-στα λόγια η Ισμήνη Κατσάβαρου
Θα μου ήταν αδιανόητο να μην αρχίσω την ιστορία μου με την παρακάτω δεδομένη και αναπόφευκτη πλέον φράση που έχει στιγματίσει και ορίσει το κάθε παραμύθι.
Μια φορά κι έναν καιρό υπήρξα κι εγώ σε αυτήν την τρυφερή ηλικία του Δημοτικού, που ζητιάνευα από τα χείλη των δικών μου ανθρώπων μια ιστορία με δράκους, πριγκίπισσες, μάγισσες και κάθε είδους ξωτικά που επινοούσε το απρόβλεπτο μυαλό μου. Δεν ξέρω πόσο γρήγορα σχημάτιζε ιστορίες η δική μου γιαγιά, αλλά μάλλον είχε κάνει αρκετές πρόβες και διεργασίες, ώρες πριν για να είναι προετοιμασμένη. Άλλοτε προλάβαινα να το ακούσω μέχρι το τέλος και άλλοτε στις πρώτες 2 με 3 προτάσεις είχε προλάβει να με αποκοιμίσει στην αγκαλιά της. Θύμωνα που δεν άκουγα πάντα το τέλος κι έμενα με ένα ερωτηματικό καθώς τα μάτια μου προσπαθούσαν να προσαρμοστούν πάλι στο απογευματινό φώς. Με καθησύχαζε, όμως, το γεγονός ότι θα μου έλεγε και άλλα, οπότε αμέσως ένα χαμόγελο έβρισκε την θέση του στο πρόσωπο μου.
Τα παραμύθια άλλαζαν με την πάροδο του χρόνου από πριγκίπισσες και δράκους σε υπαρκτά πρόσωπα. Αυτά τα πρόσωπα ήταν κάθε φορά διαφορετικά. Άλλοτε ήταν η ιστορία της Ισμήνης ως μια μικρή ανήμπορη κοκκινοσκουφίτσα. Άλλοτε ως μια πριγκίπισσα ενός παλατιού με πολλά ροζ φορέματα και ανέσεις. Άλλοτε φτωχή και δυναμική, συντηρούσε την οικογένειά της στο παλιό αρχοντικό σπίτι. Άλλοτε οι χαρακτήρες που μου έλεγε μου άρεσαν, άλλοτε με στεναχωρούσαν και με θύμωναν. Όταν το τέλος ήταν καλό και οι δράκοι είχαν εξαφανιστεί, με μια κίνηση έβγαζα όλο μου το κεφάλι από το σεντόνι χαλαρώνοντας το σώμα μου και την σπονδυλική μου στήλη. Όταν το τέλος ήταν κακό, έκλεινα τα μάτια μου και σκεπαζόμουν ολόκληρη μέχρι να βεβαιωθώ ότι όλα είναι καλά και να νιώσω ασφάλεια.
Κάθε μέρα τα παραμύθια εναλλάσσονταν με ένα γρήγορο ρυθμό που δεν μπορούσα να αντιληφθώ. Οι λέξεις γινόντουσαν όλο και πιο δύσκολες και η γιαγιά μου ξέχναγε τους ήρωες της ιστορίας. Δεν μπορούσε να τελειώσει την ιστορία και έχανε τον ρυθμό της. Κοιμόταν πριν από εμένα. Δεν με σκέπαζε με το σεντόνι για να μη κρυώνω. Ώσπου το παραμύθι άλλαξε μορφή. Το παραμύθια ήταν τελείως διαφορετικά. Πλέον δεν μπορούσε να μιλήσει πολλή ώρα και μοιράζαμε την ιστορία στα δύο. Ξεκίναγε εκείνη και μόλις κουραζόταν συνέχιζα εγώ. Δεν είχαμε συνεννοηθεί. Η καθεμία έδινε ζωή στα λόγια της όπως ήθελε.
(Γ)[-Ξεκινάω Ισμήνη μου ,μόλις κουραστώ θα σε σκουντήξω.
(Ι)- Ναι γιαγιά μου.
(Γ)-(…)
(Ι)- και λοιπόν η μικρή Οντάι αμφιταλαντευόταν για την απόφαση της να μείνει ή να φύγει από τον Πύργο. Δεν ήξερε τι θα αντιμετωπίσει. Η ασφάλεια του πύργου ήταν χρόνια φίλη της και η αγκαλιά της πάντα βάλσαμο στους φόβους της. Τότε όμως ο δράκος του φόβου που την κρατούσε αιχμάλωτη της ψιθύρισε: «να σου πω κάτι; Μη το πεις πουθενά όμως. Ξέρεις, εγώ, γίνομαι επικίνδυνος μόνο όταν με ενεργοποιείς εσύ, όταν με αποδέχεσαι μπορώ να συμβαδίζω δίπλα σου. Στο χέρι σου είναι. Βγες έξω και απλά περπάτα μαζί μου.»
