-στα λόγια η Ισμήνη Κατσάβαρου
Μια τόσο απαιτητική και δύσκολη χρονιά κοντεύει να φτάσει στην θάλασσα για την δική της πρώτη βουτιά. Αυτή η όμορφη έναρξη του καλοκαιριού που σηματοδοτεί για τον καθένα τόσο πολλά και διαφορετικά συναισθήματα, κοντεύει να φτάσει στο δικό της λιμάνι. Για κάποιους ίσως να έχει αρχίσει και να διαβάζουν το παρακάτω κείμενο σε μια ξαπλώστρα στο αγαπημένο τους νησί ή σε αυτό το ορεινό χωριό, που είχαν κανονίσει μήνες πριν με τις παρέες τους για να πάνε να εξερευνήσουν. Άλλοι ίσως το διαβάζουν σε ένα διάλειμμα της δουλειάς τους και άλλοι σαν κι εμένα να κρυφοκοιτάζουν το κινητό δίνοντας άλλη μια χρονική ανάπαυλα στα βιβλία της εξεταστικής που μας μαλώνουν επίμονα. Όπου κι αν είστε, με όποιους κι αν είστε, δώστε λίγο χρόνο, φτιάξτε ένα δροσερό καφέ, πηγαίνετε στο μπαλκόνι ή στο κοντινό πάρκο της γειτονιάς ή έστω στο διάδρομο της πολυκατοικίας και χαλαρώστε.
Σε αυτήν την φάση θα σας ζητήσω να ανοίξετε το λάπτοπ ή το youtube στο κινητό σας και να πατήσετε στην αναζήτηση το κομμάτι «στην ταράτσα του Φοίβου». Κατά πάσα πιθανότητα θα είναι το πρώτο που θα σας βγάλει. Μόλις το βάλετε ανοίξτε πάλι το κείμενο και αρχίστε την ανάγνωση.
Λοιπόν από εδώ και πέρα αφήστε το πάνω μου.
Θυμάμαι πριν 2-3 χρόνια, τελειώνοντας τις πολυπόθητες πανελλήνιες εξετάσεις, ήθελα να τρέξω και να ανακαλύψω τις συναυλίες των αγαπημένων μου καλλιτεχνών, να κλείσω εισιτήρια, να βρω τους φίλους που ήταν ακόμα στην ζεστή Αθήνα και να τους παρακαλέσω να έρθουν μαζί μου. Να κάνω αυτές τις βόλτες στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου, με αυτούς τους μουσικούς που μου υπενθύμιζαν κάθε φορά την τρυφερότητα και την μοναδικότητα της στιγμής και να τους ρίξω ένα χαμόγελο.
Πολλά όνειρα εκείνο το καλοκαίρι, πολλές προσδοκίες έμπαιναν και έβγαιναν από το μυαλό μου ακατάπαυστα, χωρίς καν να με ρωτάνε ή έστω να μου καλωσορίζουν την ύπαρξη τους.
Η Τεχνόπολη στο Γκάζι είχε γίνει το δεύτερο σπίτι μου. Από έντεχνα μέχρι χιπ χοπ και τζαζ, ανάλογα την παρέα και την τρέλα που κουβαλούσαν. Γέλια, χοροί χειροκροτήματα, βίντεο και φωτογραφίες ήταν το σήμα κατατεθέν για εκείνη τη φάση της ζωής μου.
Φεύγοντας, λοιπόν, από την τελευταία συναυλία που είχα υποσχεθεί ότι θα είναι πριν δραπετεύσω για το νησί του Ίκαρου, μια αφίσα έπεσε στα μάτια μου για να μου υπενθυμίσει αμέσως την λανθασμένη μου σκέψη που δεν πρόλαβα να την κρατήσω ούτε για 3 λεπτά. Ε ναι αυτή η αφίσα έλεγε «Έλα να την κάνουμε ταράτσα» και πλέον η απάντηση που θα μπορούσα να δώσω και να γελάσω πανηγυρικά για έναν ακόμη λόγο που δεν μπόρεσα να εκπληρώσω ήταν «yes I do». Πίστευα πως οι γονείς μου ίσως θα ήθελαν να το πω σε ένα υπαρκτό πρόσωπο που θα ολοκληρώσω την ζωή μου μαζί του και όχι σε μια αφίσα στο Γκάζι.
Την επόμενη μέρα ήταν Πέμπτη και αυτό σήμαινε πως άλλη μια δόση ευτυχίας και μαγείας με περίμενε γύρω στις 10 το βράδυ. Έβαλα γρήγορα το τζιν μου, μια μαύρη μπλούζα και κάτι χιλιοπατημένα σταράκια που με περίμεναν στην είσοδο του σπιτιού. Πριν φύγω ένας γρήγορος έλεγχος, μονολογώντας τις παρακάτω λέξεις: εισιτήρια- πορτοφόλι -κινητό -ζακέτα, ήταν εκεί για να μου ανοίξει την πόρτα χωρίς περιορισμούς και δικαιολογίες. «Φύγαμε» ψιθύρισα. Δυστυχώς, εδώ αρχίζει ένα μεγάλο ταξίδι για να φτάσω στο Γκάζι που περιλαμβάνει λεωφορεία και μετρό οπότε τα ακουστικά θα ήταν μια φοβερή λύση για να καλύψω την μοναξιά μου μέχρι την Πανόρμου που θα έβρισκα την φίλη μου.
