-στα λόγια η Ισμήνη Κατσάβαρου /
στη φωτογραφία η Θεοδοσία Κατσαρού
Βράδυ γύρω στις 8.
Με βρίσκει ξαπλωμένη στον καναπέ με το μισό σεντόνι να με αγκαλιάζει και το υπόλοιπο να μου κρατά μούτρα κουλουριασμένο πίσω από την μέση μου.
Άλλο ένα βράδυ
Άλλο ένα βράδυ
Πόσο διαφορετικά θα μπορούσε να πάει από τις συνηθισμένες συνήθειες που κάνω εδώ και είκοσι μέρες.
Εγώ που σιχαινόμουν την ρουτίνα πλέον την καλούσα κάθε μέρα για καφέ στο ίδιο φλιτζάνι με τις ίδιες λέξεις τοποθετημένες στο πιατάκι του σερβίτσιου.
Άλλο ένα βράδυ
Άλλο ένα βράδυ να κάνω refresh στο κινητό μου, οργανώνοντας φακέλους, στέλνοντας μηνύματα και διαγράφοντας φωτογραφίες από την μνήμη.
Συνήθιζα να το κάνω από μικρή όταν σταμάταγε να μυρίζει ο Αύγουστος από το μπαλκόνι και όταν οι θάλασσες δεν έκαναν θόρυβο στο μυαλό μου.
Τα καλοκαίρια δεν τελείωναν στο λιμάνι του Πειραιά όταν χαιρετούσαμε το πλοίο που έτρεχε να προλάβει νέους ανθρώπους με μικρά όνειρα καλοκαιριού.
Τελείωναν όταν το ενοχλητικό σφίξιμο στο στήθος έβρισκε θέση στο λεωφορείο του κορμιού μας και δεν μας άφηνε από το χέρι μέχρι να αποφασίσουμε να πετάξουμε έξω από αυτό.
Βέβαια δεν σου μιλάω για ένα λεωφορείο με στάσεις.
Σου μιλάω για ένα λεωφορείο που οι πόρτες του άνοιγαν μόνο στον τελικό προορισμό, με την ατυχία να κατεβαίνουν όλοι εκεί.
Ακόμα κι αυτοί οι χτύποι που βρίσκονταν στην ζεστή σου θέση και χαμογελούσαν βλέποντας την νίκη να έρχεται όλο και πιο κοντά στα χέρια τους.
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, όλη μας η ζωή.
Το πιστεύεις;
Κι εμείς πάντα να το αντιλαμβανόμαστε την πιο λάθος στιγμή.
Άλλο ένα βράδυ να κοιτώ την τηλεόραση με τα refresh των καναλιών να εναλλάσσουν τις επαναλήψεις των πιο παλιών ταινιών και σίριαλ.
Ρουτίνα
Ρουτίνα να φωνάζω ακατάπαυστα από μέσα μου λες και όλοι οι τοίχοι του δωματίου ζωγράφιζαν τις λέξεις που σκεφτόμουν.
Άλλο ένα βράδυ που το ίντερνετ με έφερνε όλο και πιο κοντά σε ταξίδια αναψυχής και απολαυστικές εξορμήσεις που θα γέμιζαν τις μπαταρίες μιας περίεργης χρονιάς.
Προσφορές και πακέτα
Ημερομηνίες
Δραστηριότητες
Όχι σταμάτα
Αυτόματα έπεφταν από τους ώμους μου όλα τα πιθανά νησιά που διάβαζα καθώς το ποντίκι του λάπτοπ κατέβαινε όλο και πιο κάτω.
Όχι σταμάτα
Δεν βλέπεις πώς πέφτει από τους ώμους μου όλη η άμμος καθώς τρέχεις γρήγορα με τις παντόφλες να φεύγουν από τα πόδια σου.
Πρόσεχε μη πας βαθιά
Αντηλιακό
Άσε την ψάθα κι έρχομαι
Όχι σταμάτα οι διάλογοι δεν σου κάνουν καλό και το καλοκαίρι δεν σου υποσχέθηκε ότι θα σε αγκαλιάσει κι αυτό.
Πώς μπερδεύεσαι τόσο εύκολα με τα γεγονότα;
Όχι όχι σταματά
Αν θες να το βρεις πήγαινε.
Το επόμενο πρωί σηκώθηκα γεμάτη στον ιδρώτα.