(Γ)- Σου είπα πολλά παραμύθια κορίτσι μου. Ούτε που θυμάμαι πλέον τον αριθμό τους. Πάντα προσπαθούσα όμως να τα συνεχίζω, σαν να είχαν μια ροή μεταξύ τους οι ιστορίες. Μπορεί να σταμάταγα σε ένα άσχημο περιστατικό, αλλά το επόμενο πρωί πάντα συνέχιζα το ίδιο παραμύθι με άλλους πρωταγωνιστές, χωρίς να στο αποκαλύπτω. Στεναχωριόσουν για το άσχημο τέλος, αλλά δεν ήταν το τέλος. Δεν είχα δικαίωμα να σου δώσω ένα τέλος. Φρόντισε να υπάρχει πάντα συνέχεια. Φρόντισε να είσαι με ανθρώπους που να συνεχίζουν την ιστορία σου και εσύ την δική τους. Μη τελειώσεις ποτέ ένα παραμύθι. Μη βάλεις τέλεια, ούτε κόμμα, μη βάλεις στίξεις. Η δικιά σου στίξη φρόντισε να μην υπάρξει πουθενά. Μόνο που, να πώς να στο πω…
(Ι) -Πες μου
(Γ) – Την στίξη χρησιμοποίησέ την μόνο όταν τελειώσεις με τους μονολόγους του μυαλού σου (του δικού σου παλατιού) και αρχίσεις το πρώτο σου παραμύθι. Εκείνη η στίξη θα είναι παντοτινή και αιώνια γιατί θα δηλώνει μόνο την δική σου αρχή .Τα δεσμά κόβονται με την στίξη. Όταν την βάλεις το παραμύθι έχει μόλις αρχίσει. ]
……………………………….
{Ανοίγω τα μάτια, το απογευματινό φως είναι πάντα εκεί για να με καλωσορίσει .Η γιαγιά στην πολυθρόνα πλέκει με προσήλωση την επόμενη μπλούζα μου. Δεν μπορώ να κρατήσω το βλέμμα μου για πολλή ώρα, τα κλείνω ξανά}
(Ι)- Γιαγιά δεν άκουσα το τέλος της ιστορίας με πήρε ο ύπνος και δεν έμαθα αν η Οντάι έφυγε από το παλάτι.
(Γ) -Ούτε εγώ ξέρω παιδί μου και ούτε θα μάθω, είμαι πολλή μεγάλη πλέον. Ελπίζω όταν μάθεις και βάλεις την στίξη σου, να σηκώσεις το βλέμμα σου και να μου χαμογελάσεις.
(Ι)-Ποιά στίξη; Δεν καταλαβαίνω…
[Η Οντάι δεν μάθαμε ποτέ αν βγήκε από το παλάτι ή όχι. Μερικές θεωρίες λένε ότι την είδαν στο δάσος ελεύθερη και κάποιοι γείτονες λένε πως την αντίκρισαν στο παράθυρο πίσω από την κουρτίνα του πύργου φοβισμένη. Μάλλον ο καθένας πρέπει να δώσει την δικιά του ερμηνεία. Εγώ δεν έχω το δικαίωμα να τελειώσω το παραμύθι –μας-.]
……………………………
Λίγα χρόνια αργότερα όταν έφτασα στα φοιτητικά χρόνια, γυρνώντας από το Πανεπιστήμιο κάθισα στο παγκάκι της παιδικής χαράς δίπλα από το σπίτι μου. Είδα δύο παιδιά στην τρυφερή ηλικία του Δημοτικού. Με κοίταξαν προς στιγμήν. Δεν έδωσαν, όμως, παραπάνω σημασία. Μέχρι που το ένα παιδί ήρθε προς το μέρος μου. Δεν κατάλαβα πόση ώρα ήταν κοντά μου. Διάβαζα το βιβλίο του Odin Dypeyron. Ώσπου με μια κίνηση βρέθηκε δίπλα μου, πάνω στο παγκάκι να κοιτάζει επίμονα τι διαβάζω. Όταν με ρώτησε, του αποκρίθηκα «ένα παραμύθι». Είδα μια απορία στο βλέμμα του. Συνέχισε όμως να σχολιάζει τις ζωγραφιές. Πήρε το βιβλίο από το χέρι μου και πήγε στην τελευταία σελίδα και μάλλον πιο συγκεκριμένα στην τελευταία φράση του βιβλίου που είχα υπογραμμίσει.
Με σκούντηξε ξανά. «Μου την διαβάζεις;»
– Και το παραμύθι δεν τελειώνει, γιατί η ίδια η ζωή δεν τελειώνει ώσπου να τελειώσει.
– Δεν τελειώνουν τα παραμύθια, δηλαδή, ποτέ;
– Τα δικά μας ποτέ, συνεχίζουν να μεγαλώνουν μαζί με εμάς, από εμάς, για εμάς.
-Πες μου ένα κι ας μην έχει τέλος.
Πριν αρχίσω κοίταξα στον ουρανό και χαμογέλασα. Γιατί τότε μπόρεσα να βάλω την δική μου στίξη. Λοιπόν ξεκινάμε;
«Μια φορά κι έναν καιρό…»
.
.
.
Συνεχίζεται
στίξη 