μαύρες πέτρες, ενώ οι όχθες της Δρακόλιμνης της Τύμφης έχουν μαύρο χρώμα με άσπρες πέτρες. Χαρακτηριστική πανίδα της Δρακόλιμνης είναι οι αλπικοί τρίτωνες ή αλλιώς τα λεγόμενα «δρακάκια», τα οποία μοιάζουν με μικρά σαυράκια και είναι εμφανή με γυμνό μάτι στις όχθες της Δρακόλιμνης.
Για να επισκεφθείς, λοιπόν, τη Δρακόλιμνη Τύμφης θα πρέπει να φτάσεις με το μεταφορικό σου μέσο μέχρι το Μικρό Πάπιγκο, από όπου ξεκινάει και το πιο γνωστό μονοπάτι για να φτάσεις στη Δρακόλιμνη. Η διαδρομή και το μονοπάτι είναι καλά σηματοδοτημένα, αλλά θα είναι πιο ασφαλές να ανεβείτε με κάποιον που γνωρίζει τη διαδρομή, είτε αυτός είναι ένας συνοδός βουνού, είτε κάποιος που έχει ξανανέβει. Και μετά από αυτές τις βασικές πληροφορίες για να μπείτε στο κλίμα, καθίστε αναπαυτικά και διαβάστε την προσωπική μου εμπειρία.
Μια βδομάδα πιο πριν μου είχε καρφωθεί η ιδέα να ανέβω στη Δρακόλιμνη και έτσι έπεισα και τους υπόλοιπους θαρραλέους της παρέας. Επικοινώνησα με το καταφύγιο της Αστράκας για τη διανυκτέρευση μας, ετοιμάσαμε τα απαραίτητα και Σάββατο ξημερώματα ξεκινήσαμε. Από τα Γιάννενα φτάσαμε στο Μικρό Πάπιγκο, από όπου και θα ξεκινούσαμε την ανάβαση μας στις 7 το πρωί. Ο ξάδελφος μου με είχε ενημερώσει πάνω κάτω για τη διαδρομή και για τη δυσκολία, μιας και είχε ξανανέβει. Ομολογώ ότι με είχε τρομάξει γιατί είμαι ένας άνθρωπος που δε γυμνάζεται καθόλου και με μηδέν αντοχές. Η θέληση μου, όμως, ήταν μεγαλύτερη από το φόβο μου. Ήθελα να ανέβω με την προϋπόθεση να κοιμηθώ το βράδυ στο καταφύγιο, στο έλεος του πουθενά, και να χαζεύω τα αστέρια. Έτσι κι έγινε!
Τα πρώτα 45 λεπτά της ανάβασης ήταν μαρτυρικά. Πονούσε όλο μου το σώμα και ένιωθα την καρδιά μου να χτυπάει πολύ δυνατά. Ακόμη και τότε δε σκέφτηκα να τα παρατήσω. Είχα πεισμώσει τόσο πολύ με όλους όσους μου είπαν ότι δε θα τα καταφέρω. Ο τελευταίος που μου το είπε ήταν ένας παππούς στο Μικρό Πάπιγκο, ο οποίος αναρωτήθηκε αν θα κατάφερνα να ανέβω. Του απάντησα ότι αν δε τα καταφέρω «θα έρθω να με φιλοξενήσεις.» Γελάσαμε και ξεκίνησα τη διαδρομή. Πιο πολύ, όμως, πείσμωσα με εμένα, γιατί όταν θέλω κάτι θα το πετύχω ο κόσμος να χαλάσει! Η διαδρομή μέχρι την πρώτη στάση ήταν πανέμορφη. Περπατούσαμε ανάμεσα στα δένδρα και αυτή ήταν και η παρηγοριά μου, τόσο πράσινο με έκανε να ξεχνιέμαι και να ανεβαίνω με ένα σταθερό ρυθμό πλέον.