Έκανα ντουζ με το νερό να ακουμπάει τα κουρασμένα μου χείλη κι εγώ να ψάχνω απεγνωσμένα να γευτώ το αλάτι της θάλασσας στο νερό του μπάνιου μου.
Οξύμωρο
Δάγκωνα τα μαλλιά μου
Βάζοντας μουστάκια σαπουνάδας και γράφοντας τα αρχικά σου στο πιο θολωμένο τζάμι που έχει υπάρξει.
Με το νερό να κρυώνει όλο και περισσότερο καθώς έτρεχαν τα λεπτά
Υπενθυμίζοντας μου πως ο λογαριασμός τον επόμενο μήνα θα είναι φουσκωμένος σαν τα στρώματα που δεν γλίστρησαν στην επιφάνεια της θάλασσας και σαν τα παιδιά που δεν έτρεξαν να τα σώσουν από τα μαγεμένα λόγια της.
Όχι σταμάτα δεν προλαβαίνεις να βάλεις κρέμα στα μαλλιά.
Κατέβα.
Ντύσου
Φύγε
Μπήκα στο αυτοκίνητο, σε αυτήν την θέση του συνοδηγού που λάτρευα να κάθομαι.
Είχε πολλά οφέλη αυτή η θέση
Κι εγώ τα μάθαινα κάθε μέρα
Τα παράθυρα άνοιξαν ασυγχρόνιστα μέσα από μία σου κίνηση.
Και η μουσική πήρε φωτιά
Μέχρι να προλάβουν να στεγνώσουν τα μαλλιά μου είχαμε φτάσει.
Ο προορισμός φάνταζε ιδανικά κοντά, λίγα μόνο μέτρα.
Με τα πράσινα νερά να αρχίζουν να αναπηδούν μέσα μου κι εγώ αυτόματα να γέρνω την πλάτη μου προς τα πίσω.
Ναι είχα τρέξει μέχρι την άκρη της ξύλινης αποβάθρας που είχα αντικρίσει πριν παρκάρουμε.
Έβγαλα τα παπούτσια χωρίς να λύσω τα κορδόνια.
Με μια μαύρη φόρμα χειμωνιάτικη να αγκαλιάζει το σώμα μου.
Με κάτι μωβ κάλτσες
Και με ένα μπλε λεπτό μπλουζάκι που θα ζέσταινε την πονεμένη μου κοιλιά.
Πήδηξα ολόκληρη μέσα
Μόνο αυτό θυμάμαι
Αυτήν την κίνηση των ποδιών που λύγισα για να βουτήξω μέσα σου.
Ο βυθός μπόρεσε να με δεχτεί για 10 δευτερόλεπτα πριν με πετάξει πάλι έξω.
Στο 1 είχα διαγράψει το 1/3 των υποχρεώσεων μου
Στο 2 είχα ξεχάσει σε ποιο μέρος του ποταμού βρισκόμουν
Στο 3 είχα νιώσει τις πρώτες μπουρμπουλήθρες γύρω μου
Στο 4 είχα διαπιστώσει πως τα δάχτυλα δεν ξεκολλούσαν μεταξύ τους
Στο 5 ένιωσα τα ρούχα μου να με κρατάνε στον βυθό για λίγο ακόμη
Δεν ξέρω ρε ‘συ, αλλά είναι κάποιες φορές που το σώμα μου δεν με υπακούει και η καρδιά μου δεν χτυπάει σωστά, με τις ανάσες να παραπονιούνται πάντα για την διάρκεια τροφής που τους δίνω. Είναι μερικές φορές που η δύναμη της παρουσίας των προσώπων που αντικρίζω κλειδώνουν μέσα μου και η κάθε μία με απασχολεί υπερβολικά πολύ.
Και με ξέρεις
Κάθομαι πάντα να δώσω εξηγήσεις και να ερμηνεύσω καταστάσεις
Θέλω ρε γαμώτο να βλέπω υπερβολικά πολλά χαμόγελα δίπλα μου
Με τις αγκαλιές να συμπληρώνουν το μοτίβο
Και με τα αμήχανα φιλιά να λυτρώνουν το κάθε μου τέλος.