Μετά από πολλά γέλια και προβληματισμούς για το πώς θα φτάσουμε στην ταράτσα, το gps μας υπενθύμισε πως η ζωή είναι πιο χαλαρή με λιγότερη σκέψη και το κινητό πήρε φωτιά από τα δεδομένα που χάνονταν. Ανεβήκαμε με το ασανσέρ και μπήκαμε με το δεξί για γούρι. Βγάλαμε τα εισιτήρια, πήραμε την μπύρα μας και περιμέναμε την έναρξη.
Τα φώτα έσβησαν, μόνο η Ακρόπολη και μερικά λαμπιόνια χρωμάτιζαν την σκηνή. Νόμιζα ότι βρισκόμουν σε ένα παραμύθι που με περίμεναν μουσικοί ταχυδακτυλουργοί, μάγοι και χορευτές για να ξεκινήσω την ιστορία μαζί τους. Μόλις ήπια την πρώτη γουλιά από την δροσερή μπύρα ,το τραγούδι και το κέφι είχε αρχίσει. Σηκωθήκαμε και με κάτι αδέξιες κινήσεις μπήκαμε στον ρυθμό του τραγουδιού. Όλοι οι στίχοι σαν να πέρναγαν από όλα τα σημεία του σώματος μας προσπαθώντας να βρουν μια έξοδο διαφυγής, ενώ εμείς πεισματικά τους κρύβαμε κάθε ενδεχόμενη λύση για να απολαύσουμε αργά και βασανιστικά τις συσπάσεις των ήχων και των λέξεων, πάνω μας .Σαν να βρισκόμασταν στην θάλασσα για νυχτερινό μπάνιο και μέσα της να ανακαλύπταμε αυτόν το βυθό που τόσο θέλαμε να αγγίξουμε στα παιδικά μας χρόνια. Αυτήν την χρυσή άμμο, αυτούς τους μεγάλους αστερίες, τα κοχύλια που τα βάζαμε στα αυτιά για να μας πούνε τα μυστικά τους, τα ψάρια με τα περίεργα πτερύγια και τον καρχαρία που νομίζαμε πως θα δούμε και τελικά δεν βλέπαμε ποτέ .Από την άλλη, άλλο τόσο δίπλα μας ήταν οι γονείς για να μας επαναφέρουν στην πραγματικότητα, ώστε να σταματήσουμε να κοιτάμε κάτω αλλά μόνο τον ορίζοντα. Και έτσι σταματήσαμε κι εμείς αυτές τις βουτιές με τις μάσκες.
Στην ταράτσα του Φοίβου, βέβαια, μας έλεγαν ακριβώς το αντίθετο και μας τρόμαζε, γιατί η συνήθεια είχε γίνει τόσο αποδεχτή που δεν μπορούσε να αναθεωρηθεί τόσο εύκολα. Παρόλα αυτά η βουτιά έγινε στιγμιαία και προσπαθούσαμε να προσαρμοστούμε σε αυτά τα κρύα νερά και στον καινούργιο βυθό που τόσο εύκολα έψαχνα μικρή και πλέον τόσο δύσκολα είχα ξεχάσει σκοπίμως να κοιτάζω, μεγάλη.
Τότε η φίλη μου με σκούντηξε να κάνω μια πρόποση, με τις μπύρες σχεδόν να ψάχνουν να βρουν σταγόνα για την ευχή.
Τσουγκρίσαμε τα μπουκάλια και ευχηθήκαμε σε αυτά τα χαμένα λιμάνια που όλοι ξέρουν πως υπάρχουν ,μα δεν τα είδε ποτέ κανείς. Ας τα ανακαλύψουμε φέτος είπαμε.
«cheers»
Τα υπόλοιπα να τα δείτε και να τα νιώσετε φέτος στο άλσος γιατί εκεί θα είναι το νέο στέκι. Και αν κάνετε αυτήν την βουτιά πείτε μου αν τα νερά ήταν κρύα στο δικό σας μακροβούτι, γιατί στο δικό μου πάγωσα και τρόμαξα από την νιότη, την αγάπη και τις μπουρμπουλήθρες που τόσο απλόχερα μου δόθηκαν.
Ε και κάντε λίγο υπομονή, το καλοκαίρι θα ‘ρθεί και φέτος στην ταράτσα. Το μόνο που χρειάζεται είναι να αφεθείς πάνω τους, αφού το λένε και οι ίδιοι, ξέρουνε το κόλπο, ξέρουνε το τρικ.
-Α και να μη ξεχάσω την μπύρα πάρτε την λίγο πριν ξεκινήσει για να είναι κρύα.
Βουτήξτε, με κλειστή μύτη ή και με ανοιχτή.
Απλά βουτήξτε!
στίξη 