-στα λόγια η Ισμήνη Κατσάβαρου
H κατάσταση πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, έχουμε να τα πούμε τουλάχιστον 5 μήνες κι ας μοιάζουν με 10 αιωνιότητες, δεν έχει αλλάξει σχεδόν τίποτα, μην ανησυχείς, όλα είναι στην θέση τους και δεν το κουνάνε ρούπι, τα μυρμήγκια μόνο βολτάρουν ελεύθερα σε μακρινές πολιτείες και λιάζονται υπό το φως του ήλιου, ντάξει υπάρχουν και κάποιοι ανίδεοι που τα τραυματίζουν, αλλά αυτά συνεχίζουν θαρραλέα τον δρόμο που ξεκίνησαν. Οι πεταλούδες πια πετάνε πολύ ψηλά και το γυμνό ανθρώπινο μάτι δεν μπορεί να τις διακρίνει με επιτυχία, αλλά αρκούμαστε στο ότι κάτι τέλος πάντων συνεχίζει να ζει κάπου, που εμείς δεν θα τολμήσουμε ποτέ να φτάσουμε, στον ουρανό παραδείγματος χάριν. Δεν ξέρω πως το λες εσύ, αλλά εμένα οι φίλοι μου το λένε δειλία και σκύβουν το κεφάλι από ντροπή. Οι μάσκες συνεχίζουν να κρύβουν τα υποτιθέμενα χαμόγελα που θα ‘πρεπε να έχουμε, αλλά σιγά μην υπάρχουν πια κι αυτά, πέσανε σε καλοκαιρινή νάρκη και δεν λένε να ξυπνήσουν, είναι πολύ κουρασμένα πλέον για ζωή. Τα χέρια κόκκινα ξερά παραπονιούνται από τα αντισηπτικά και φωνάζουν για χάδια που ο γαμημένος εγκέφαλος δεν τους επιτρέπει. Έχει προγραμματιστεί βλέπεις να μετράει τουλάχιστον 2 μέτρα απόσταση από τον καθένα, με ζωντανή απόδειξη εμένα, κάθε φορά που πάω να σε αγκαλιάσω με τινάζει ένα ηλεκτρικό ρεύμα που ονομάζεται φόβος και με αναγκάζει να πέσω στο πάτωμα απότομα μέχρι να καταλάβω το λάθος μου και να μη το ξανακάνω. Ο μονόδρομος ευτυχίας έχει πλέον χωριστεί σε τρεις λέξεις σούπερ μάρκετ-σπίτι- δουλειά, αλλά μήπως θυμάμαι τι σημαίνει κι αυτή, κι ας λένε πως είναι σαν το ποδήλατο και δεν ξεχνιέται ποτέ, εγώ δεν φτάνω καν τα πετάλια τώρα. Στις 6 το δελτίο ειδήσεων, μας βουτάει με το ζόρι την ψυχή για 2 ώρες και μετά μας την πετάει ζεματισμένη στην αγκαλιά και φωνάζει «Ζήσε».
Εγώ τι να κάνω; Ένας απλός παρατηρητής έχω καταντήσει, να παίρνω τους δρόμους λες και ψάχνω απεγνωσμένα κάτι, αλλά δεν θυμάμαι ποτέ τι ακριβώς είναι αυτό. Έλα, δεν θέλω να γίνω κλισέ, αλλά ψάχνω ένα αποκούμπι για να αρπάξω μια δόση χαράς – τα χάπια δεν κάνουν τίποτα πλέον, κάθομαι πάντα στο δεύτερο παγκάκι στην Αρεοπαγίτου, επιμένω να φοράω το κόκκινο κασκόλ που μου αγόρασες και ας έχω λιώσει από την ζέστη, ο Διονύσης συνεχίζει να γρατζουνάει την κιθάρα και το πλήθος των αστεριών επιμένει να μένει σταθερό στον αριθμό 65, σαν την τελευταία φορά που τα μετρήσαμε. Έγινε η απώλεια συνήθειά μας και αυτό με σκοτώνει, σκοτώνει τις υποτιθέμενες αισιόδοξες καλημέρες και καληνύχτες που η μόνη τους ιδιότητα είναι να ακούγονται, να σέρνονται από στόμα σε στόμα και να καταπίνονται με δάκρυα, έλα τώρα μη γελιέσαι ρομπότ έχουμε καταντήσει, μόνο που μόνοι μας κουρδιζόμαστε κάθε πρωί και κάθε νύχτα γύρω στις 9. Δεν εννοώ τίποτα παραπάνω από αυτά που λέω, και τώρα που σου γράφω νομίζω πως απλά έρχομαι πιο κοντά σου, γιατί με το σώμα πλέον δεν μπορώ, βάση νόμου. Θυμάσαι, την τελευταία φορά που κάναμε έρωτα, χωρίς να πλύνουμε τα χέρια μας, χωρίς πρέπει και μη, τότε που η αμηχανία ήταν αισθητή και ο γάτος σου δάγκωνε τις κάλτσες μου, τότε σταμάτησε και ο χρόνος σε αυτόν τον άθλιο πράσινο καναπέ. Κάθε μέρα νομίζω πως το ρολόι, ο ουρανός και ο κόσμος μού κάνουν πλάκα, πως είναι ένα κακόγουστο αστείο με ταλαντούχους ηθοποιούς που στο τέλος θα πρέπει να χειροκροτήσω με όλη μου την δύναμη και την επομένη όλα θα πάρουν σάρκα και οστά από την αρχή. Έλα, τα μάτια μου ελάχιστα διακρίνουν το φως, έχουν κουρνιάσει προς τα μέσα για να μη βλέπουν την αθλιότητα γύρω τους. Κλείσε το φως να κοιμηθούμε, είναι πολύ αργά και το μόνο που μπορώ να κάνω σωστά είναι να μη σκέφτομαι. Μη. Μη κοιτάς πάνω θα σε τυφλώσει το ταβάνι που με ταχυδακτυλουργικές κινήσεις μάς γκρεμίζει.
-φωτογραφία από Pinterest–
στίξη 