Και από την άλλη είναι μερικές φορές που η παρουσία των προσώπων με αφήνουν ξεκλείδωτη σε ένα άδειο σπίτι και η ανάγκη μου να τους μιλήσω είναι μηδαμινή, κάνοντας ανύπαρκτη την κάθε χρονική ακολουθία του έργου. Με το ρολόι να μένει πάντα κολλημένο στις 8 και 10 χωρίς να μετακινούνται οι δείκτες και χωρίς να σμίγουν κάθε φορά που συνήθιζαν να αλλάζουν βάρδιες.
Εκεί στα αλήθεια δεν ανησυχώ υπερβολικά πολύ για κανέναν πάρα μόνο για εμένα.
Θέλω ρε γαμώτο η σιωπή να συμπληρώνει τα σφραγισμένα μου χείλη και ο ύπνος να λυτρώνει την αιώνια και κουραστική μου ζωτικότητα.
Με το νερό να γεμίζει τις τσέπες των ρούχων μου και να με κρατάνε μέσα σου στα πιο πράσινα νερά που η φύση έχει συναντήσει.
Με τις τσέπες να πνίγονται από την
υπερβολική αγάπη
τα χαμόγελα των λουλουδιών
Και την λύτρωση του αέρα που πρόσφερε τις πιο κινηματογραφικές αναταράξεις πάνω μου.
Εκεί που ο χειμώνας βουτάει στα πιο ζεστά νερά του καλοκαιριού και τα σώματά τους ενώνονται καθώς πλαγιάζουν μαζί
Κι εμείς στην απέναντι όχθη του ποταμού με μια πετσέτα στον ώμο να βρισκόμαστε μάρτυρες στο πιο στυγερό έγκλημα κλεμμένων στιγμών.
Οι σκιές τους αρκούσαν για να εγκλωβίσουν όλους μου τους εαυτούς σε μια συζήτηση χωρίς εξηγήσεις.
Ναι εκεί θα μπορούσα να υπάρξω.
Κι εγώ
Κι εγώ
Ακόμα κι εγώ.
Αφού δεν σταμάτησα ποτέ να σου μιλάω για τους χειμώνες που με πέταγαν στην ασφάλεια του σπιτιού, με τα ρούχα να κρύβουν τις πιο πυρηνικές μου εκρήξεις που κατάφερνα να κάνω στο σώμα μου. Αφού σου έχω πει αυτή η εποχή δεν με πρόδωσε ποτέ, αντιθέτως ο ζεστός καφές και το πράσινο τσάι ζέσταιναν την πιο μεγάλη πληθώρα αντιθέσεων μέσα μου. Με τις ντουλάπες να μην διαπραγματεύονται πιθανά ταξίδια και με την τσάντα μου να χάνεται στα πατάρια τόσο εύκολα για να μη μπορώ να την γεμίζω από σημειωματάρια, εισιτήρια και προσδοκίες.
Ενώ το καλοκαίρι είναι αποδεδειγμένα η πιο δύσκολη εποχή. Εμείς φαινομενικά ξεκουραζόμαστε στα πιο δροσερά κρεβάτια με τα γέλια να ακούγονται σε όλα τα διπλανά δωμάτια του ξενοδοχείου.
Αλλά
Αλλά ξεχνάς τόσο εύκολα, πως οι σκέψεις δεν σταματούν, τι νόμιζες ότι γνωρίζουν από ημερομηνίες και εποχές ή από deadline.
Όχι αυτές γνωρίζουν μόνο από συναισθήματα
Και αυτά δεν μπορείς να τα διαπραγματευτείς πουθενά
Δεν μπαίνουν σε ζυγαριά
Αλλά και υποθετικά αν έμπαιναν με τι νομίζεις θα βρισκόντουσαν σε ισορροπία;
Γι΄ αυτό σου λέω αυτή η εποχή είναι για πιο τολμηρούς κι εγώ δεν είμαι
Τουλάχιστον τώρα
Τα φώτα του αυτοκινήτου έσβησαν με το γκάζι να ενοχοποιεί το μικρό μας ταξίδι.
Το μικρό ταξίδι που έχει φτάσει στον τελικό προορισμό και στην μοναδική στάση.
Εκεί που ξεκίνησαν όλα
Άλλωστε σου είπα
Νέοι άνθρωποι με μικρά όνειρα καλοκαιριού
Μη περιμένεις τίποτα παραπάνω
-Φωτογραφία κειμένου από Pinterest–
στίξη 