Η πρώτη στάση είναι πλέον γεγονός! Μια μικρή ευτυχία με έχει κατακλύσει. Μέχρι το καταφύγιο της Αστράκας θα βρεις στο δρόμο σου τρεις βρύσες με τρία κιόσκια για τις απαραίτητες στάσεις ξεκούρασης και ανεφοδιασμού για τη συνέχεια. Σε κάθε στάση έπινα λίγο νερό και έτρωγα και μισό μπισκότο ή μια μπάρα δημητριακών. Είχα τόσο άγχος να καταφέρω το στόχο μου, που μου είχε κοπεί η όρεξη. Αφού κατάφερα και έφτασα στην πρώτη στάση, πήρα δύναμη και μετά από ένα τέταρτο περίπου συνεχίσαμε την ανάβαση για τη δεύτερη στάση.
Από την πρώτη στη δεύτερη στάση, η βλάστηση άρχισε να αραιώνει και ο ήλιος να κάνει την εμφάνιση του πάνω από το βουνό. Οι αντοχές μου βάσταγαν ακόμη, η αναπνοή μου δε βελτιώθηκε αλλά με παρηγορούσε ότι κατάφερα να φτάσω και στη δεύτερη στάση. Σε κάθε στάση βλέπαμε και άλλους που επιχειρούσαν να ανέβουν στη Δρακόλιμνη. Γνωριζόμασταν, ανταλλάσσαμε τις απαραίτητες κουβέντες και δίναμε δύναμη ο ένας στον άλλον, γιατί όπως μου έλεγαν όλη αυτή η κούραση θα σε ανταμείψει.
Από τη δεύτερη στάση στην τρίτη, η κούραση συνέχιζε να υπάρχει. Όσο ανέβαινα, έβλεπα δίπλα μου ελάχιστα δένδρα και χαμηλά χορτάρια. Το έδαφος σε όλη τη διαδρομή ήταν πετρώδες με μεγάλες πέτρες, κάτι που με κούρασε πάρα πολύ τόσο στην ανάβαση, όσο και στην κατάβαση.
Η επόμενη στάση θα ήταν στο καταφύγιο της Αστράκας, στο οποίο το βράδυ θα είχαμε τη διανυκτέρευση μας. Από την τρίτη στάση μέχρι και το καταφύγιο, οι ώρες μου φάνηκαν αιώνες. Στο ενδιάμεσο έκανα πολλές στάσεις. Ήταν μαρτυρικό το ότι μπορούσες να δεις το καταφύγιο, αλλά δε το πλησίαζες ούτε κατά διάνοια. Στη διαδρομή, όμως, είχα την ευκαιρία να δω άγρια άλογα. Δεν είχα ξαναδεί ποτέ από τόσο κοντά. Όσο καθόμουν σε μια πέτρα για να ξαποστάσω τα χάζευα και αναρωτιόμουν πόσο τυχερή είμαι, που έχω την ευκαιρία να ζήσω κάτι όμορφο. Κατάφερα τελικά να φτάσω και στο Καταφύγιο, όπου κάναμε μια στάση για μια ώρα περίπου. Ήπια μια παγωμένη πορτοκαλάδα, έπλυνα το πρόσωπό μου με κρύο νερό και απλά άραξα στη σκιά. Όσο προσπαθούσα να ανακτήσω τις δυνάμεις μου, σχολιάζαμε με τα παιδιά τη μέχρι τώρα εμπειρία μας και μου εξηγούσαν ότι έχουμε άλλο τόσο για να φτάσουμε στη Δρακόλιμνη. Προσπάθησα να μη με πιάσει απελπισία και αφού ανέκτησα τις δυνάμεις μου, ξεκινήσαμε όλοι μαζί το δρόμο για τον τελικό μας προορισμό.
