-στα λόγια ο Νίκος Σταϊκούλης
Η Νέα Υόρκη του ‘60 μάς χαιρέτισε οριστικά
όταν η ποίηση
πέρασε δίπλα μου στην Αβέρωφ
και δεν αλλάξαμε κουβέντα.
Συμβαίνει κάθε φορά που μου έρχεται μια ιδέα:
γυρίζω τα μάτια μου στον ουρανό
μονολογώ κάτι για μαλακίες,
τετράγωνα μαλλιά που γεμίζουν τους δρόμους
έγιναν τα τετράγωνα μαλλιά της μόδας
μοιράζομαι το μέλλον μου
με τον μεταφορέα στη δουλειά
τα λόγια μας δεν φτάνουν στις σελίδες
ή αν το κάνουν
δεν φτάνουν στο κεφάλι σου
πού πήγαν οι φράντζες, οι μπούκλες
οι ουσίες
που μάς γέμιζαν ρεύματα
πού πήγαν τα ρεύματα που μας διαπερνούσαν
σαν ηλεκτρικά για όλη τη νύχτα
πού πήγαν οι νύχτες που καιγόμασταν
Νέα Υόρκη πού πήγες;
Αρνούμαι να γκρεμίσω το σπίτι μου
και να φύγω.
Ο καναπές είναι καινούργιος
κι έχω κάθε δικαίωμα να τον ευχαριστηθώ
–άχου μωρέ
ο καημένος παραληρεί
ποιος θα του το πει;
Εγώ παραμιλά
αυτός παραμιλώ
εσύ παραληρείς από ώρα–
Αθήνα, Αθήνα
με τους εννιά σου γιους
και με καμιά σου κόρη
μην κλείνεις την αγκαλιά σου απ’ έξω.
Αθήνα οι δρόμοι σου φόβος τις νύχτες
τα λεωφορεία σου γεμάτα όνειρα
που πάνε κι έρχονται στη δουλειά και στο σπίτι.
Αθήνα γιατί παραμιλάς;
Αθήνα γιατί δεν είσαι Νέα Υόρκη;
Αθήνα πάψε
μάς τα ζάλισες
τα όνειρά σου καναπές
για να περνάμε τα απογεύματα.
–φωτογραφία από Pinterest–
στίξη 