Ο δρόμος από το καταφύγιο για τη Δρακόλιμνη ήταν δύσκολος και επίπονος. Στην αρχή και μετά το καταφύγιο έπρεπε να κατέβεις σε μια μεγάλη κοιλάδα και από εκεί να ξεκινήσεις πάλι την ανάβαση για να φτάσεις επιτέλους στη λίμνη. Όλη αυτή η διαδρομή μου πήρε 3 ώρες. Ο ήλιος άρχιζε να καίει όλο και πιο πολύ και η ανάβαση ήταν ακόμη πιο δύσκολη. Στη διαδρομή βρήκα τρεις πενηντάρηδες, με τους οποίους κάναμε πλάκα και μου έδωσαν κίνητρο να φτάσω στο στόχο μου. Αφού μπορούν αυτοί, μπορώ κι εγώ να τα καταφέρω! Μετά από ένα μισάωρο περίπου ανταμώσαμε στη λίμνη και γελάσαμε!
Και ναι επιτέλους, μετά από όλη αυτή τη διαδρομή αντικρίζω τη Δρακόλιμνη. Τα συναισθήματα απερίγραπτα. Δεν έχω λόγια. Κάνω το γύρο της λίμνης, φτάνω στο πιο ψηλό σημείο για να τραβήξω μια φωτογραφία, που να μπορεί να περιγράψει αυτό που βλέπω και τελικά σωριάζομαι κάτω στα αγριόχορτα για να ξεκουραστώ. Ήμασταν τόσο κουρασμένοι, που μας πήρε ο ύπνος για ένα μισάωρο. Η ώρα ήταν περίπου 3 το μεσημέρι και ο ήλιο έκαιγε πολύ. Αυτό το μισάωρο ήταν αρκετό για να αποκτήσω ένα καλό έγκαυμα στο δεξί μου χέρι, μιας και από την κούραση ξέχασα να βάλω αντηλιακό και να καλύψω τα χέρια μου. Ήθελα να μείνω κι άλλο, αλλά πλέον ήξερα τι με περίμενε και έτσι ξεκίνησε ο δρόμος της επιστροφής.
Η επιστροφή για το καταφύγιο ήταν εξίσου δύσκολη, αλλά η παρηγοριά μου ήταν ότι εκεί ήταν το τέλος για αυτή τη μέρα. Έτσι μετά από τρεις ώρες έφτασα στο καταφύγιο. Αφού τακτοποιηθήκαμε στα δωμάτια μας, παραγγείλαμε να φάμε και απλά αράξαμε να απολαύσουμε το ηλιοβασίλεμα. Το φαγητό που έφαγα εκείνη τη μέρα ήταν το πιο νόστιμο και ο ύπνος που έκανα το βράδυ, ο πιο ήσυχος και βαθύς ύπνος που έχω κάνει. Το καταφύγιο ήταν γεμάτο κόσμο και όλοι μας κοιμηθήκαμε σε κουκέτες μαζί με άλλα άτομα. Επικρατούσε πολλή ησυχία καθ’ όλη τη διάρκεια της διανυκτέρευσης μας. Στο καταφύγιο από τις 22:00 το βράδυ δεν είχαμε καθόλου ρεύμα, μιας και οι ανάγκες του καταφυγίου ήταν πολλές και οι γεννήτριες δεν επαρκούσαν για όλους μας. Έτσι έπρεπε να φορτίσεις το κινητό σου και να φας το βραδινό σου μέχρι τις 22:00 το βράδυ, μιας και θα έκλεινε και η κουζίνα. Λίγο μετά τις 22:00 βγήκαμε έξω για να δούμε τα αστέρια, η θερμοκρασία είχε πέσει στους 3 βαθμούς Κελσίου, αλλά δε με ένοιαζε ούτε το κρύο. Για εκείνα τα αστέρια είχα ανέβει στα 2.050 μ. Πήρα τη δόση μου και γύρω στις 23:00 κοιμήθηκα…
Την επόμενη μέρα, ξυπνήσαμε από τις 08:00 το πρωί, ετοιμάσαμε τα πράγματα μας και ξεκινήσαμε την κατάβαση. Η κατάβαση σίγουρα ήταν πιο εύκολη από θέμα αναπνοών, αλλά είχα συνεχώς το φόβο μη γλιστρήσω και πέσω. Όπως και να έχει, στην κατάβαση απόλαυσα τη διαδρομή, τράβηξα πολλές φωτογραφίες, γέλασα πολύ, χαιρετούσα όποιον έβρισκα στην ανάβαση και του έδινα δύναμη να προχωρήσει. Κάναμε πάλι τις απαραίτητες στάσεις και τελικά φτάσαμε στο Μικρό Πάπιγκο μετά από 4 ώρες κατάβασης.
Η εμπειρία μου στη Δρακόλιμνη ήταν από τις πιο καθοριστικές στη μέχρι τώρα ζωή μου. Ήρθα αντιμέτωπη με τον εαυτό μου, ξεπέρασα τους φόβους μου και πέτυχα το στόχο μου. Σίγουρα έχω πετύχει και άλλους στόχους μου, αλλά το ότι κατάφερα να ανέβω εκεί πάνω και να πιέσω τον εαυτό μου ότι δεν έχει επιστροφή, ήταν από τα πιο σημαντικά κατορθώματά μου. Όλο αυτό δε το κατάφερα μόνη μου! Θέλω να ευχαριστήσω τον Τάσο, τον Χρήστο, την Χριστίνα και την Αφροδίτη, που μοιραστήκαμε αυτή την εμπειρία μου. Ένα πιο μεγάλο ευχαριστώ στην τσελιγκοπούλα μου, την Αφροδίτη, που δε με άφησε λεπτό μόνη μου. Μου φώναζε να συνεχίσω, με έκανε να γελάω όπως κάθε φορά που είμαστε μαζί και απλά νιώθω τυχερή που το περάσαμε μαζί όλο αυτό. Ακόμη, θέλω να ευχαριστήσω το θείο μου το Δημήτρη, που μόλις έμαθε ότι θα ανέβουμε στη Δρακόλιμνη, μας έδωσε δύο γκλίτσες, που ήταν το πιο χρήσιμο αντικείμενο που είχαμε μαζί μας καθ’ όλη τη διάρκεια της ανάβασης και της κατάβασης. Σε όλη αυτή την εμπειρία δεν άνοιξα ούτε λεπτό τα δεδομένα στο κινητό μου, γιατί ήθελα να την απολαύσω αυτούσια.
Να τολμάτε παιδιά, να μη φοβάστε και να κάνετε ότι ευχαριστεί την ψυχούλα σας! Κανένας δε σας εγγυάται ότι θα ζείτε αύριο. Οπότε κάθε βράδυ, όταν πέφτετε για ύπνο να ρωτάτε τον εαυτό σας αν σήμερα ήταν μια καλή μέρα για εσάς. Εν καιρώ καραντίνας, λοιπόν, εγώ επιλέγω να ανασύρω από τη μνήμη μου την πιο όμορφη εμπειρία, που έχω ζήσει μέχρι τώρα. Προς το παρόν, μένω σπίτι αλλά ξέρω πως όταν τελειώσει όλο αυτό θα προγραμματίσω να ανέβω στον Όλυμπο! Γιατί άμα δεν κάνουμε τώρα αυτό που θέλουμε, πότε θα τα κάνουμε;;;
Άντε σταματήστε να γκρινιάζετε και κάντε το δικό σας προγραμματισμό! Η ζωή μας τρέχει, ακόμη και τώρα που καθόμαστε, να κοιτάτε μόνο μπροστά και να κάνετε σχέδια για το μέλλον σας…
Περιμένω τις δικές σας αξέχαστες εμπειρίες… Σας φιλώ
στίξη 